Na regen komt zonneschijn. Dat merkte je weliswaar aan de wolkeloze hemel op de Grote Kaai, maar op het podium waren het wel de ijskoude synths uit de jaren 80 die voor de soundtrack van de voorlaatste dag van de Lokerse Feesten mochten zorgen. Twee pioniers op het podium die elk een genre hadden voortgebracht, en de muziekwereld overhoop hebben gegooid. Twee acts die tot vervelens toe werden gekopieerd, maar geen enkele keer werden geëvenaard: Gary Numan en Front 242.
Iemand moet de eerste zijn, maar een voordeel is dat nooit op een festival, zeker niet voor Gary Numan die het zaterdag moest stellen met een publiek dat maar mondjesmaat het terrein binnen liep en vooral tevreden moest zijn met de podiumsfeer van het daglicht. Vooral dat laatste bleek een handicap te zijn, zeker omdat zijn Savages (From A Broken World)-tour waarmee hij Lokeren bezocht er één van duisternis is.
De ondertussen 60-jarige Gary Anthony James Webb schept hiermee een soort van Mad Max-wereld die ontstaan is door de gevolgen van de opwarming van de aarde. De voorbije weken heeft ons lichaam er reeds een voorsmaakje van gehad en met Numan krijgen we er de apocalyptische klanken bij.
Wie Numan al decennia niet meer op een podium zag, ging zaterdag wellicht met een grote ontgoocheling naar huis. Numan is één van die vele oude knarren die nog regelmatig nieuwe platen uitbrengt, maar één van de uitzonderingen die deze releases ook in zijn optredens verwerkt. Het merendeel van de Lokerse set was dus getrokken uit diens laatste.
Dat zorgde op het plein voor een schizofrene situatie: uitbundige fans op de eerste rij die de teksten van voren naar achteren konden mee brullen en daarachter een horde nieuwsgierigen (hoe zou het nog met Numan zijn?) die wachtten tot Are Friends Electric?, Cars of Metal uit de speakers knalden zodat de gevreesde gsm’s de lucht in konden.
Numan werkt nog altijd beter in een zaal dan op een festival, en zijn nu-metalgeluid van tegenwoordig ligt dichter bij dat van Trent Reznor dan bij zichzelf, maar we zagen een artiest aan het werk die meer deed dan teren op het verleden. Soms dreigt Numan eenheidsworst te worden doordat zijn songs net iets te vaak hetzelfde stramien volgen en zelden of nooit het niveau van vroeger halen, maar de leider van de Numanoids heeft nog steeds tonnen charisma en hij is vooral de uitvinder van een sound die de tand des tijds moeiteloos heeft overwonnen.
Kort na het optreden verschenen op de sociale media tal van geruchten dat Numan er een playbackshow van had gemaakt. Wat je niet met zekerheid weet, dien je niet te schrijven, feit is wel dat die stem en haar talloze vervormingen bij momenten allemaal net iets te perfect klonk.
Mannen en hun machines. Wie zeker live zijn ding deed was Front 242, al was het maar door het feit dat we meermaals opmerkten dat de stem van Richard 23 meer dan eens de roos van het doel mistte. Minpuntjes die we bij oude bands ondertussen al meer dan gewoon zijn. Ouder worden, weet je wel. En tja, ook al zagen de mannen van Front 242 er minder imposant uit dan dat ze dat doen op de legendarische Corbijn-video Headhunter, valt na anderhalf uur spelen op hoe tijdloos (en vooral innoverend) hun backcatalogus is.
De Brusselse band die de EBM uitvond en daarmee aan de wieg van de techno en de new beat stond viel steeds op door haar durf. Dat gaf wel eens zeer zwakke platen als gevolg (zo wat alles uit de jaren 90), maar sinds jaren toch een band die op het podium onbeschaamd (en met verve) a trip to memory lane aanbiedt. Van nieuw werk is in de verste verte geen sprake, en dus voorspelbaar als het was kreeg je in Lokeren de grootste hits één voor één in het gehoorkanaal geduwd.
Met de typische bombastische beats trapte Front 242 het elektrofeestje in gang met Modalvia. Het publiek reageerde enthousiast, maar rustig. Helaas voor zij die niet graag geconfronteerd worden met blote oude mannenlijven en kerels die het zich beklagen dat ze niet voor een job als paracommando hadden gekozen, werd dat weldra anders. Na (het altijd sublieme Take One) werden de ijskille beats van Body To Body ingezet: voor sommigen het sein dat je de medeconcertganger een stomp in de rug mag verkopen of hem genadeloos richting grond mag verwijzen. Een agressieve moshpit ten spijt, ging Front 242 verder op haar elan: één voor één de klassiekers bovenhalen. Soms met wat nieuwe arrangementen (U-Men) en dan weer hondstrouw aan het fantastische origineel (Quite Unusual).
Front 242 blonk meer dan geregeld uit. Geen enkel zwak moment (op de soms verjaarde vocals na) en met tracks als Don’t Crash, Masterhit, In Rhythmus Bleiben of Funkahdafi bewijst dit monument dat ze een erehoofdstuk in de (Belgische) muziekscène verdienen.
