Het was geleden van toen ik nog een West-Vlaams lief mocht hebben van mijn dokter, dat ik in Izegem kwam. De weg ken ik nog steeds uit mijn hoofd. Het festivalletje waar ik naartoe rij, moest ik nog ontdekken. Niet zo vreemd, want de Pekkersfeesten zijn pas aan hun tweede editie toe dit jaar.
De Brugse band D:zine liet het Cactusfestival voor was het is dit weekend en kwam het Pekkerspodium opwarmen voor Vive La Fête. De band begon zo’n 20 jaar terug als newwavecoverband, maar ging al snel aan het werk met eigen nummers.
In een nieuwe bezetting, brachten Sammy De Blauwe (gitaar), Christophe De Blauwe (bas), Dries Matthys (drums), Kurt Ronse (zang), Nancy Coppejans (synth, backings) en Emmanuel Schaeverbeke (synth, ook bij A Slice Of Life), een mix van new wave, pop en rock.
Een eenvoudige gitaarlijn opent de set. Voluptueuze drums en diepronkende bas vullen aan, waarbinnen de elektronische toetsen netjes hun plaats verwerven. Bij opener Illuminate My Darkness is meteen duidelijk dat die heerlijke eighties nog niet ver weg zijn!
Gitaardeuntjes die doen denken aan The Sisters Of Mercy passeerden, met strelende synths en sterke teksten.
“Try to fight confidentially right…”
“Are you a teacher or a fascist?” (uit het protestlied tegen racisme Sad Haters)
Eén van de tracks die zeker bleven kleven was Mother & Father, dat opent met donker roffelend drumwerk en synths die al even begeesterend klinken als de vocals.
Ook Sleeping Child blijft zeker bij, met zijn chaotisch triggerend drumwerk, als in een wiegenlied voor de kleintjes met ADHD. Heerlijk!
De intro (die later in de track ook regelmatig opdook, dus we kunnen het misschien ‘refrein’ noemen) van In Black was voor ons het hoogtepunt in de set. “We were… in the dark…” Het mini-duet-moment met spoken words van Kurts’ warme stem, afgewisseld met de diep kille woorden van toetseniste Nancy, die zich afvragen of zwart de hemel of de hel is: meer van dat!
Het dansmomentje van de set was zonder twijfel Action Poetry. Met een dansbeat en de uitnodigende woorden “It’s time to move your body”, was het makkelijk om in beweging te komen en bovendien werd er ook perfect een “Putain, Putain”-Arno-intermezzootje opgenomen in deze track.
En dan toch even een kleine domper als afsluiter, wanneer D:Zine The Man Who Sold The World covert. David Bowie, mannen: Blijf er af, tenzij het op zijn minst 10 keer beter klinkt dan hijzelf deed… Wij zijn vooral fan van jullie eigen songs!
We horen in Kurts’ stem een groot bereik, met een knap grote toonvariatie in de nummers, zonder dat hij er groots mee uit pakt. We kregen van het zestal een sterk optreden te zien, met nummers die knap klinken. Hoewel we alles nét iets krachtiger hadden verwacht, omdat er toch wel wat volk op het podium stond.
Leve het feest! Els Pynoo en Danny Mommens hebben wat te vieren, want hun electrofenomenale band Vive La Fête bestaat 25 jaar. We hebben ondertussen zelf ook de leeftijd bereikt, dat we daar toen, 25 jaar geleden, ook al op de eerste rij stonden voor het duo (maar dat komt gewoon omdat we van onze ouders op extreem onverantwoord jonge leeftijd al naar concerten en festivals mochten gaan. Nvdr.). Maar meedansen deden we nog even hard, want Pynoo en Mommens kwamen met hun energie van de voorbije 25 jaar gewoon op één avond het publiek overdonderen.
Ze ontmoetten elkaar op een feestje, toe Danny nog bij dEUS speelde. Ze namen demo’s op en een resem albums en nog veel meer optredens volgden.
Een elektronisch dansfeest barst meteen los, met Nuit Blanche als donkere openingsdans. “Tous les jours des fêtes, oui c’est excentrique…” Tokyo en een resem andere wereldsteden op dansbeats passeerden de revue, waarna de blootvoetse Pynoo dolenthousiast met een speels enthousiaste ‘Joepie Joepie Jé’ het publiek toeriep.
“Laisse moi t’ embêter… c’est la manie!” Een Noir Désire, vol overgave gebracht, waarna ook nog Touche Pas en La Vérité volgden, terwijl de ‘ventilateur’ als vanouds door Els’ dansende goudlokjes blijft waaien. Furieus en vurig, zowel zij als hij, elk op hun manier…
Ook Danny krijgt zijn solo-moment ten volle vanavond. Met de woorden “Everybody hates me, ‘cause I’m rock ’n roll. Let’s get high tonight. Shoot your shot” onder zijn straf gitaarwek, laat hij het ‘seks, drugs & rock ’n roll’-sfeertje helemaal opleven op het podium!
We kregen een fantastische pluk uit het Vive La Fête-repertoire te horen, met hun grootste hits. Vrijwel na ieder nummer riep er wel iemand “Maquillage”, waaruit we misschien wel mogen concluderen dat dat nummer hun bekendste is. Wel, daar moesten ze bijna tot aan het eind van de show op wachten, wat dan ook tot een sterk hoogtepunt leidde.
Op het einde van de set mogen we de laatste jaren meestal hun Jesus Christ Superstar-bommetje – met Els op ukelele – verwachten en dat brandde vanavond nog net iets meer in onze oren en hart! Met 2005 werd door een dansend publiek energiek afgerond.
Leve het feestje dat nog lang niet eindigt! Want we blijven genieten van die energieke uitbarstingen van Miss Pynoo en blijven al 25 jaar – en ook na vanavond – nog steeds uitkijken naar dàt ogenblik dat mr. Mommens zijn zwarte lokken zijn gezicht uitveegt, om eindelijk eens een blik in zijn ogen te werpen. Ik zet ze op mijn verlanglijstje, die ogen.
Il est magnifique. Elle est excentrique. Ils sont fantastiques!
En dit was nog maar een ‘opwarmertje’, want terwijl jullie dit lezen, zijn wij alweer onderweg naar Izegem, voor de ‘Festivaldag’ van de Pekkersfeesten, met Black Snow In Summer, Subatomic Strangers, ’n Tales, The Sisters Of Mercy by Mistress Of Jersey, A Slice Of Life, Vomito Negro en Clan Of Xymox!
Facebookevent ‘Vive La Fête’ / Facebookevent Festivaldag / Pekkersfeesten
