Het was afgelopen weekend alweer de 12de editie van het Roadkill festival. Waarom wij hier graag naartoe gaan? Daar zijn meerdere goede redenen voor: ze serveren pure rock ’n roll, de sfeer is lekker gemoedelijk, de camping gratis en een publiek dat puur en rauw is. Meer hebben wij niet nodig om dit op onze jaarlijkse festivalagenda te zetten.
Het weer is alvast dik in orde, we installeren ons op de camping en gaan naar de tent voor de eerste band. Buzzkill Baby mag de aftrap geven. 4 ervaren muzikanten met achtergronden in heel wat verschillende bands (Speedball Jr., The Bollock Brothers, Southern Voodoo, Motorcity Angels, Interfea) … ze vliegen er dan ook meteen in met een portie luide vettige rock ’n roll, de toon is gezet voor de rest van de dag!
Als tweede krijgen we Powder For Pigeons een Australisch/Duits duo die dreunende rock-garage-grunge-stoner muziek brengt. Altijd leuk ook om een vrouw op de drum bezig te zien! Rhys (vocals/guitar) en Meike (drums) blijven alvast hangen, we hopen ze binnenkort nog op festivals tegen te komen!
Speedözer, de naam doet het altijd vermoeden… dit gaat hard! De meeste nummers zijn zeer kort maar krachtig en hun rauwe, krachtige sound overtuigen ons zonder meer. Na de eerste danspasjes in de veel te warme tent gaan we een fris pintje bijtanken en ons klaar gaan zetten voor alweer een Belgische topper: The Glücks. Alek en Tina zijn een beetje de Bonnie & Clyde van de rock waar Tina de baas is over het drumstel. Invloeden zoals van de The Cramps en The Stooges zijn samen met een portie anarchie een winnende combinatie en garantie voor een feestje en wij vinden ze CuCu-Cu-CuCu-Cu-CuCu Cool! Het geluid is hier, net als bij de vorige bands, wel niet altijd wat het moet zijn maar dat kan de pret niet bederven.
De volgende Belgische band Sons is de winnaar van De Nieuwe Lichting, een wedstrijd van Studio Brussel waar ze op zoek gaan naar nieuw talent. De Antwerpenaren stonden ondertussen dit jaar ook al op Werchter en brengen ons een goede portie punkruck waaronder hun inzending Ricochet ook een cover van Lonely Boy van The Black Keys. Ondertussen komt het ook goed met het geluid waardoor we optimaal kunnen genieten van deze band. Hierna zijn Romano Nervoso aan de buurt: spaghettirock met zanger Giacomo Panarisi die bewijst dat je als man met de nodige testosteron in je lijf kan wegkomen met een glitterbroek genre discobal. Het publiek feest mee en kruipt mee op het podium om uit de bol te gaan.
Met Birth Of Joy krijgen we een Nederlands trio op het podium die reeds op Pinkpop, Lowlands en Best Kept Secret stonden. Ze leerden elkaar kennen op de Herman Brood Academie in Utrecht en halen hun inspiratie uit klassieke rock zoals Nirvana, The Doors en Deep Purple. De bandnaam staat voor jezelf verliezen in de muziek, ze brengen uptempo orgelrock met snerende gitaren.
De volgende band Electric Eel Shock is ongetwijfeld de meest grappige op de affiche: dit gestoorde Japanse trio is entertainment pur sang op het podium! Gekke bekken trekken, rondspringen, een drummer met in elke hand 2 drumsticks en als outfit een witte sok rond zijn edele delen. “Are you ready for some heavy metal Belgium?” roepen ze uit. Wij op roadkill kunnen hun power combinatie van punk, klassieke rock en metal wel appreciëren.
We krijgen ondertussen toch wat honger en missen daardoor het begin van het optreden van de Australische punk band Clowns. Nadat ze al de pannen van het dak speelden op festivals zoals Groezrock, Ieperfest & Sjock is ook Roadkill aan de buurt om te veranderen in een moshpit. Het publiek mag ook hier mee op het podium maar wie een tong wil draaien met Hanny loopt het risico op een muilpeer.
Na al deze heavy toestanden is het de buurt aan Thee Andrew Surfers die zich buiten opstellen rond een paal. Zij hebben de lieflijke en zeer lenige dames van The Polecatsmeegebracht, in combinatie met de gebrachte surfmuziek een voltreffer. Het lijkt een veel te korte set en we gaan terug naar de tent waar Thee Hypnotics psychedelische garagerock brengen met een spastische zanger en boots met hakken over een weer springen. Hierna volgt buiten nog een volgende set van Thee Andrew Surfers waar ook een surfplank over de hoofden van het publiek gaat met daarop balancerende waaghalzen. Dit in combinatie met de kronkelende lijven van The Polecats is een memorabel moment op deze warme zomeravond!
We sluiten de avond af met de Amerikanen van Nashville Pussy: This shit ain’t for pussies! Ze brengen een mix van punkrock, country, hardrock en psychobilly, het getrouwde duo Blaine Cartwright en Ruyter Suys zijn de kern van de band. Ze zingen over sex, drugs en rock ’n roll en waren ooit genomineerd voor een Grammy Award in 1999 in de categorie Best Metal Performance. De tent wordt een grote moshpit, bier en lijven vliegen in het rond, dit is een fantastische afsluiter van een luide en snoeiharde festivaldag. Wij zijn volgend jaar opnieuw van de partij!ROADKILLFESTIVAL Waarschoot, 04/08/18
