The future is female. Het werd de afgelopen weken een statement om over na te denken. Niet zo zeer dat de mannen aan de kant moeten worden geschoven, maar curator Courtney Barnett gaf aan met haar programma dat vrouwelijke artiesten niet per se Britney Spears of Ariana Grande moeten zijn. Vrouwen met ballen, of gewoonweg vrouwen die muzikaal en inhoudelijk iets te vertellen hebben. Twee dagen kreeg de Australische het alleenrecht om een affiche samen te stellen, met aan de zijlijn op zaterdag Girls go BOOM en zondag Dansende Beren. Alvorens we werden ondergedompeld in een weekend vrouwelijk muzikaal geweld was er op vrijdag een opwarmer die werd samengesteld door de crew van Sonic City. We hebben niet geteld hoeveel acts de revue zijn gepasseerd, maar we hebben voor jou de artiesten eruit gepikt die de toekomst zijn, of in een paar gevallen het heden zoals Barnett zelf.
In het weekend waren er drie (!) podia, maar voor de preparty volstond eentje. Vier bands op het podium en wat ons betreft was de no wave van FACS de uitschieter en de ontdekking van de avond. Gevormd door ex-leden van Disappears en zelf hebben ze er het etiket art rock opgekleefd. Wire was inderdaad nooit veraf, en dat is meestal een voordeel. Strak, zonder nonsens, luid en vooral steengoed.
Was afsluiter Zola Jesus net iets te gekunsteld (de backing tape was weinig inspirerend), dan kom je dat van Emma Ruth Rundle niet zeggen. Op plaat net nog niet dat, maar in Kortrijk een ware bom op het podium. Even donker als Chelsea Wolfe, en misschien wel de verrassing van de vrijdag ofschoon de sombere, enigmatische americana van opener Jay Jayle ook op de nodige omhooggestoken duimen kon rekenen.
Zola Jesus liet ons, net zoals de meeste Sonic City-gangers met gemengde gevoelens achter. Een klok van een stem, charisma dat het niveau van Kate Bush evenaart, maar jammer genoeg heb je de indruk dat haar goth-disco allemaal iets te theatraal overkomt en vooral te veel op automatische piloot wordt gespeeld. Slecht werd het geen seconde, maar briljant ook niet. Desalniettemin werd vrijdag een geslaagde aanzet voor wat duidelijk het stramien van het weekend zou worden: muziek in al zijn genres, en vooral van uitmuntende kwaliteit. Voor elk wat wils heet dat!
Drie dagen muziek, het vergt voorbereiding en zelfs moed, maar de muzikale oogst werd er twee weken later des te rijker van. Tijd voor het startschot op zaterdag. Logisch dat Courtney Barnett een paar van haar landgenoten had meegebracht. Eerste in het rijtje werd Laura Jean die haar vierde album Devotion kwam voorstellen. De meningen achteraf spraken van een aangename ontdekking, precies waar Sonic City voor dient.
Estrella Sanchez en Amor Amezcua dan. Twee Mexicaanse vrouwen die met Mint Field meer dan behoorlijke shoegaze/dreampop brachten en hoewel we er graag tot de laatste
minuten bij waren gebleven lokte de roep van Girls go BOOM iets harder. De organisatie had vier bands gekozen die de slogan “the future is female” (ok, we always been here-dixit de Girls go BOOM-vrouwen) alle eer aandeden. Eerste in de rij: PEUK. Een trio dat is opgebouwd rond drum-animal David Schroyen, gitarist Jacques en a girl named Nele Janssen. Zeggen dat PEUK de beste van de dag was, is misschien net iets over de top, zeggen dat ze de revelatie van Sonic City waren niet meer dan gerechtvaardigd. Een geluid dat tussen Bikini Kill en Nirvana schippert, een band waar u in de toekomst enorm veel zal van horen. Hard tot op het bot en muziek waar je benen uren nadien nog van trillen.
Noem het voorspelbaar of niet, maar Courtney inviteerde ook acts die op haar label Milk Records zitten zoals The Finks, levensgezel Jen Cloher en singersongwriter Hachiku die overtuigend bewees dat dit genre niet noodzakelijk een synoniem hoeft te zijn voor een Joni Mitchell-kloon.
Van intimiteit naar de leerschool van The Ramones. The Coathangers: drie feministen uit Atlanta die er niet te bedeesd voor zijn om mannen op hun plaats te wijzen. Toegegeven, iedere song klinkt wel een beetje hetzelfde (kan ook moeilijk anders als je Ramones-leerling bent), maar dit was wel 100% rock ’n roll.
De vreemde eend in de bijt? Moet er ook zijn, en daar zorgde Girls go BOOM voor met het heerlijke Sweats. Hiphop maar met een punkattitude en een boodschap die er geen doekjes omwindt. Ergens tussen de zotheid van de Beastie Boys (maar dan female) en de genialiteit van Luscious Jackson. Een van de weinige bands met beats, maar het waren beats om u tegen te zeggen. Ja we weten het, to be continued!
Sasami Ashworth is wat ze in vaktermen een duiveltje-doet-al noemen. Een Amerikaanse die geregeld gevraagd wordt om in te springen bij andere bands, maar Sasami is haar eigen ding. Ze fluisterde ons wel toe dat we mits wat geluk haar nooit meer terug hoefden te zien, maar dat is een opmerking om te vergeten. Sasami was bij momenten even donker als PJ Harvey in haar begindagen. Een beetje onverwacht (we geven het toe), maar één van de beste acts van deze Sonic City.
Als er één artieste letterlijk met de duisternis speelde dan was het Hilary Woods wel. Je zag geen steek in de kleine zaal, wel werd je (ten minste voor wie er zin in had) ondergedompeld in donkere luistermuziek. Stil wezen was de boodschap en die werd overduidelijk opgevolgd door het luisterwillige publiek.
Let’s Eat Grandma had duidelijk zijn voor- en tegenstanders. De ene liep weg van hun synthpop en zocht Rêverie op, anderen waren dan weer gecharmeerd door de kinderlijke onschuld van deze twee. Handgeklap of languit op het podium liggen. Het kan allemaal bij deze twee, maar wij gingen toch richting Girls go BOOM. Rêverie is een Nederlandse band die je wegblaast. Tussen stonerrock en shoegaze, om achteraf te beseffen dat je het toch niet kan omschrijven.
Joan As A Policewoman was naast curator Courtney Barnett zonder meer de meest gekende act van de zaterdag. Joan Wasser slaagde er vooral in om muziekliefhebbers die haar wat uit het oog hadden verloren opnieuw tot haar te laten bekeren. Muziek van een tamelijk hoog niveau zoals ze zeggen…
Wat ook hoog was, was de afsluiter op de Girls go BOOM-stage: Annabel Lee. Frontvrouw Audrey was duidelijk opgetogen dat er zo veel volk voor het podium stond. Annabel Lee blinkte uit in wat hun uniek maakt in dit land: meezingbare rock ’n roll die je gelukkig maakt zonder dat je daarmee in platheid moet vervallen. Feelgoodpunkpop en nog met een boodschap ook!
Ook vaak gehoord als must-see bij de bezoekers was Eleanor Friedberger die vooral veel songs uit haar laatste plaat Rebound bracht en zich liet inspireren door gothdisco (Rebound is een Griekse disco die Eleanor vaak bezocht) of het tegendraadse Drinks. Maar de bevestiging was de dame die het samen met Girls go BOOM en Dansende Beren voor het zeggen hadden: Courtney Barnett. Het publiek at met plezier uit haar handen dat gevuld was met heerlijke female rock dat alle kanten opging. Een eerste geslaagde avond, vlug naar huis om fit te zijn voor de tweede dag.
De revelatie : PEUK
De verrassing : SASALI
De bevestiging : COURTNEY BARNETT
