Het minste dat we kunnen zeggen van Porta Nigra is dat het een festival is dat altijd onze aandacht trekt met een heel eigenzinnige affiche. Deze editie stond er terug een amalgane kruising van zware industrial, neofolk, ambient en powernoise op het menu.
Met Peter Bjargo en Sophia was het eigenlijk al duidelijk dat we twee toppers in het ambientgenre op het podium gingen krijgen die uit hetzelfde vat zouden tappen. Sophia is de groep van Peter met zijn vrouw Cecilia, Bjargo is Peters solo-act. Peter Bjargo heette oorspronkelijk Peter Petterson en veranderde zijn naam in Peter Bjargo toen hij huwde met Cecilia Bjargo. Vroeger zat hij in de groep Arcana en deze invloed hoor je natuurlijk in beide acts. Sophia zelf klinkt iets gevulder qua klankspectrum door de toevoeging van keyboard en tribale trommels. Bjargo zelf is puurder, simpeler, meer ambient en etherisch.
Maar eigenlijk is het krak dezelfde soort muziek. Na de twee acts durfden we dan ook besluiten dat we aan één ervan wel genoeg hadden, namelijk die van Sophia.
Sophia
The Protagonist was een beetje meer van hetzelfde maar dan in een andere verpakking. Wel voller en bombastischer met een Nick Cave kloon achter de keyboards. Machtige luistermuziek onder de naam neoklassieke darkwave of ook wel martiale industrial. “Noem het maar neofolk met marsmuziek”, zei iemand tegen ons. Heel atmosferisch en zwaar beladen met ritmes en orkestrale splendeur.
Iszoloscope speelde tussen The Protagonist en Sophia, wat heel ondankbaar was voor Sophia. Het contrast kon niet groter zijn of je moest nog André Rieux ertussen gestopt hebben. Yann plugde zijn laptop in en gaf ons een enorme kick met een heel zware set vol beats. Iszoloscope is powernoise van de puurste soort, hardcore, break-core, techno op volle speed voor de niet kenners. Net als op Maschinenfest ontplofte heel de zaal en danste iedereen mee op een set die geen nanoseconde stilviel.
Na de rustpauze die Sophia toch wel was, kwam Dive op het podium. Dirk Ivens vanavond met Jan Dewulf achter de knoppen. Where Do We Go From Here? is de laatste uitgave van Dirk geproducet door Jan Dewulf die met zijn project Mildreda een paar maand geleden de cd I Was Never Really There op de markt bracht. De twee beste platen van de laatste jaren in het genre en de twee sympathieke kopmannen samen in actie. Dit vraagt natuurlijk om een super optreden en dat kregen we! Dirk smeet zich volledig achter zijn micro en luidspreker. Jan headbangde als geen ander achter de knoppen, indrukwekkend zelfs met een kale kop.
En dan moest de headliner nog komen. Udo op keyboards en Eric achter de drums. Is iedereen klaar voor de industrialgod Winterkalte? Voor hun wall of sound ben je nooit klaar, zo een dosis klanken en rollende, bonkende ritmes waar woorden voor tekort schieten, dat is Winterkalte. We kregen veel oude nummers uit de beginjaren in een nieuw jasje. Dit was trippen, genieten, shaken en dansen. Er werd afgesloten met een magische versie van Erosion. De zaal schuimde, de dansers depten hun zweet, onze euforie slikten we langzaam in, maar de endorfines werken een etmaal later nog.
Der Verfluchte Engel speelde nog een mooie industrial dj-set maar de meeste toeshouwers waren al uitgeteld. Uitgeteld maar o zo gelukkig om dit te hebben mogen meemaken. Waar het met dit soort muziek ook draait is de totale belevenis, die enorm afhangt van klank en beeld. Merci Porta Nigra voor de perfecte organisatie!
De voorjaarseditie van Porta Nigra vindt plaats op 2 en 3 april 2022 met headliners Blutengel, Hocico, Suïcide Commando en Covenant: FACEBOOK event
