ROCKTOPUS: GARAGEROCK EN GITAARRUIS. BROMANCE EN BIER.
“Goesting om naar Guns N’ Roses te gaan? Ik kan u twee gratis tickets bezorgen.” “Nee, merci. Ik ga al naar een festivalleke in Gistel. Georganiseerd door een chiro of zo.”
Ik ben niet de persoon die gratis dingen afslaat, of het nu om gratis kazekes gaat in de Colruyt of tickets ter waarde van zo’n slordige 100 euro. En toch moesten Axl en Rose op hun kin kloppen, want ik had al een date met mijn nieuw lief, de Belgische garagerock. En dat op een festival waar niemand drama maakt wanneer je een flesje water in uw handtas steken hebt, de pinten gretig aan 1,50 ’t stuk getapt worden en de koeien uit de weide verderop stilzwijgend heel het gebeuren gadeslaan. God zegene de dorpsfestivals.
Rocktopus schotelde ons een paar van de beste rammelende bands van ’t moment voor. Met Moar, The Glücks en Mountain Bike hadden we een trio aan ondeugende gitaren van doen. Vanaf Raf zijn eerste schreeuw loste was het duidelijk dat Moar alles uit de kast haalt om het publiek te vermaken waardoor de band zich nog meer vermaakt waardoor het publiek zich nog meer gaat vermaken,… en zo kunnen we wel nog eventjes blijven gaan. Moar maakt kwajongensgaragepunk met bitchy baslijnen, een frantic drummer en een zanger-gitarist die het gekke bekken trekken heeft weten verheffen tot een kunst. “Rocktopoep!” schreeuwt de jongen het publiek toe. Tja, intellectuele existentiële bedenkingen moet je misschien niet van Moar verwachten, but who gives a fuck?
Als Oostende de Koningin der Badsteden is, dan zijn The Glücks het keizerspaar van de Belgische garage. Het vuur kwam er nochtans deze keer iets trager in dan we van Tina en Alek gewoon zijn, maar dat lag meer aan een geluidsman die hun muziek niet snapte dan aan de twee cucucucoolerds zelf. Stel je een crèche voor vol dreumesen aan het trippen op een sugar rush waarvan er iemand hen heeft verteld dat Spiderman op bezoek zal komen als ze maar luid genoeg roepen, en je kan je ongeveer de energie van de twee muzikanten op een podium voorstellen. “Ja maar, da’s just de bedoeling.” antwoordt drumster Tine wanneer de geluidsman halverwege de set vraagt of er wat minder ruis op de boxen mag. Wil er iemand eens een album van The Stooges geven aan de PA-man? De jongen moet nog leren.
“We’re Mountain Bike and we’re really happy to be here. Of course we are, because we are all friends.” zo begint zanger Etienne aan hun set. Er zit iets minder pour in Mountain Bike dan in de twee voorgaande bands, zeker bij de songs die uit hun laatste plaat komen. Met Too sorry for any sorrow gaat de band namelijk meer de poppy richting uit. Maar godverdomme, kunnen die mannen lekkere songs schrijven en Mountain Bike is nog steeds pro in het creëren van een zomerse laidback sfeer. “The Glücks! Moar! Alpha Whale! Tubelight!” roept de frontman uit in vol enthousiasme, terwijl de muzikanten van voornoemde groepen zich in een vriendschappelijke worsteling begeven voor het podium en Alek van The Glücks koprolletjes maakt doorheen het publiek (ik trek mijn woorden terug, een bende kleuters op suiker is er niets tegen). Het publiek en de bands, en de bands en het publiek – de grens begint hier ondertussen heel vaag te worden – zijn zich zo ten volle aan het amuseren dat Mountain Bike het moeilijk krijgt om afscheid te nemen en uiteindelijk een encore geeft op hun encore. De sloeberds.
Ergens in Werchter spelen twee oude rockers waarvan het meer dan 20 jaar gekost heeft om hen lang genoeg uit elkaars haren te houden om ze samen in een show te krijgen. Terwijl er op een weide in Gistel de bromances even aanwezig was als de ruis op de gitaren.
LINDSI DENDAUW
