Dag 3 op W-Fest en een meteen aanwezig zomers zonnetje deed veel volk afzakken naar het Klein Strand.
Het is een publiek geheim dat vroeger op W-Fest de kleur zwart verplicht was, de muziek smeekte daar om. Die kleur is er nog, maar wordt nu toch vooral op Sinner’s Day gedragen. Als het vorig jaar al niet duidelijk was, dan zeker dit jaar. W-Fest is een festival geworden dat alle genres (geen schlager, geen metal) programmeert uit de brede periode 1978-2003, om er een slag naar te slaan. De voornaamste ideologie erachter is om bands te programmeren die mensen aan het dansen brengen. Het zou vandaag glashelder worden dat het niet noodzakelijk de hitmachines van weleer zijn die daar in slagen.
Het was wel meteen raak met onze nationale trots Jo Lemaire als openingsact. Met zicht op zee zijn maritieme nummers vlotte weggevers. Ook Jo heeft zo’n nummer dat zich daar uitstekend toe leende: Mon bateau. Laisse-Moi is op het lijf van Ramses Shaffy geschreven. Het gaat over een man vol levensvreugde en werd daarom aan Arno Hintjens opgedragen. Jo Lemaire krijgt een strand stil met haar geweldige stem die alle toonladders beklimt aan een tempo dat de gemiddelde W-festivalganger naar de zuurstoftank doet verlangen.
Van genrewissels heeft Jo evenmin angst want van kleinkunst ging het over salsa naar bossanova. “Tu n’as pas compris? Tant pis, vient dans mes bras”. We waanden ons nooit méér op een cruiseschip als vandaag! Jo sloot af met de wijze woorden “ik wens jullie nog veel luisterplezier” maar kwam bissen met het gipsy Johnny dat ze opdroeg aan de chauffeur van de shuttlebus. Hij had het moeten horen maar zal het hier lezen! En hij heet niet eens Johnny.
Heather Allison Frith bracht haar jeugd door op een zeilboot in de Caraïben, komt uit Bermuda en we kennen haar allemaal als Heather Nova. 26 jaar geleden zagen we haar voor het eerst tijdens de Oyster World tour. De uit die plaat geplukte superhit Maybe An Angel opende de set en wij beantwoorden de vraag affirmatief. Jazeker Heather is een engel, al was het maar omwille van haar duizelingwekkende stem die lawines doet ontstaan in niet gesmolten gletsjers.
Arnulf Lindner op contrabas met strohoedje mocht de blonde sirene begeleiden. London Rain werd aan het publiek opgedragen want “nothing heals me like you do” na alle covidmiserie. Storm kwam bijna twee decennia geleden uit en Heather trakteerde Oostende op twee akoestische nummers uit die plaat, I Wanna Be Your Light en Fool For You in de finale met Heather op de synthesizer in pianomodus. Net iets ouder is Like Lovers Do van South.
Other Shores is haar nieuwe plaat. Fragile en Like A Hurricane plukte ze daaruit en niet uit de bos lelies aan haar microfoonstatief. Heathers keuze om een akoestische set te spelen op het strand is gewaagd. In 2019 kwam ze Pearl met full band voorstellen in de Handelsbeurs en haar strandstoelaanpak deed onze aandacht vaker wegwaaien dan de bedoeling was. Het publiek was massaal aanwezig, wat gisteren wel anders was, en begeleidde de ‘Bermudame’ met ritmisch handgeklap.
Wat de nieuwe plaat betreft kunnen we bevestigen dat het om een coverplaat gaat. Fragile is natuurlijk van Sting. Hiermee schudde ze het gevoel van zich af als een nineties girl een eighties party te crashen. En het moet gezegd, haar versie was bloedmooi. “How do I even dare approach a song of the icon Neil Young”? Feit is dat het gebrek aan ‘dash’ door de instrumentale keuzes werd goedgemaakt door de bloedstollend mooi gezongen nieuwe coversongs. Eindigen deed La Nova, in stijlvolle gouden discopants, met het onsterfelijke Walk This World uit Oyster.
Crossover funky hiphop op W-Fest jawel en dan nog met de ninetieshelden Stereo MC’s.
Rob Birch is er al 60 ondertussen maar blijft als garagist het podium innemen. De band maakte een kwarteeuw geleden furore in het kielzog van Jamiroquai wat hen tot op T/W loodste. De andere oudgediende aan de knoppen, Nick Hallam, en drummer Owen If en zangeres/danseres Cath Coffey waren ook van de partij.
In zand dansen is bijna zomerser dan in een palmboom klimmen en dat het branderig zonnig was zorgde voor een ‘shake your hips’ feest tot aan de PA. Cath bleek de guitige stuiterbal van weleer en Birch zal nooit kilo’s kweken als hij zijn podiumkilometers aanhoudt. “Keep up the pressure”. De band klonk tijdens de eerste songs als een lightversie van Senser maar het strand ging er allerminst licht overheen. “Share your energy with us” en dan stoof het zand in het rond. “Gonna go blind” maar W-Fest was om 16u onweerstaanbaar Connected. Dit was een absoluut W-Fest hoogtepunt want het publiek zette massaal het nummer verder toen het was afgelopen. Een epische singalong was het gevolg. Meer hadden de Stereo’s niet nodig om nog een versnelling hoger te schakelen voor het feestje van het jaar.
“On 33, on 45, on 78”. Het feest duurde onverminderd voort. I Wanna Go Higher zong Cath met overtuigende hoge archetypisch nineties-uithalen. Step It Up was nog steeds de knaller van weleer. Stereo MC’s kregen een welverdiende bis. “Feel the energy flow” liet Birch over de dansende zandhoopjes waaien. “Reach it to the top” en laat dit net zijn wat Stereo MC’s waren. Ga hier maar eens over !!
Killer van Adamski knalde door de boxen en we veegden het zand van onze kleren, ons afvragende of folkrock uit Edinburgh opgewassen zou zijn tegen het Zuid-Londense geweld van daarnet? Eeneiige tweeling Charlie en Craig Reid waren immers aan zet met The Proclaimers.
Hun set had vrij snel een Over And Done With It maar Let’s Get Married bracht wat golvende deining tot iets verder dan de 20ste rij. Letter From America smaakte nog lekkerder met een pintje en een Crispy Angus Beef Burger. De highlands waren nooit sappiger. Crispier betwijfelen we. Het bleek een zinloze strijd voor de sympathieke broers want het strand onderging alles een beetje. Geef hen een donkere kroeg en we geloven er weer in. Doch helaas was dit een set lang uitkijken naar dat ene nummer waarvoor iedereen zijn of haar positie bleef innemen. I’m Gonna Be 500 Miles. Maar zover reden wij niet mee.
Wat dachten jullie van een sexy streep Latino-Americano met jazz -en disco-infiltraties? Één adres: August Darnell aka Kid Creole.
Benieuwd welke kokosnoten de olijkerd anno 2022 heeft meegebracht. Kid Creole omschrijft zijn muziek als mode -en genre-overschrijdend en een onuitputtelijke bron van energie die live van het podium spat. Coconuts googelen levert ondermeer pampers, handcrème, een kokschool en bruinen zonder zon op. Welja, een leuke manier om de podiumgekte te omschrijven als we er even verder over nadenken. Niet te lang want daar is opener Buttermilk Channel reeds. Het internet vergat dit bij de mogelijkheden op te sommen. Dit komt net als Call It A Day van het 35 jaar oude I, Too, Have Seen The Woods.
Het album Tropical Gangsters rondt al de kaap van 40 en leverde I’m A Wonderful Thing Baby en Stool Pigeon op. KC & the Coconuts betekent natuurlijk een vol podium. Acht muzikanten, we besparen je de details. Dat is dus zonder August en zijn deernes gerekend. En hoe stralend zag dit viertal eruit zeg. Ondanks het gigantisch feestgehalte leek het strand zich aanvankelijk vooral te vergapen aan de dansende kokosnoten maar dat veranderde tijdens Stool Pigeon. Alle handen op elkaar en feesten maar!
De song duurde anderhalve eeuwigheid maar had een zodanige Prince-Jam-focus dat iedereen door het zand leek te willen rollen. Perfect moment voor een uitgebreide band introductie terwijl de frivole dames hun Annie, I’m Not Your Daddy outfit gingen aantrekken
Rose (blond, Honolulu), Charlotte (brunette, Amsterdam) en Christina (zwartharig, Orlando) kwamen een Beatles pastiche brengen, niet in pistache jurkjes maar het was knap zangwerk, sensuele choreografie en de Coconuts waren zelfs te heet voor de kustzon.
August Darnell bracht het strand aan het lachen toen hij vaststelde dat iedereen om de Coconuts smeekte maar zijn ego groot genoeg is om dat te plaatsen. Annie was zonder discussie het feest van het jaar. We all went coconuts.
Level 42 uit het eiland Wight is nog zo een icoon uit de eighties. De jazzfunk hitmachine van weleer versleet al 14 bandleden maar hield er nog 5 over waaronder gelukkig ook de 3 prominente. Mike Lindup op de keyboards blijkt de beste zanger vergeleken met bassist en uithangbord Mark King die eigenlijk nooit erg toonvast was. Nathan King troffen we in de deugddoende avondzon centraal vooraan aan en ze staken meteen van wal met knappe versies van Running In The Family en het gezien de plaatselijke situatie te vroeg gebrachte The Sun Goes Down. Children Say It’s Over werd vocaal gered van totale mismeestering, door de enorm onmisbare Lindup.
Het hyperfunky en eightiesschatplichtige Love Games zette het strand weer in beweging met zijn aanstekelijke Miami Vice-flair.
In een lang uitgesponnen jazzy (met sax) Starchild maakte ‘King De Zanger’ het weer goed met zijn stembanden. Uitbundig trompetgeschal leidde Heaven In My Hands en de finale in, hun meest rockende hit.
King geraakt echt slechts tot Level 24 van de 42 maar de songs en de bandspirit houden de band wel overeind wat na de zinderende ‘Stereonuts’ al een prestatie is. Dieper in het strand werd het al lastig laveren tussen de zatte vijftigers. Lessons In Love zorgde voor een nieuw gsm momentje en was een hoogtepunt. Een funky slotpleidooi genaamd Hot Water was wel een paar levelkes hoger. Level 42 bleek een feestje voor nostalgici en eighties-lovers dus ze stonden waar ze moesten staan.
Met de 64-jarige dark electro/newwavegodin Jeanne Mas kan het ‘Alicante’ uit. Twingtig albums is verre van slecht. Kapsones zijn haar niet vreemd want fotograferen was verboden en naar een setlist konden we fluiten. Tout donné was een stevige opener met een flinke band, zes man sterk. Het was opbod vandaag.
Carolyne uit 1989 was pittig maar evengoed saaie clichématige electrowave. Jeanne zelf zong wel overtuigend en was een zelfbewust podiumbestrijkende frontvrouw met lange zwarte haren en groene uitgroei. Lach niet want de metalen gesp was rond haar middel evenzeer smaragdgroen. Flash nam gas terug en bleef alleen overeind door de stem van Mas. Les Crises De l’Âme zou nog mooi gepast hebben op de soundtrack van Top Gun. Het is dit genre powerrock waarin Mas excelleert. We krijgen het echter al moeilijk om de aandacht scherp te houden.
Van sfeer op het strand is nog weinig te merken. We vrezen dat de echte headliners in de zon gespeeld hebben vandaag. Coeur En Stereo maakte wel indruk. Sauvez-moi volgde en maakte wel duidelijk dat de setlist crescendo evolueerde. Mas refereerde aan Nena vorig jaar die echter feller overtuigde en ook gewoon de betere songs had. Het was onze Toute Première Fois maar we geven haar geen herkansing uit eigen wil. Jeanné Mar….
Münster zond zijn zonen uit voor de headlinerpositie van de synthpoplegende Alphaville. Met een 15-tal albums en drie tijdloze hits konden ze een evenwichtige set ineen knutselen. Benieuwd of zij de vlam weer in de pan konden doen slaan. Veel maakten ze niet los met songs als Dance With Me. Prijsduif Big In Japan kwam heel vroeg langs met een Oosterse backdrop. Gitarist David Goodes kreeg af en toe een open doekje en de goedlachse Alexandra Merl ruilde even bas voor synths. Marian Gold had het snel fysiek moeilijk om toon te houden en hield dan maar een pro-Oekraïens pleidooi als aanzet voor Next Generation. Het klonk allemaal pompeus en behoorlijk slordig.
Flame werd aan de fans opgedragen want zonder hen was er geen Alphaville. Eerlijk is eerlijk, Gold klonk zieliger met het verstrijken van de songs. Flame is gewoon een draak van een nummer.
Summer in Berlin werd muzikaal goed gebracht maar Marian leek het einde van het concert niet te zullen halen. Verrassend genoeg vond hij een adem (tweede adem kan niet want de eerste was er nog niet geweest) om het nummer erg genietbaar te laten weerklinken.
A Victory Of Love is gewoon een steengoede synthclassic die zelfs Gold niet om zeep kon krijgen. Het sein om er meteen de opborrelende sfeer in te houden met Sounds Like A Melody. Alphaville leek de meubelen nog deels te redden want dit werd een bevlogen superhit. De synths lieten de song heerlijk ontsporen. Zelfs Gold bleef overeind. In het publiek was de reactie er eindelijk ook met ritmisch handgeklap.
Forever Young is natuurlijk hét credo dat elke doorzomerde festivalganger voor ogen houdt en het was ook een geweldig einde van de gewone set want uiteraard werd er gebist. Met een backdrop van een kerk werd de bisronde ingezet. I Die For You Today. Dat had Gold bijna letterlijk genomen maar Alphaville wist de foute boel alsnog recht te trekken.
Punt blijft dat uiteindelijk deze prachtige zomerdag werd afgesloten met de minst overtuigende bands. Kid Creole was heer en meester met zijn Coconuts en Stereo MC’s maakten hun live reputatie alweer waar. Jo en Heather mogen ook een extra applausje noteren. W-Fest gaat het weekend in. De nieuwe formule van het festival slaat aan, en we zagen alleen happy faces, waar blijft de new beat? Haha. Wordt vervolgd!
