Na amper een paar uren slapen – het leven van een muziekfanaat loopt niet altijd over rozen – stonden we alweer present op het eiland in Hulst voor een tweede dag Vestrock. In de hand een plannetje om een parcours uit te stippelen om de dag zinvol muzikaal door te brengen. Aan namen geen gebrek, helaas wel aan tijd, want niemand die zich tot op heden kan klonen en dus ben je genoodzaakt om keuzes te maken. Net zoals op de eerste dagen vind je op Vestrock naast een mix van stijlen, ook een bonte mashup van gevestigde namen en acts waar niemand ooit eerder van gehoord heeft. Ontdekken dus.
Niet dat je ons moet zeggen hoe goed Ramkot is. Het trio stond reeds eerder op Vestrock, maar deze keer dus op de main stage. Het deed de band wat, alsook het feit dat deze Belgische rockgoden trouwe fans hebben in Nederland. Stond daar niet iemand met een bordje te zwaaien met daarop de tekst “Ramkot, mogen we met jou op de foto?”. Het doet een mens wat en ook Ramkot die subtiel en met klasse toonden dat ze zonder twijfel de beste stonerrockband van dit land zijn. Ze hebben niet alleen de songs, maar ook de nonchalante attitude die van deze groep een gedroomde festivalact maakt. Achter hen een spandoek met daarop de cover van Rosa, hun tweede album dat hen voorgoed op de (Belgische) radar plaatste. Het was pas 15 uur in de middag en er was meteen al een hoogtepunt, en later op de dag zou blijken dat hun komst naar Nederland – later dit jaar volgen nog clubshows – misschien wel hét hoogtepunt was.
Pete & Bas zijn twee zeventigers die iets met rap doen. Het Britse duo staat er om bekend voor een feestje te zorgen en dat deden ze ook wel in Hulst. Of het muzikaal een meerwaarde was is toch een andere vraag.
Dan maar naar Nina Utashiro een vijftigtal meter verderop. Zonder twijfel kaapte ze de prijs weg van meest gedurfde “kostuum”, maar iets fluistert ons ook toe dat het wel dient om de muzikale armoede wat weg te moffelen. De beats zijn er, de songs minder.
Daar hebben The Veils minder last van. De band rond Finn Andrews heeft er net wat optredens in Nederlandse clubs op zitten en een plaatsje op Vestrock vormde de mooie afsluiter ervan. De band heeft al zeven studioalbums uit die gekenmerkt worden door een oase van rust. Een festivalmenigte doen zwijgen en luisteren onder een blakende zon is geen sinecure, de Nieuw-Zeelanders deden het op hun dooie gemak.
Hiqpy is langzaam maar zeker aan een veroveringstocht bezig. Binnenkort staan de Amsterdammers bij ons op Gent Jazz, maar in eigen land zijn ze al een tijdje graag geziene gasten op de festivals. Indierock die door de schreeuwerige stem van Abir Hamam soms wel iets heeft van Courtney Love, maar wel alles binnen de lijntjes van de nette indiepop. Dat deze Nederlandse band een grote toekomst te wachten staat, valt al langer niet te betwisten.
Dutch Criminal Record; met zo’n naam op een Nederlands festival zou je denken dat het Nederlanders zijn, maar niks daarvan. Britten die afkomstig zijn uit Chichester en met hun lekker in het oor liggende indiepop reeds zalen in Londen deden vollopen. Nieuw is het allemaal niet, maar soms moet dat niet, zeker in hun geval niet.
The Indien is alweer zo’n naam die in België nauwelijks een belletje doet rinkelen, maar in eigen land boert de band rond zangeres Rianna Walther uiterst goed. Dat zag je ook in Hulst, de blijkbaar steeds goed gemutste Rianna had maar weinig moeite om het publiek rond haar vingers te draaien. Brave indiepop zonder ook maar één keer langs de gevarenzone te passeren, maar wellicht is dat net waar wat het publiek op dat moment naar verlangde en kreeg.
Tijd voor vette bierbuiken van zatte Britten die ongegeneerd hun gal spuwen en dat verpakken in uiterst dansbare indiepunk. Je kan Getdown Services de Sleaford Mods van de Aldi noemen, maar dat klinkt nog altijd beter dan de Coldplay van de Carrefour. Waarover de teksten precies gingen, hadden we niet onmiddellijk door, maar dat ze het niet eens zijn met de manier waarop hun thuisland en de wereld geleid wordt, is duidelijk. Of het een gimmick is? Wie weet, maar wel een verdomd goede en ze krijgen de prijs van het plezantste optreden van het jaar ook al gaat het over de miserie waarmee we dagelijks geconfronteerd worden.
Op het grote podium kon je Kensington meepikken, Nederlanders die de Ziggo Dome of de Johan Cruijf Arena uitverkopen. Zelf hadden we meer zin in The Nightmares die in de Kapel stonden. Waar de vergelijkingen met The Cure vandaan komen is ons allesbehalve duidelijk, tenzij je Manic Street Preachers als goth ziet – en sommige mensen doen dat ook, zeker de Britse pers – en dan is de cirkel rond, want deze band uit Wales leek soms verduiveld goed op die van James Dean Bradfield. Balancerend tussen “dit hebben we al zo vaak gehoord” en “best aardig om aan te stippen” was The Nightmares dan ook één van de ontdekkingen op Vestrock.
En wie de beste was op Vestrock? Belgen natuurlijk, of wat had je anders verwacht? NAFT begon zeven jaar geleden als een straatband op de Gentse Feesten, maar is ondertussen uitgegroeid tot één van de beste live-acts tout court. Niet alleen krijgen ze de prijs van het beste optreden van de dag, maar ook van het meest originele geluid. Zeg zelf, loeiharde technobeats combineren met twee drummers en vier blazers met instrumenten die loodzwaar wegen is geen alledaags tafereel. NAFT zorgde voor een weergaloos feestje met adrenalinestoten die je daags nadien nog voelde. Groots!
Het was amper drie jaar geleden dat Within Temptation op Vestrock stond, maar nu dus opnieuw. De gothrockband blijft dan ook wereldwijd de populairste Nederlandse band. Straf, want zonder al te veel te moeten toegeven op hun rootsgeluid dat goth is, slaagt de band rond de ravissante Sharon den Adel er nog steeds in om moeiteloos een groot publiek te bereiken. Waarschijnlijk nog altijd met dank aan die ene invloedrijke radio-dj die het aandurfde om Ice Queen in de ether te jagen, maar toch…
