Leven in het nieuwe oude normaal. Ook Les Nuits zijn met een paar maand vertraging terug op het appel en fleurden de avond van 15 september op met een paar erg interessante acts uit Parijs en een flamboyante Brusselaar. Tijd om de mondmaskers te laten vallen, en een schaarse zachte avond in te dansen op de bedwelmende tonen van Parijzenaar Elliot Diener en zijn collectief Petit Prince. Vorig jaar maakte hij indruk met de plaat Les Plus Beaux Matins. De dromerige psychedelica met zachte electronica op plaat kreeg op het podium een stevige gitaarinjectie wat resulteerde in een progrockversie van zijn studiowerk. Het was even wennen maar na een half uur werden we voluit meegezogen in zijn verhaal. Petit Prince is geïnspireerd door Unknown Mortal Orchestra en een kruising van Beatles en Pink Floyd. Veel tijd om te praten had hij niet maar hij liet de Elliot anno 2021 naar de toekomstige versie kijken en draaide vanuit de toekomst de rollen om. Dat resulteerde in een flirt met Flaming Lips en een spaced out versie van Destroyer. Fijne opener in de te grote tent voor het aantal kijklustigen.
De grootste massa bracht Marion Brunetto met haar band Requin Chagrin op de been. Marion is afkomstig uit de Franse Var maar resideert al 3 jaar in Parijs. Bye Bye Baby is haar net uitgebrachte derde plaat en is het Franse antwoord op Beach House en biedt een waaier aan nostalgische melancholische indie met veel synths. Waar het Italians Do It Better motto gehanteerd wordt in de studio zien en horen we een flink gerodeerde liveband met een spervuur aan dansende gitaristen. De ambiance op het podium werkte bijzonder aanstekelijk want het publiek reageerde laaiend enthousiast en Marion moest geen moeite doen om de handen meermaals op elkaar te krijgen. Jim Kerr, are you watching? Live klonken ze rommelig in het rustiger titelnummer maar in songs als Nuit B en Volage die op plaat dartel klinken stookte Marion de boel danig op en vergaloppeerde het kwartet zich op heerlijke wijze.
We moesten onwillekeurig denken aan Indochine meets Cocteau Twins meets The Cure met vleugjes Black Lips om het allemaal wat feestelijker te maken. Fou klonk zowel bezwerend als opwindend en Brunetto voelt zich als een vis in het water op een podium. Of zeggen we beter dat ze gehaaid voor de dag komt. De bandnaam laat zich vertalen als rouwende haai…. Aan het eind werden alle registers opengetrokken en Perséides was een heerlijke new wave rocker die ons liet besluiten één van de straffere optredens dit jaar te hebben meegemaakt.
En dan moest het Brussels fenomeen Nicola Testa nog zijn opwachting maken. Vreemde dingen voltrokken zich in de tent. Naar schatting driekwart van de tent liep leeg en een halfgevulde tent werd opgevrolijkt met kleurrijke figuren met SM-pakjes, veelkleurige broeken, kapiteinsuniformen en keukenhanddoeken. Het songfestivalgevoel trok zich gewoon door op het podium met een erg zelfbewuste showman in een wel erg spectaculaire broek, iets dat uit Jurassic Park leek af te stammen. We kregen meestampers en meezingers uit No More Rainbows maar vooral nieuw materiaal dat er in ging als zoet brood. Testa zong hoofdzakelijk in het Frans en is muzikaal het best te plaatsen tussen obscure bands als Modern Talking of Wolfsheim, maar dan in het Frans. Meezingers met een commerciële beat en een hoog Arsenalgevoel. Ofschoon velen in het publiek flirtten met een auditief orgasme en Testa een erg sympathieke kerel is die in zijn vrije tijd keramieken armbandjes maakt (die hij als merchandise verkoopt, dit is geen grap) was de furie deze avond vooral weggelegd voor Marion en haar Requin Chagrin.
