Bjørn Riis is sinds 2004 actief in de uit Oslo, Noorwegen actieve band Airbag. Progrock in de lijn van Porcupine Tree en Pink Floyd. Het moet je meug zijn en dat is de reden waarom we er zelf meestal met een grote boog omheen lopen.
Riis, gitarist, keyboardspeler, bassist en achtergrondzanger bij Airbag maakt sinds 2014 ook solo-albums. Niet en masse maar als het binnen zijn schema past en hij voldoende nummers heeft om een plaat mee te vullen. Sommige ervan hebben we een kans gegeven, maar het lukte nooit echt. We hoorden elke keer een paar nummers die we wel konden smaken en ook heel wat progmeuk waar we niets mee konden.
Blijven proberen uiteraard en dit keer is het Fimbulvinter. De plaat is genaamd naar de legendarische lange winter die Ragnarok aankondigt, een tijd van destructie en wedergeboorte. Het wijst erop dat Riis een heel persoonlijke plaat wilde maken waarbij hij put uit zijn eigen ervaringen met allerlei vormen van angst. Hopeloosheid, paranoia, wanhoop die uiteindelijk toch plaats maken voor een sprankje hoop vormt de leidraad van de zes nummers.
Zoals gewoonlijk speelt hij de meerderheid van de instrumenten zelf en laat zich bijstaan door diverse drummers, zijnde Henrik Bergan Fossum (Airbag), Arild Brøther (Pymlico) en Kai Christoffersen en Vegard Kleftas Slepnes (ook Airbag) op keyboards.
We vreesden net als op zijn vorige plaat een overdaad aan kijk eens hoe goed ik kan spelen te horen, maar dat valt reuze mee. Openingsnummer Illhug vinden we zelfs uitermate geslaagd. Het werkt niet over het hele album door, daarvoor zijn er hier en daar net te veel proginvloeden naar onze smaak, maar over de hele lijn is dit Fimbulvinter veruit de beste plaat die we tot op heden van Riis hebben beluisterd.
Hij slaagt er zelfs in onze aandacht vast te houden zonder dat we afdwalen en in een andere ruimte iets gaan doen zonder door te hebben dat de plaat nog aan het spelen is. Een wonder als het dit soort prog betreft.
