Stralend. Stralend begonnen we de dag met wat zon, met weerspannige buien waar je geen mohawk kon in recht houden. Uitverkocht en het publiek dus duidelijk verkocht aan een fijn programma, voorzien van een hoge dosis ‘saturday fever’ op dag 2 van W-Festival.
Op de mainstage werd pop afgewisseld met disco en funk en de Batcave kleurde vandaag nog een streepje donkerder.
Een hele rij wachtenden aan de ingang begaven zich al gauw naar de mainstage, waar Time Bandits met veel glitter en glamour de show openden. Funky discovibes, met veel kleur, glitter, pailletten, passende bewegingen. Leuk, maar muzikaal kon het ons niet echt bekoren. We worden nogal graag eens bij ons nekvel gegrepen door live-performances en daar slaagde de Nederlandse Time Bandits niet in. Hoewel de gestrande reizigers – die namiddag genietend vanuit een strandstoeltje – deze tijdsrovers wel konden smaken. “You gotta take the show to the top”, hoorden we al bij het begin. Het showgehalte wás er zeker, want het vroeg opgekomen, talrijke publiek klapte, wiebelde (want wij Belgen dansen amper) funky mee op hun hits uit lang vervlogen tijden, zoals I’m Specialized In You en Live It Up.
In de Batcave vond er ondertussen een boekvoorstelling plaats. Niet meteen passend op een festival? O jawel hoor, want het was Ben Deckers (voormalig toetsenist bij De Brassers) die er zijn autobiografisch boek Seks & Drugs. De Brassers (en toen?) voorstelde. Een boek over zijn drugsverleden, zijn behandeling en de moeilijke re-integratie daarna. Het volgende plan is om zijn boek te gaan verfilmen tot een donker duistere punkfilm.
Samen met Diederick De Mezel (die nog maar 6 maand achter de drums zit) zorgde Deckers met zijn gelegenheidsproject TsjernoTrip ook voor de nodige sonische omkadering. Mantrisch diep repetitief drumwerk nam ons mee in al dat getrip, terwijl electro-soundwaves rond lang gerekte snaren walmden. Deze fijne psychedelische trip van een half uur om de dag zweverig in te zetten, beviel ons wel!
De grote tent werd al vroeg in de namiddag een eerste keer afgesloten wegens volzet. Reden daarvoor? Nick Kershaw! Regen en hagel hield de fans die niet meer in de tent konden, niet tegen om toch te blijven staan om een idool aan het werk te zien. Toch heel wat niet-kenners, die een blik van herkenning kregen, wanneer Kershaw opende met Come on down, Wide Boy en Dancing Girls. Oudere nummers, die iedereen kent. Zijn muzikanten brachten het er schitterend vanaf en ook hitwonder Kershaw zelf bleek slechts af en toe heel even ‘steminstabiel’ te zijn. Hij verstopte ook twee covers in de set, wat het publiek wel kon smaken: Only You (Yazoo) en The One And Only (Chesney Hawkes). Er hing liefde in de lucht. Het draaide rond en rond…. en The Riddle werd met zijn gezapige sterke riedeltje meegewiegd, en geneuried. Het hoeft niet veel woorden wellicht, om uit te leggen hoe het publiek uit zijn dak ging op de echt grote hits als Wouldn’t it be good en I Won’t Let The Sun Go Down On Me.
Hij aanriep de zon met zijn hartverwarmende afsluiter en wij kregen ze! Op naar de Batcave, om onze zomer zonder zon verder te zetten!
The Batcave Stage had een line-up die ons wel aantrok, want TRAITRS is een band die al even op ons live-verlanglijstje stond. Het Canadese art postpunkduo uit Toronto toerde de voorbije periode niet alleen door Noord-Amerika, maar deed ook zowat alle noemenswaardige Europese podia aan. Gitarist/zanger Shawn Tucker en toetsenist Sean-Patrick Nolan lieten ook de Oostendse vleermuizengrot goed vollopen.
De ijl knappe zang van Tucker viel meteen op in Oh Ballerina, waarna we stuwende synths, lichte elektrobeats en knap gitaarwerk te horen kregen in Mouth Poison.
“Now I wanna be alone.” Dreigende gitaar op de achtergrond en beats die zwaarder werden contrasteerden met hoge zanglijnen in Still From The Sores.
Magdalene is ook live onze favoriete Traitrs-nummer, met mystiek walmende elektrosoundscapes en melancholische zang. Wat is The Cure plots erg dichtbij. Nee, serieus! We vergelijken bands niet graag met The Cure, want het is natuurlijk pretty easy om alle postpunk te vergelijken met hen of Joy Division, maar de stem van… neigt wel heerlijk naar Robert Smith’s vocalen. Ook in o.a. The suffering of spiders, Ghost and the storm, Prostitution, Pale, Skinning, etc. mochten we dit horen, terwijl we ondertussen ook getriggerd naar de arty dark visuals keken.
Opgejaagd, rijk gelaagd. Het dansbare Thin Flesh, werd nog gevolgd door het gitaargedreven Youth Cults, waarna ze afsloten met het fragiel emotioneel dromerige The Way To A Bird’s Love. Meeslepende en emotionele postpunk. Er vielen – buiten ons – wel nog meer zwarte engelen voor Traitrs na deze show!
Earth, Wind & Fire was opnieuw het bewijs dat funk en disco het wel goed deden bij het W-publiek aan de mainstage (zich toch meer en meer afscheidend van de Batcavers). Zomerse vibes onder gedrup van de voormalige bandgitarist, met schallende blazers vanuit de 12-koppige band rondom hem en Fantasy, September, Boogie Wonderland en Do You Remember? als hit-hoogtepunten!
Heel wat minder olijk was de band met de prachtige naam Soror Dolorosa in The Batcave. Maar wat een duisterschone onderdompeling in vrij klassieke gothrock- en coldwavesfeer was dit! Ondertussen is de band ook al meer dan 20 jaar actief in de scene en is Andy Julia nog steeds de charismatisch duistere frontman die de sterke tracks met zijn grafstem voorziet van het nodige donkere cachet.
Een theatrale intro deed de tent vollopen, waarna de band Dead Yesterday met donker gedreven, maar met lichte synthtoets inzette. De doffe drumbeat in Silver Square met zijn dieprollende baslijn, waarbij de vlak kille vocals in de strofe opbouwden tot steeds meer en meer met emotie doorleefde zanglijnen, charmeren onze donker dansende harten. En er werd gedanst. Op Tear it up, Silver Square, Everyway, Autumn Wounds, het meeslepende Obsidian, Hurlevent, Beau Suicide en Trembling.
Dat allemaal, terwijl Wet Wet Wet op de mainstage ondertussen wolken en wind verdreef met zomerse vibes. Bassist Graeme Clark stond er nog steeds, samen met sterke muzikanten. Zanger Marti Pellows plaats werd ondertussen ingenomen door Kevin Simm (The Voice UK-winnaar in 2016). En die klonk anders, goed wel, maar minder pakkend. De Wet Wet Wet van nu had een hoger boysbandgehalte dan we ons herinnerden… Maar misschien heeft het te maken dat wij als luisteraar ouder en harder gewoon werden, want waar zijn de jaren dat we de ‘Knuffelrock’-cd’s met de Wet Wet Wet-nummers grijs draaiden? Die knuffelhits (en daarbovenop ook nog een eigen versie van The Beatles’ track Whit A Little Help From My Friends) kregen we dan ook te horen. Van Lip Service, Angel Eyes, tot Goodnight Girl en als afsluiter – uiteraard – ook Love Is All Around (Eigenlijk een cover, want het origineel is van The Trogs).
Terug naar The Batcave, waar we de sonische kilte opzochten en opnieuw een duo aan het werk wilden zien, die op ons ‘to-see-live’-lijstje stond. NNHMN aka Non Human. Lee en Michal Laudarg uit Berlijn, die dark electro lieten versmelten met mysterieuze techno. Het is zo’n kleine tien jaar geleden dat we een verzoekje kregen van het duo om hun eerste release Church Of No Religion eens te beluisteren. Een cassette die ons in een mooi fluwelen zakje en prachtig rood-zwart artwork werd toegestuurd. Eindelijk. We kregen iets dat nieuw klonk! En dat konden we nu ook live meemaken.
Zij, Lee: een echte dark diva. Met haar ijskoude, kille vocalen legt ze een duistere sluier over de tracks. Hij: Michal Laudarg. Dj en producer. Een echte, met zwarte zonnebril, openstaand hemdje, gel in het gladgestreken haar en een gouden ketting rond de nek. En toch ‘a match made in h…ell.’ De mooie hel, wel te verstaan, want van de eerste tot de laatste track stonden we ofwel met openstaande mond, onze ogen gekluisterd aan het podium, ofwel intens dansend in The Batcave, waar we heel wat tracks uit hun laatste albums Circle Of Doom (2023) en Tomorrow’s Heroin (2021) te horen kregen. De bittere nasmaak die de nummers nalieten, smaakten lekker.
En dan een hoogtepunt op de mainstage, want daar trad Nena aan. De tent zat vol. Overvol. Op de eerste rij zagen we een dame die we rond de zeventig schatten (die daar – achteraf beschouwd – drie dagen op rij post vatte), een jongedame van misschien net 18 met een bordje met adorerende boodschap aan Nena en ook de Nederlandse ultrafan Herman, die Nena volgt tot in Amerika en haar voor de 192ste keer aan het werk zou zien vanavond. En wij, klaar om te dansen!
Met Genau Jetzt vloog ze er meteen in en toonde ze zich nog steeds als energieke ‘rockchick’ met punkallures. Haar uptempo lovesong Nur Getraümt klonk precies hoe liefde zou moeten klinken: intens! En het publiek zong élk woord mee.
Ook Kreis en Lied Nummer Eins (jawel, het eerste dat ze ooit schreef!) zagen we heel wat mensen meezingen, hoewel deze minder gekend zijn. Ook de backing vocalist voegde hier een extra dimensie toe, door een knap stuk te komen rappen.
Voor Willst Du Mit Mir Gehn nam Nena zelf de gitaar voor haar rekening, waarna ze haar eigen favoriete song en meeslepend betoverende ballade Karawane bracht.
Noch Einmal, Zaubertrick en Leuchtturm werden verrassend gevolgd door een knappe cover van Blitzkrieg Bop van The Ramones. Hey Ho! We hoeven niet uit te leggen wat er in het publiek gebeurde, wellicht? Wanneer een grote witte ballon met liefdesboodschap van Nena het publiek werd ingestuurd, wist iedereen meteen dat haar grote hit 99 Luftballons er aan kwam, waar een stukje Hey Jude (The Beatles) prachtig aangebreid werd. Prachtig en hartverwarmend gedaan, eigenlijk.
Maar toch niet als afsluiter, want daarvoor had ze het nummer gekozen waar ze zelf het meest van geniet om live te brengen: Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann. Wat een band, wat een performance, wat een dame! Hier op korte termijn van bekomen was bijna onmogelijk.
Vol adrenaline begaven we ons opnieuw richting de kleinere, donkerdere, ook alweer goed volgelopen tent. Want daar stond de juiste band volledig op de juiste plek. Cold wave in The Batcave, jawel: het Amerikaanse duo Cold Cave! We pikten slechts enkele nummers mee, maar hoorden en zagen dat het goed was. Een genietend publiek en nummers van hun vijf albums die recent opnieuw werden uitgegeven. Wesley Eisold en Amy Lee maakten indruk met hun collage van noisepop, synthpop en darkwave!
The Human League sloot af in de grote tent, met een – zoals steeds – stralende show in een volzette tent. We hebben hen de laatste drie jaar meer dan drie keer live gezien en dat was steeds een onberispelijke ervaring. Maar telkens ook wel ‘opnieuw hetzelfde’. Het is een band waarvan we steeds versteld staan hoeveel hits ze wel hadden. De setlist zat er dan ook vol mee. Als je hen voor de zoveelste keer aan het werk ziet, is het dan ook een vrij voorspelbaar gebeuren geworden: een show met de twee vertrouwde backing vocalistes die hun danspasjes doen, de nodige kledingwissel, alle netjes afgeborsteld en opgeblonken. Maar helemaal niets om over te klagen, want de fans kregen wel het ene na het andere topnummer te horen.
Zo passeerden The Sound Of The Crowd, het speelse Mirror Man, Heart Like A Wheel, The Things That Dreams Are Made Of, Open Your Heart, het meeslepende Seconds, The Lebanon, One Man In My Heart, Human, de Yellow Magic Orchestra-cover Behind The Mask, en tophits als Love Action, Tell Me When, Fascination en Don’t you Want Me als publieksapotheose!
En wie daarna nog energie te over had, kon nog verder dansen, want de Batcave dj’s zorgden iedere avond voor duistere afterparty’s die de dansvloer telkens meer dan goed vulden.
Bekijk ook onze fotospecial van de tweede dag W-Festival door Hans Vermeulen.