Verslag door Nel Mertens (nm) en Peter De Bruycker (pdb)
Foto’s door Theo De Rycke
Ook op dag drie van dit donkere zondaarsfestival mogen we er bij zijn om te genieten van gevestigde waarden, ons te laten onderdompelen in bands die we steengoed vinden en hier en daar ook nog iets nieuws te ontdekken.
Het Antwerps-Mechelse trio Dead High Wire brengt postpunk zoals die behoort te klinken: gedreven, furieus en spannend. “Hoe meer angst, hoe rauwer de muziek”, zeggen ze zelf, en in het besef dat het terug geen vrolijke tijden zijn, krijgen we teksten die balanceren tussen mistroostigheid en opstand. In een naar nekvel grijpend nummer als Pray For Us horen we de echo van The Sound. En ze kunnen het nog verdomd goed uitleggen ook. (pdb)
Eén van onze Belgische ontdekkingen dit weekend is Solitude Within. Een jongedame met een knappe stem, die zich laat bijstaan door metalmuzikanten die samen een mooi symfonisch metalgeluid neerzetten. Het contrast tussen de zuiver maagdelijke vocalen en de harde rocksound van de gitaren en drums heeft iets magisch. Vernieuwend is het helemaal niet, want we herkennen de invloeden van Evanescence, Within Temptation, Epica, Nightwish,… in alles wat de band doet. Heel even passeert er zelfs een nummer dat ons verdacht veel doet denken aan What Have You Done van Within Temptation feat. Mina (toen nog Keith) Caputo. Niets nieuws onder de volle maan, maar toch een erg genietbare set van een krachtige band waarvan we het bestaan in België nog niet kenden. (nm)
Aardig wat volk troept samen voor She Past Away. Geen schrijffout en geen probleem dat je geen bal snapt van wat ze zingen. Dat doen ze namelijk in hun moedertaal, het Turks. Hun inktzwarte dark wave waaide een tiental jaar geleden over vanuit Istanbul met hun uitstekend debuut Berlirdi Gece. De diepe onderkoelde vocalen van Volkan Caner blijven iets exotisch hebben, en de combinatie synths en diepe baslijnen werkt verbazend aanstekelijk. Hun muziek mikt op de dansspieren en het is fascinerend te zien hoe dergelijke in se sombere muziek op zoveel gezichten een glimlach weet te toveren. Geen verrassingen: ze blijven trouw aan hun toverformule, en geen zwarte kat die daar om maalt. (pdb)
Van metal tot postpunk, naar disco! Want Frozen Nation is de Brusselse synthpopband die present staat voor Dark Belgian Disco. Dat is meteen ook de titeltrack van hun album (2017) en één van hun hits die het bandgeluid definieert. Dat brengen ze met àlles wat disco hoort te hebben; de oehs en de aahs, een discobal, twinkelende electro en meeswingende drummer en bassist. Geflankeerd door de kil droge zang van de rijzige frontman Moss, die bijgestaan wordt door D&D en Elvis. Elvis is weliswaar geen muzikant, maar hun modulaire synth, die gekoesterd wordt als volwaardig bandlid. Met Give Me The Perfect Song benaderen ze de wens van het publiek, dat de hele set eigenlijk wel graag meedanst. Een hedendaagse crossover van donkere synthpop naar discotaferelen. Geslaagd! Want ook al is de band nog jong, de nummers klinken alsof ze de jaren 80 gewoon doorleefd hebben en gerijpt zijn tot hedendaagse danstracks. (nm)
Net zoals Funeral Dress gisteren, zorgt ook UK Subs voor een stijlbreuk in de programmatie vandaag met oerdegelijke punk. Puur, echt en zonder kapsones weten deze heren hun publiek helemaal mee te nemen in een krachtige set waarin variatie en contrast in riffs gebed zijn. In de metalscene waren we mogelijks met ons gezicht op de grond beland, maar als we de grond zien naderen in de pit tijdens Emotional Blackmail, zijn daar de warme armen van medepunkers die ons recht houden. Ook dat is punk. Legendarische nummers als Tommorow Girls, Warhead… En als je Charlie Harper als frontman bezig ziet, kan je maar één conclusie trekken: Punk is not dead. It isn’t even dying, my dear! (nm)
De overgang naar Astrasonic is bruusk na de energieke UK Subs. We kijken enorm uit naar het nieuwe album van deze Belgische postpunk-coldwaveband, dat ze momenteel opnemen. Op het podium zetten ze een stabiele, rijk gevulde sound neer, maar vandaag brengen ze een vrij vlakke, weinig gevarieerde set. Na een optreden van de UK Subs, klink dit live minder interessant, hoewel het muziek is die we in een andere setting zeker wel appreciëren. (nm)
De passage van La Muerte is wellicht de meest opmerkelijke tijdens de drie donkere dagen. En dan hebben we het niet enkel over het visuele, want we krijgen duivelse visuals, omgekeerde kruisen en zanger Marc Du Marais met zijn vertrouwde jute zak over zijn hoofd te zien. Samen met gitarist Dee-J (Didier Moens), richtte hij dit project begin jaren 80 op. Hun album Kustom Kar Kompetition draaiden we toen zo grijs dat we de benzine bijna konden ruiken. Ze raakten op een bepaald moment hun vuur wat kwijt en de band lag zo’n 20 jaar stil. Maar ondertussen staan ze er al een tijdje helemaal terug, met gitarist Michel Kirby, drummer Christian Z. en bassist Tino de Martino (Channel Zero) aan hun zij. En dat zorgt ook voor een sonisch opvallende passage. Bruter en harder en nog harder. Een angstaanjagend rijkelijk hoogtepunt in de programmatie met psychedelisch geschreeuw, rauw brullende vocalen met een even sterke wall of sound die door de instrumenten wordt opgetrokken, vanuit de cultus rond ‘love, sex, fear, death’. (nm)
Voor wie Ground Nero goed kent, was het een spannend moment. De band zou nl. de eerste keer met nieuwe zanger Mark Sayle aantreden, die de plaats inneemt van Gwijde de Eerste, die jarenlang het boegbeeld van de band was. Met Peter Smeets en Peter Philtjens als muzikale ruggengraat laat Sayle een heel ander stemtimbre horen dan Gwijde, maar het is meteen duidelijk dat hij de plek van frontman van Ground Nero kan dragen. Warm diep en melancholisch laat hij de woorden toe in de krachtig gedreven tracks als o.a. Dark Descent van hun eerste ep Beyond (2016), maar ook de nieuwe singles In The Blood en Promise, die dit jaar verschenen. Afsluiten doen ze met Heaven Sent van hun debuutalbum Divergence (2019), dat ze opdragen aan de pas overleden bassist Stijn van Star Industry. De duisternis omarmd in een diep intens geluid… De komst van Mark Sayle doet het DNA van de band wijzigen, maar zorgt voor een kwalitatieve gothrocksound waarvoor Ground Nero al de hele tijd garant staat. (nm)
De Zweedse band Agent Side Grinder brengt met hun nieuwe zanger Emanual Aström onderkoelde maar uiterst dansbare electro. Vooraan in de set – “since we’re in Belgium” – hun opzwepende versie van Love at First Sight van Absolute Body Control. Zo weten we meteen waar ze de mosterd vandaan halen. In contrast met de ruwe sound van de beginperiode klinkt Stripdown behoorlijk poppy. Met Giant Falls, This Is Us en aanstekelijke afsluiter Into The Wild bewijzen ze hun neus voor energieke, clevere popsongs. Ze hebben met deze gemakkelijk in het oor liggende muziek zo stilaan ook hun plek op de mainstream festivals. (pdb)
The Arch begint zijn set meteen met een nieuwe track. Met een tekst van meesterdichter Baudelaire en intelligente soundscapes die perfect aansluiten Baudelaire’s sfeer van zwaarmoedigheid, erotiek en decadentie. Zowel gitaristen Pieter De Clercq en Ivan Moons, toetsenist/soundscaper Jan Lamberts als zanger Gerd Van Geel bezitten – elk op hun manier – een charismatische uitstraling van bescheiden zelfvertrouwen. Op het podium staan geen vier artiesten, maar een band die ook zelf geniet. En dat laten ze horen met nummers die voornamelijk uit hun laatst verschenen album VIII/XII komen: Cocks Populi wordt opgedragen aan de overleden bassist Stijn van Star Industry, waarna Alien Ann, Joan’s in Prison en Blood Crystals volgen. Nummers die ze door pandemische toestanden nog niet zo vaak live konden brengen. Ook hun hits Ribdancer, Eyes Wide Open en Babsi – over Christiane F. in de waargebeurde verscheurend sterke film Wir Kinder vom Bahnhof Zoo – weergalmen donker energetisch door het vergane industriële kader van The Max Venue, gevuld met zwarte zielen. Een meeslepend, intens optreden van deze rauwbloedend mooie electrorock-/newwaveband uit Puurs. (nm)
En daarop volgt meteen nog zo’n hoogtepunt met Clan Of Xymox, die in 1983 hun carrière startten in Nederland, met de nog steeds even eigenzinnig charmante Nederlander Ronny Moorings als bezieler. Het publiek spreken ze toepasselijk aan met Sinners & Saints en ze openen met mechanische drumslagen en bijna synchrone armbewegingen. Het geluid moet even wat beter afgestemd worden, want de zang komt niet meteen volumineus genoeg door, maar dat wordt algauw opgelost. Mr. Moorings voelt zich duidelijk in zijn nopjes, want hij speelt Jasmin & Rose speciaal voor iedereen die zijn geur verloor door corona, vraagt tussendoor ironisch “Hey, why am I freezing?” en legt het optreden even stil om op het podium naast hem State Of The Union te gaan zeggen dat ze met hun soundcheck moeten stoppen, want dat stoort toch wel. Hij heeft het fris, maar is enorm warm naar het publiek toe. De hartbonzende beats en warme synths van Clan Of Xymox slaan over op het publiek, dat zich de nacht in danst op o.a. Louise, Emily, het enorm sterke Loneliness en de heerlijke hit She. (nm)
En het is duidelijk dat – door het wegvallen van Fields Of The Nephilim – Clan Of Xymox als headliner ervaren wordt, want nog voor de invallers State Of The Union beginnen, trekt het grootste deel van de toeschouwers richting warm bed. Het Amerikaanse project van Johann Sebastian kan dus op niet veel publiek meer rekenen, hoewel ze – met Belgische energieke toetsenist Jeremy Venganza op het podium – een sterke sound afleveren. Wij luisteren van op afstand met een kop koffie. Een combinatie die we nog niet vaak maakten op een festival: afstand nemen van een podium, voor warme koffie, met industrial poptonen die in onze oren weergalmen. (nm)
Om het wegvallen van The Fields Of The Nephilim op te vangen werd ook een tweede vervanger ingeroepen. De new wave tributeband Wegsfeer treedt – na hun eerdere verschijning op W-festival in augustus – aan. Toen was dat best plezant, maar we verwachten op een moment als dit geen covers en – laat ons eerlijk zijn – een tributeband hoort The Fields niet te vervangen, noch een festival van dit formaat af te ronden. Maar Wegsfeer brengt de beste newwavehits wel weer steengoed tot leven. Jammer genoeg dagen nog slechts enkele dappere onvermoeibaren op aan het podium om Sinner’s Day af te sluiten. (nm)
