Review: Nel Mertens
Foto’s: Hans Vermeulen
Na de eerste editie, tekenden ook dit jaar opnieuw honderden ambitieuze artiesten in voor de Sound Track-wedstrijd, het unieke live- en kansenparcours van VI.BE en de livesector. En er blijkt – na anderhalf jaar binnenzitten – een hele generatie nieuw talent klaar te staan om de muziekscene in te palmen.
Vijf van de 136 artiesten waagden deze avond hun kans in de eerste voorronde in De Centrale in Gent. Anthea zou normaal gezien ook spelen vanavond, maar moest forfait geven wegens ziekte. Ze werden niet vervangen, maar stellen hun optreden even uit tot volgende week en sluiten aan in de voorronde in de Casino in Sint-Niklaas.
Lip Service
Het Gentse viertal met een heel eigen geluid. Twee van hen spelen ook nog in andere bands (zoals Ertebrekers, De Laatste Show-band, Shht…) en alle vier hebben ze ruime muzikale interesses. De invloeden komen vanop veel plekken en dat leidt tot een uniek geluid: popnummers met een ziel en een getormenteerd hart. De frontman staat er sterk als zanger. Hij speelt zijn bereik uit van diep naar hoog melodieus, afgewisseld met spoken words, maar wist zich ook als performer sterk te maken. Zelfs bij een technisch defectje aan gitaar/micro, vangt Lip Service dit prima op. Want ‘the band goes on’, terwijl de zanger/gitarist het publiek gewoon meeneemt in dat moment én ondertussen het defectje ook even oplost.
Muzikaal klonk het allemaal netjes afgewerkt, hoewel er ook heel wat onvoorzien zotte elementen in de muziek van Lip Service zitten. Vooral de toetsenist zit daar voor veel tussen. De speelse synths, jungle beats, kinderlijke riedels toetsen, intelligent bliepende intro’s… Lip Service heeft een heel eigen stijl, een lekker zorgeloze sound en een sterke frontman!
(Her)lees hier het interview met Lip Service.
Michelle
We kondigden hem ooit aan als “diene enen van die rare van Shht die nu nog vreemdere dingen doet op zijnen alleen ook.” Michiel Renson dus! Hij deed het al bij Shht en met zijn eigen debuutalbum Songs About You, maar ook op het podium Sound Track-kleurt hij gretig buiten de lijntjes. Hij verscheen niet alleen, maar vulde het podium met andere Shht-bekenden. Buiten de lijnen van onze verwachtingen, brachten de vier heren in perfecte samenzang, een sterke americana-set! En nee, dat is normaal gezien niet meteen ons ding, maar wél als het gaat om geMichelleerde americana!
Met de diep fluisterende woorden “looking at the stars”, zet hij een niet zo doordeweeks lange lovesong in. “When there’s no you and me and we”, klinkt het in een liefdevolle, warme samenzang, voorzien van het nodige gitaarwerk. Het nummer valt stil, de drummer staat op en brengt iets wat op een dapper theatrale strijdzang lijkt, met zuiders aangeslagen snaren. Het duurt even voor we door hebben dat hierna het nummer gewoon door ging, zelfs even in het Frans én met hier en daar wat gekreun en flamencoritmes.
Ene Siska wordt op het podium gevraagd en aangekondigd als “the human bag pipes”, waarna ze samen doedelzak met mensen speelden. Hoewel er hier en daar ook een didgeridoo leek bij te zitten. De menselijke stem heeft maar weinig grenzen.
Bij de track die volgt, voegt Siska ook een knappe female touch aan de zang toe, wat een meer poppy sound oplevert. De ‘human bag pipes’ duiken in een volgende track nog even op, in een opzwepend tribale sound.
Het podium is duidelijk hun habitat en die neemt Michelle hélemaal in. Een beleving vol contrast. Stil, luid, traag en ritmisch intens… Behoorlijk overdonderend schoon was dit!
(Her)lees hier ons review over het debuutalbum van Michelle.
Calling Blue Jay
Helemaal alleen stapt ze het podium op. Het is een speciaal moment, voor muzikante en songwriter Marieke De Keukelaere, want naast haar optreden, is het vandaag ook de eerste dag dat ze officieel in Gent woont. Haar ogen twinkelen als ze het vertelt en dat doen haar nummers ook.
Een erg atmosferische set, zet deze dame neer. Haar prachtige stem, die doet denken aan die van Agnes Obel, een gitaar, een dwarsfluit en een ritme-eitje. Meer had ze niet nodig om ons mee te nemen in een fragiel verhaal in een etherisch muzikaal landschap, gevuld met bitterzoete teksten, die de complexiteit der dingen trachten te ontrafelen. Alle nadruk ligt op haar stem in deze instrumentaal sobere opstelling. De ene keer met vrij klassiek gitaargetokkel, dat ze enkele minuten later live opgenomen in loops laat afspelen om er een partij dwarsfluit over te laten gaan. Knap!
(Her)lees hier het interview met Calling Blue Jay.
Boshra
Goed nieuws bracht Boshra. De bandnaam, tevens ook de Arabische achternaam van de zangeres, weerspiegelt de Arabische invloeden die we te horen krijgen en betekent ook letterlijk ‘goed nieuws’. Daarnaast liet het drietal vooral zijn donker elektronische popsound horen.
Op de voorgrond stond de innemende zangeres Dina Boshra. Een echte frontlady. De elektronica-heren Raf en Ben Cyran voorzien haar van erg sterke, donkerdiepe beats en bleeps. In een – met heerlijk zware bassen beladen – bonzend kader liet Dina haar verleidelijke stem horen met zanglijnen waarin haar Arabische roots verweven zitten. De sound doet ons enorm denken aan die van Fär. Sterk dus!
Ze werden aangekondigd als een trio dat het contrast tussen de Westerse en Arabische wereld samenbrengt. Met hun project zetten ze zeker een knap dansbaar donker geheel neer. Moest die Arabische touch nog iets explicieter te horen zijn, dan zou dit het project nog een iets meer unieke identiteit geven.
(Her)lees hier het interview met Boshra.
Tim Martyr
Hij is frontman bij Set Animal, maar zet zijn meest persoonlijke nummers in de spotlights onder de naam Tim Martyr. Zo won hij vorig jaar al in de muziekwedstrijd Spoetniks van Het Wilde Westen en dingt vandaag ook mee in de Sound Track-wedstrijd.
Het is een soloproject, waarbij hij zich laat ondersteunen Tom en Sam op drums en bas. Twee heren waarvan we vermoeden dat ze een metal-achtergrond hebben en die eerste drumslag leek dit te bevestigen (“Pokke derop!”). De snaren klinken meestal zacht en in de eerste paar nummers zijn we meteen overtuigd over het uitmuntende zangtalent van Tim Martyr, die zijn stembereik uitspreidt over hoge zanglijnen, warme musical-achtig timbres laat horen, maar even goed diep strelend zacht klinkt. En dat allemaal even kwalitatief. Over de soundsfeer die hij neerzet, waren we eerst wat twijfelend. Het klonk allemaal erg goed, maar deed ons weinig en klonk niet echt vernieuwend. Een beetje vergelijkbaar met het Coldplay-effect op ons. Het was pas bij het laatste nummer, dat het doordrong dat dit toch wel meer bood dan wat de mainstream rock-scene biedt. De gitaar die walmt, de ijzersterke theatrale vocalen die Martyr neerzet, een degelijke songopbouw, slimme inzet van effecten op de gitaar… Tim Martyr heeft alle kwaliteiten voor een groter rockpodium, een alternatief optreden in een club en evengoed in een theateropzet.
(Her)lees hier ons review over de single Dear Father.
Vijf erg kwalitatieve optredens dus en zo divers qua stijl. Wij zouden niet graag in de schoenen van de jury staan, die hieruit een keuze moet maken!