Een zaterdagochtend starten met Katrina (ex Katrina & The Waves)… we hadden eigenlijk niet verwacht dat dat zo goed zou uitdraaien! De eerste tonen die we vanuit de verte opvingen, bleken haar cover te zijn van Echo Beach van Martha And The Muffins, waarop we ons in iets snellere tred, heupwiegend richting Synth Scene begaven. Mevr. Leskanich stond in zwart maatpak met een streepje leder, zelfverzekerd op het podium te stralen en kondigde al gauw haar nieuwe single Humble aan, waarna onvermijdelijk het winnende songfestivalnummer uit 1997 Love Shine A Light volgt. Het toch wel al vrij talrijk opgekomen publiek zag er eventjes té gelukkig uit en datzelfde effect had ook haar hit uit 1985 Walking On Sunshine. Veel hadden we niet verwacht van deze dame, maar ze stond er en nam met haar aire, haar nog steeds knappe stem, haar ironische humor, haar ballen aan haar lijf… hààr podium volledig in, samen met twee topmuzikanten. De gitaarsolo die haar gitarist op een bepaald moment neerzette, durven we vreemd genoeg veruit de beste van het weekend noemen.
Vermoeide benen, maar de meeste postpunkfans hadden nog genoeg adrenaline in het lijf om een uurtje het postpunkgeweld van Ash Code over zich te laten stromen. Het Italiaanse trio verdiende om veel hoger op de affiche te staan, want wat zij doen is ronduit af, zonder er ook maar één komma aan te moeten toevoegen. Iets na tweeën is net iets te vroeg om de magie van de drie tot zijn volle glorie te laten komen, en het waren dan ook alleen maar de trouwe fans die de warme wave-tent opzochten. Omdat W-Fest het niet erg vindt om goede gasten nog eens aan tafel uit te nodigen, denken we dat een tweede komst in de toekomst, maar dan op een later uur, meer dan gerechtvaardigd is. Al is het maar om de kater van het WK nog eens extra door te spoelen, om organisator Erik De Ridder eens te citeren.
Of Vic er effectief was, weten we nog steeds niet, maar Department S in ieder geval wel. Wat ooit één van de fijnste new wavenummers was in een verleden op dansvloertjes op zwarte, donkere fuifjes in half lugubere, te kleine zaaltjes zat er zeker en vast aan te komen. Dansen met Vic doen we nog steeds, maar Department S klonk vandaag eerder als een band van ouwe rockers, dan dat ze een sterke new wavesound, zoals op opnames van Is Vic There?, brachten. Ook de hits Going Left Right en I Wantkregen we te horen, maar voor ons klonk het als een basic rock ’n roll-band, die met enkele gitaarakkoorden best ver kwam.
Voor wie van het hardere gitaarwerk houdt, met drijvende snaren en een ruwe stem, zou Charcoalcity iets geweest kunnen zijn. Ook deze Belgische band van Peter De Zutter opent met een cover en dan nog wel This Corrosion van The Sisters Of Mercy. Ons raakt deze band minder, hoewel de nummers – ondanks hun eenvoudige akkoorden en vrij gelijkaardige ritmes en riffs, vaak wel catchy klinken. Wat ons opviel was het oor voor detail, wanneer we de vele elektronische effecten opmerken zoals industriële stedelijke geluidjes, tuutjes en biepjes.
Wie zijn muziekgeschiedenis kent, of gewoon op de hoogte is van de betere 80’s weet beslist wie Modern English is. Nu wat vergeten, iets wat we ook zagen in de ietwat teleurstellende opkomst, maar deze postpunkband uit Essex deed iets wat in de jaren 80 toch al bij al uniek was. Gitzwarte postpunk mengen met hitgevoelige synthpop. Een onmogelijke combinatie voor de meesten, maar het leverde de band van Robbie Grey wel een stevig contract met 4AD op, dat is toch één van de meest invloedrijke labels ooit. Robbie zit nog goed en zijn vel, vloekte af en toe dat geen hond de nieuwe plaat had gekocht, maar was zijn trouwe fans meer dan dankbaar dat ze nog de handen in de lucht hielden voor onmisbare klassiekers als Turning Tables, I Melt With You of Gathering Dust wat misschien wel het beste was dat we de afgelopen zaterdag hebben gehoord. Modern English bewees niet uitgeteld te zijn, en meer dan essentieel te zijn voor de woelige tijden waarin we leven.
Over Marianthi Melitsi en Sophie Sarigiannidou had iedereen wel een mening, maar niet meteen een negatieve en dat was ook helemaal niet nodig. Deze twee Griekse dames die samen met hun twee mannelijke kompanen Marsheaux vormden, toonden zich in Amougies van hun beste kant. Het geluid stond piekfijn afgesteld, iets wat we op dit festival meerdere keren hebben opgemerkt, en wie zot is van hun zeer poppy synthpop beleefde op W-Fest een auditief organisme. Niets op aan te merken, behalve dat in een eerlijke wereld iedere Marsheaux-song een wereldhit zou moeten zijn. Is dat iets om negatief over te zijn? Wat ons betreft één van de betere synthpopacts op W-Fest.
Lieflijk kan je ze noemen, die twee van Nouvelle Vague. New wave en punkrock overgieten met een sausje is wat ze graag doen en ze werkten op die manier dan ook een heel lijstje door: A Forest van The Cure brachten ze salsa-gewijs, net zoals ze Blue Monday van New Order ‘vertropiseerden’. Een heupwiegende Master & Servant van Depeche Mode en Dancing With Myself van Billy Idol ging een brug te ver. Belachelijk klonk het gewoon. Loslopend Wild-gewijs toverden ze een wit wijntje op het podium om speels giechelend Too Drunk To Fuck van de Dead Kennedys in te zetten. Dance With me van Alphaville en Depeche Mode’s I Just Can’t Get Enough… Well, we did get more than enough… Het was ‘amusant’ om ze bezig te zien, met hun tikkende drumstickjes, vingergeknip, gefluit, vrolijke ritmestukjes en te smalle wiegende lendenen, maar op muzikaal vlak stelde dit niet veel voor. Het coveren van new wave tot daar aan toe. New wave in een bossanova of ander zwoel pakje dwingen… Nee, dank u wel.
Van de lieflijke dames naar The Devil And The Universe gekatapulteerd worden, was een verademing. We ontdekten ze per toeval vorig jaar op WGT in Leipzig en ze lieten ons sindsdien niet meer los. Laat ons bij hun eerste optreden in België dus maar even in de hel vertoeven, want hun folkhorror klonk er heerlijk. Dat Ashley Dayour van Whispers In The Shadows zich samen met David Pfister en Stefan Elsbacher ook thuis voelt in de kerk van de geiten, is duidelijk. Wat deze mannen brengen klinkt als duivelse, bezeten, donkerrauwe en vooral gedreven Goat Wave. Sterke beats en synths combineren ze met stevige gitaren in nummers als What Time Is Love ? en The Church Of The Goat, waarop het publiek stevig dansend in ging. Een topact vandaag!
De band rond Martyn Ware en Glenn Gregory mocht voor de tweede keer op W-Fest staan. Heaven 17 bleek daar zeer dankbaar voor te zijn, want ieder lid droeg met trots een T-shirt van de W-Fest-crew. Ondanks een rijk gevulde carrière vond Gregory het nodig om het publiek er meermaals op te wijzen dat Ware de kern was van de vroegere Human League. Een dubieuze set werd het. De oorspronkelijke nummers schitterden zoals we dat altijd van Heaven 17 gewoon zijn. Maar Human League of geen Human League, de cover van You’ve Lost That Lovin’ Feeling wordt beter over het hoofd gezien en van David Bowie blijf je ook af, ofschoon het een held is of het één van zijn mindere songs is (Let’s Dance). Voor de rest deed Heaven 17 wat ze moesten doen en dat was eigenlijk meer dan goed.
De gothic wave postpunkband She Past Away is die Turkse band waarvan je je na ieder optreden de vraag stelt of ze dit ooit kunnen overtreffen. En we verzekeren jullie: ze deden het opnieuw. Iedere vezel in ons lichaam en onze donkere ziel werden volledig overspoeld door hun songs. Ook al begrepen we geen snars van de lyrics, de sound die She Past Away bracht was op zich zo sterk en emotioneel geladen, dat we even opgeslorpt geraakten in een duistere, melancholische cocon. Maar ook wie minder donker of melancholisch bezield was, bleef niet onberoerd en danste in die gedempte atmosfeer van donkere golven. De diepe stem van Volkan Caner en de arrangementen, waar je zeker ‘invloeden van…’ hoort, maar ze niet uitspreekt omdat hún sound amper te vergelijken valt.
Wie zin zou hebben in een charmezanger die ooit beroemd was en het publiek wil verwennen op een resem covers uit de 80’s, moet Limahl maar eens uitnodigen. Ontdekt door Nick Rhodes van Duran Duran, na één lp gesplit en nadien de magere soundtrack van The Neverending Story geschreven. Meer valt er over het popicoon uit de jaren 80 niet te vertellen. Dat weet hij zelf blijkbaar ook maar al te goed en dus bracht hij in Amougies een set van liedjes uit de jaren 80 die iedereen kan meebrullen. Van It’s My Life van Talk Talk, Save A Prayer van Duran Duran tot Tainted Love van Soft Cell. Ze werden allen gespeeld, tot godbetert Smokie daar aan toe. Amougies leek plots wel eventjes Las Vegas, en na een uurtje wisten we weer waarom we het nooit meer over Limahl hebben.
Een headliner die echt wel wat teleurstelde was Front Line Assembly, vooral omdat we dit niet hadden zien aankomen. We kregen een veel te lange set te horen van de Canadezen met veel nieuwe – waarin wel sterke elektronische beats en samples zaten – maar dus nog onbekende nummers. Dit werd al gauw saai en na een klein half uurtje zag je de overvolle tent ook leegstromen tot nog maar de helft van het publiek overbleef. Binnen het elektro-/industrialgenre zagen we vandaag én de voorbije dagen sterkere sets !
Hoewel Paul Young er misschien ook voor iets tussen zat dat de Wave Cave leeg stroomde, zorgde hijzelf van eenzelfde beweging in de Synth Scene-tent. Young slaagt er ondanks zijn grote hit Come Back And Stay niet in om het publiek te blijven boeien. Wat is het toch met deze artiesten van weleer? Ook Young miste de stem die hij ooit had, energie, pit en nieuwe nummers die aanspraken. Veel valt daar dan niet meer over te schrijven…
Reviews geschreven door Didier Becu en Nel Mertens
Foto’s door © KarimHamid
https://www.w-festival.com/en/
