“Xipha-watte?” Xiphactinus dus. Tijdens deze week van de Belgische muziek werden we voor een stevige uitdaging gezet. Wat doen we met de X? Geef toe, het moet niet altijd Xink! of Xandee zijn. Plus, Xiphactinus geeft ons de mogelijkheid om eens diep in de Belgische metal underground te graven. Dat is een wereld op zich, met bands die als paddenstoelen uit de grond rijzen om hun brutale en gitzwarte levensvisie op de mensheid los te laten. Je zal ze nooit zien in het Sportpaleis of op Tomorrowland maar ze zijn wel het kloppend hart van een scène die bulkt van het talent.
Xiphactinus is een soloproject van Guy Van Campenhout, die ook onder de naam Vortigern door het leven gaat. Van Campenhout heeft al in meer wateren gezwommen dan Pieter Timmers. Als we zijn palmares bovenhalen, komen we uit bij een indrukwekkende lijst. Hij is vooral actief als gitarist en zanger van Wound Collector (met saxofonist Peter Verdonck); een band die verwoestend uit de hoek komt met een mix van brutale death metal met saxofoon.
Daarnaast speelt of speelde hij bij Hangman’s Hymn (black metal) Nyrak (black metal), Notti Del Terrore (industrial metal), IX (drone), Lily Dances Alone (gothic rock), Cambrian (black/death metal), Drunar (black/folk metal), II (grindcore), Motte (dark metal), Angeli Di Pietra (power metal), Everglow (power metal) en Poseydon (thrash/death metal). Met Xiphactinus houdt hij zich voornamelijk bezig met grindcore en dat doet hij met verve.
In december bracht Xiphactinus een single uit, To Feed And Fornicate, een hondsbrutaal nummer dat net iets trager en melodieuzer is dan de gemiddelde grindcore-song. Het is zo’n beetje de opvolger van de demo Abhorrence, die de traditie van de oude death- en blackmetal scènes ophaalt. Op die demo krijgt de luisteraar zeven verpletterende nummers voorgeschoteld die klinken alsof ze opgenomen zijn in 1992. Harde gitaren, grommende zang en een soms moordend tempo, zo hoort deathmetal te zijn.
Xiphactinus is dus maar één van de vele projecten van een getalenteerde muzikant die steeds weer zijn grenzen opzoekt en er dan losjes over gaat. En zo zijn er in dit Belgenlandje duizenden. Muziek zit in hun bloed. Je kan ze elk weekend tegenkomen in een kleine of middelgrote concertzaal of op een festival, waar ze vol hartstocht meebrullen met de bands op het podium, want dat zijn hun vrienden, hun lotgenoten, hun zielsverwanten.
Onze extreme underground is misschien wel één van de sterkste en meest hechte groeperingen in dit land en dat verdient ongelooflijk veel respect.
