Vandaag kregen we niet alleen alweer een hele rits bands te zien, maar werd ook de line-up voor W-festival 2020 bekend gemaakt. En volgend jaar is reeds binnen negen maanden, want het festival zal plaatsvinden tijdens het O.L.H.-Hemelvaartweekend van 21 t.e.m. 24 mei. De affiche is deze keer nog niet helemaal volledig. Er worden later dit jaar nog vier bands bekend gemaakt, waaronder zeker nog één grote headliner.
Voor het pre-W-feestje werd er door de organisatie bewust een iets andere stijlweg in geslagen, want daarvoor konden ze The Jacksons strikken. Door die avond een meer ‘mainstream’-headliner te kiezen, hopen ze ook dan op een hoge opkomst. Tickets voor W-fest 2020 The Moon & Sun Edition zijn te koop vanaf 1 september.
Maar nu terug naar het heden: one man, one stage, too early… en toch pakte het one-man-project van Kevin Strauwen van True Zebra de Wave Cave meteen in. Aan de start zien we fans opduiken die weten waarvoor ze er zo vroeg staan: een dynamisch optreden door een sterke muzikant en performer die noisy electrorock met industrial-, new wave- en dance-invloeden bracht. Al snel werden ook de andere aanwezigen naar binnen gelokt. Sounds uit een mooi gevulde rugzak vol inspiratie vanuit verschillende genres en verschillende bands, mixte Kevin tot iets wat een heel eigen project met een persoonlijke stijl werd. Hij nam het podium in met zijn geluid, zijn dans, zijn expressieve blik en persoonlijkheid. De ontdekkers in het publiek klonken enorm enthousiast na het optreden. Van opgejaagde, mystieke vocals tot theatrale bommetjes en uitdagende speelsheid kregen we te horen in o.a. Under Control, Delirious, Shame en de fantastische afsluiter Push.
En dan was het diva-tijd met Toyah, die het podium rood en glinsterend, maar nog steeds stijlvol, innam en haar band bijna naar de achtergrond deed verdwijnen. Sensational was één van de nummers die we te horen kregen. Het is er eentje van haar succesvolle album In The Court Of The Crimson Queen (2008/2010), dat dit jaar ‘heruitgevonden’ en opnieuw gepromoot werd. Ook van Echo Beach van Martha And The Muffins passeerde er een coverversie door Toyah. Covers hoeven niet voor ons, maar het zorgde wel meteen voor het juiste sfeertje bij de luisteraars. Een verrassend energiek optreden met een pittige dame die nog behoorlijk wat punkattitude uitstraalde vanavond.
Met knappe visuals in evil mandala-stijl op de achtergrond, kregen we van Inertia op het Wave Cave-podium stevige elektro/industrial darkpoprock te horen. De band rond zanger Reza Udhin draait al meer dan 25 jaar op volle toeren. Hoewel hij niet de meest toonvaste livezanger was, kregen we toch een sterk optreden te zien. Een instrumentaal sterk kader, werd neergezet door de indrukwekkende drummer met de heerlijke glimlach Blue Jigsaw, de energieke gitarist Ollie Cater die bekoorlijke solo-stukken poneerde en synthwonder Andrew Lowlife. Naast eigen nummers kregen we ook een enorm mooie coverversie van Games Without Frontiers (Peter Gabriël) te horen. Het werd een stomende show, wanneer Ollie met zijn gitaar het publiek in sprong. Hij deed er een tochtje door de luisteraars tot halfweg de hal. Deze band straalde zoveel uit vanavond. Warmte, appreciatie en passie! Enkele uurtjes later, kregen we ook de kans om met de heren van Inertia een salonmomentje te hebben. Lees binnenkort dus ook ons interview op de website.
Kosheen scheen minder dan anders deze avond met deze live PA-set. Ze deed verwoede pogingen het publiek mee te krijgen, tot dansen aan te zetten en vroeg in het midden van haar set zelfs even hoe ze het vonden: ‘Thumbs up ? Or down?’. De duimen gingen omhoog, maar het grote enthousiasme bleef uit. Ook wanneer de met weinig pit gebrachte hits Slip & Slide (Suicide), Catch en Hide U passeren, bleef alles te rustig. En beseften we dat ook dit album waarop deze drie voltreffers verschenen dit jaar net meerderjarig werd en zelfs deze dame ons al een tijdscapsule-gevoel gaf.
Het elektronische one man-project Mlada Fronta klonk ijzersterk. Het silhouet van de Franse geluidsartiest tekende af tegen de grootse visuals op de achtergrond. Deze hevig intense Franse mélange van elektro, darksynth en EBM, waar heel wat techno-elementen inslopen, hadden we eigenlijk liever een stuk later gehoord. Eventueel als vervanging van de dj op de afterparty, want ons leek het heerlijk om met de beats van deze man in rave-stijl de nacht in te kunnen dansen.
Heel even liepen we langs het Olivier Daout Stage, omdat we zoveel goeds hoorden over de voor ons onbekende band Vile Electrodes. En ja, de geruchten klopten: een erg geslaagde elektronische darkdiscosound vulde het plein. Het Britste duo Neon en Swan stonden achter een legertje synths, terwijl de vrouwelijke wederhelft ook haar ijle, koude vocals uitzond.
Een zalvende tristesse kregen we over ons heen gegoten alsof helen ook als een pijnlijke pracht kan klinken: Lebanon Hanover. Bassiste/zangeres Larissa Iceglass en William Maybelline leken als twee asociale, verloren zielen op het podium te staan. In alle soberheid brachten ze de meest duister romantische coldwave. Miss Iceglass vleidde zich als morsdood met haar basgitaar op de podiumvloer, wanneer Maybelline Totally Tot (waarin we toch wel erg veel van FRONT 242 – nummer No Shuffle herkennen) inzette. Hét hoogtepunt van het optreden…
Voor sommigen was het wellicht wel 20 jaar geleden dat ze hen live aan het werk zagen en wellicht hoorden ze de veertigjarige band Siglo XX nooit eerder als vanavond. Antonio Palermo op gitaar en Klaas Hoogerwaard aan de drums als enige originele bandleden, werden na 25 jaar podiumstilte, aangevuld met topmuzikanten en zanger Tom Van Troyen voor een reünietournee ter gelegenheid van hun 40ste verjaardag, de heruitgave van hun eerste twee maxi-singles en mini-lp en een boek. Het einde van hun reüniejaar nadert en dat besloten ze met een ruwbittere maar warmintense passage op W-fest. Ze beten na de intro de spits af met Until A Day en dompelden ons in een warm bad gevuld met krachtige nummers als Endless Corridor, Sister Suicide, Sister In The Rain, Everything Is On Fire, Waiting For A Friend,… Don’t stop them now!
Nik Kershaw kon ons jammer genoeg niet meer overtuigen om te blijven voor zijn performance, terwijl generatiegenoot Howard Jones ons dan wel weer naar binnen lokte van bij de eerste lijnen die hij zong. Hij vertelde dat zijn allereerste concert in Europa ooit in België was, als voorprogramma van Peter Gabriël en voegde er (gedesoriënteerd?!) aan toe dat het geweldig is om terug in Brussel te zijn. Met Robin Bolt op gitaar en een piepjonge knaap (het bleek zijn allereerste optreden te zijn!) aan de toetsen, bracht hij stemvast en met een elegante podiumprésence onder meer zijn hits Things Can Only Get Better en What Is Love. Wat we hoorden, kon ons tegen de verwachtingen in wél bekoren.
En bij de derde heer in deze reeks ging dit ook op, want ook Tony Hadley (ex-Spandau-Ballet) hield ons aan het muziekfront. Het is niet iedereen gegeven om nostalgie positief uit te stralen, maar bijgestaan door een sterke band, slaagde hij hier probleemloos in. Dat zijn stem de tijd goed overleefde, was duidelijk in klassiekers als Tonight Belongs To Us, Save A Prayer en Gold, maar ook in enkele nieuwe nummers van het album Talking To The Moon. En over de cover van Radio Gaga (Queen), slechts 1 ding: van Freddie Mercury blijf je beter af, Tony!
VNV-Nation bracht niet veel onverwachts: een excellente show, zoals we gewend zijn! Zowel op muzikaal gebied, als in zijn contact met het publiek wist een goedgeluimde Ronan Harris er ook vanavond een knappe show van te maken met ouder werk en nummers van zijn laatste album Noire. Hij vond het fantastisch om met zijn idolen van toen hij 13 jaar was op hetzelfde festival op te treden en bracht met veel overtuiging en zelfvertrouwen afwisselend zijn dansnummers zoals Chrome, Primary en When Is The Future, maar ook de meer plakkerige, warme meezingers als Illusion en Nova. We weten dat hij niet zo tuk is op smartphones, dus vraagt hij om bij deze al de lichtjes ervan aan te steken en ze in de lucht te laten meewiegen. Een digitale sterrenwolk in Waregem!
Foto’s door Björn Comhaire – Bekijk zijn volledige foto-verslag van de Synth Scene en de Wave Cave van dag 2. Lees ook onze verslagen van Dag 0 en Dag 1.
