Tekst: Hans Vermeulen / Foto’s: Dirk Wouters
De voorlaatste dag van de Lokerse Feesten 2024 stond volledig in het teken van de komst van één van de meest tot de verbeelding sprekende Britse bands en vaandeldragers van de trip hop, Massive Attack. Het viel ook te merken aan het animo en de bevolkingsdichtheid in de zone voorbij de geluidstoren. De start van de gezapige warme zomeravond kreeg een vergelijkbaar vervolg op de Main Stage waar een nochtans flink gerodeerde Belgische trots positie innam. Fenne Kuppens en haar Limburgs postpunk-collectief Whispering Sons leken aan een onmogelijke opdracht bezig.
Muzikaal is Whispering Sons sinds het laatste album The Great Calm meer opgeschoven van nerveuse, kwade postpunk met een zwart randje naar meer sfeervolle gelaagde, maar geenszins minder knappe nummers. Omdat daar wel eens een meer parlando fragment tussen zit, leek het optreden op geen moment vaart te krijgen en het volk keek het maar een beetje aan. Standstill was een beetje een spreekwoordelijke stilstand waar de band niet echt een antwoord op wist te vinden. Of niet wilde vinden want we stelden vast dat De Lokerse Feesten wellicht geen antwoord meer hebben op de vraag “waar zetten we Whispering Sons op de tabel”? In het donker en dus laat op de avond? Daarvoor zijn ze onvoldoende publiekstrekker en voor de Club zijn ze al lang te groot.
Een nummer als Dragging was absoluut strak en melodieus genoeg, waarmee we aantonen dat Whispering Sons een gewoon degelijk tot behoorlijk overtuigende indruk maakte, maar de strijd voelde ongelijk aan. Still, Disappearing was zo een voorbeeld van een meer richting ‘spoken word’ opgeschoven en met een pianoriedel opgesmukte, filmisch knappe song die nul komma nul animo teweegbracht. Het oudere Satantango tapte uiteraard uit een ander hyperkinetisch vaatje hoewel het is losgekoppeld van Surgery. Hier volgde The Talker, melodieus maar eerder vuurdovend. Surface en Alone volgden wel in de absolute finale maar het was vooral tijdens het laatste nummer Try Me Again dat we eindelijk wat animo op De Kaai meenden te bespeuren. De band bewees al voldoende wat hij in zijn mars heeft en het is voor niemand op ‘De Lokerse’ een geschenk om het publiek op te warmen.
Deze wetgeving geldt niet voor de indoor zaal, de Club Studio Brussel. En al zeker niet als je daar Aili met hun Japans-Belgische electro neerzet en de immer energieke en schattige Aili Maruyama een micro onder de neus duwt. Samen met Orson ‘Transistorcake’ Wouters kregen we net als op Dour onlangs een soort work-out in een temperatuur van pakweg 30 graden. Het is er al warmer geweest deze week. De acid house, disco en electro-vondsten spatten weer van het podium en in de Club stonden veel Aili-leken die met een glimlach op de lippen stonden mee te deinen op de onweerstaanbare liedjes. We opteerden nadrukkelijk voor liedjes als term want wat zitten die toch heerlijk in elkaar.
Nandakke? is één woord wat wij zouden omschrijven als “wat was dit ook alweer?”. Wel het is een groovy nummer met hitpotentieel dat Arsenal met Adigéry & Popul doet samensmelten. Ichibansen klonk een pak meer Oosters en dat mocht want de muziek mocht best in lijn zijn met hun outfits. Kleurrijk en dus perfect passend bij de nummers op hun dit jaar verschenen debuut Nandakke?. Ook de cover van Fergie’s Glamorous haalde de selectie en zat zelfs in het ultieme slot waarvan het heerlijke Oyasumi de deur weer slotvast deed. Dit is Japans voor ‘afwezigheid’. Aili was verre van afwezig en het slaapliedje wiegde ons verre van in slaap. Het knoppendoosje van Aili lichtte voor het laatst fluoblauw op en we konden met zijn allen nog eens uitbundig dansen met een richting Yello waaiende electro-stamper.
Terug en voorgoed naar de Main Stage waarvan we aanvankelijk dachten “wel, we gaan nu een gezapig dj-optreden aanhoren en we hopen dat het een beetje ok is”. De Deense dj Anders Trentemöller gaf ons echter op bijzonder overtuigende wijze lik op stuk en kwam als draaischijf van een flink rockend Trentemöller Lokeren veroveren. De indie-electro multi-instrumentalist is wel al een kwarteeuw bezig, maar gooide het recent over een andere boeg en heeft een live-act uitgewerkt met een uit de kluiten gewassen arsenaal aan klassieke podiumattributen zoals drum, gitaar, bas, welja, je kent die dingen wel ondertussen.
Trentemöller bracht een sprankelende symbiose tussen synthwave en eighties pop met invloeden van Soulwaxiaanse elektronica, trip hop, darkwave en flinke scheuten Slowdive en Depeche Mode. We hoorden ook veel The Soft Moon passeren, heel mooi in analogie met de sfeervolle backdrop van een bloem of plant die langs gespannen draden een weg naar boven zoekt. Aangezien het in zwart-wit afgebeeld werd, was dit voor interpretatie vatbaar. Uiteraard was de blonde Disa Jakobs op gitaar, synthesizer en zang een blikvanger. In haar lang zwart gewaad voedde ze de Slowdive-gedachte en leken we een jonge versie van Rachel Goswell aan het werk te zien. Dat we Alex Callier backstage zagen rondlopen leek ons logisch vermits sommige nummer het atmosferische van zijn Hooverphonic voor de geest haalden.
Brian Batz en Jacob Haubjerg op gitaar en bas zorgden voor een bijzonder overtuigende sound en hoe langer het optreden duurde, hoe meer vaart het kreeg en hoe intenser het publiek meeleefde. Trentemöller was heel erg straf. I Give My Tears en Behind My Eyes beroerden meteen als heuse shoegaze-parels. Dreamweavers is een fantastisch nummer dat melodie, engelengezang en plottwists combineert. We kenden de muziek van de Deen niet, maar dit is ronduit geniaal. River In Me klonk dan weer als broeierige darkwave met een overtuigende Jakobs op zang. Darkwave met knipogen naar Bauhaus en The Cure ten tijde van The Walk. Het ging bij Trentemöller alle richtingen en genres uit, maar elk nummer was van een torenhoog niveau.
Wat dan gezegd van Vamp, iets tussen DEEWEE en Marilyn Manson in? Vette grooves met hyperkinetische synthriedels zorgden voor een heuse dans-opstoot op De Kaai. We hadden natuurlijk ook te maken met een Trentemöller die al mixes maakte voor illustere namen als Moby, Röyksopp en The Knife. Ook echte samples van klassiekers als Lullaby kregen we in de mix en natuurlijk was de ode aan ruimtehond Laïka in Moan een dansorgie zonder voorgaande. Blij ook dat de band nog eens de aandacht vestigde op de sublieme Raveonettes en een bevlogen rock-cover van Cops On Our Tail over Lokeren sprenkelde.
Take Me Into Your Skin was bijzonder sfeervol en stak het vuur aan de lont voor een dampend slotspektakel met Silver Surfer, Ghost Rider Go!!! dat haar naam niet gestolen had. Surfpunk met Prodigy-allures, dat hadden we nog niet gehad, en Silver Surfer was zonder discussie één van de meest tot de verbeelding sprekende nummers die we deze editie van De Lokerse Feesten voor de kiezen geschoven kregen. Voorheen orakelden we “Trentemöller interesseert ons geen bal”, maar ons oordeel na het Deense fijnproeversfeest luidt “Trentemöller is één van dé ontdekkingen van het jaar”.
Massive Attack kon voor een volgelopen Kaai in opperste stemming beginnen aan wat we nu al kunnen omschrijven als een optreden dat nog jaren als ijkpunt zal gehanteerd worden. De legendarische band uit Bristol zagen we al meermaals fantastische concerten geven maar de laatste keer dat we ze zagen in Gent op het Sint-Pietersplein was een verrassend ondermaats vertoon. Ze hebben dit in Lokeren op een grandioze wijze rechtgezet met wat misschien hun beste optreden ooit was, althans van de reeks die wij van hen zagen. Met het ledenbestand van de band kan je een voetbalploeg laten aantreden want we telden 12 mensen op het podium, weliswaar nooit allen samen. We zagen 8, 9 of 10 muzikanten tegelijk bezig, puur afhankelijk van het aantal gastzangers. Dubbele drums, drievoudige synths, bas en gitaar, het was best een imposant ensemble dat musiceerde tegen steevast bijzonder naar de keel grijpende backdrops voor een bijna twee uur durende totaalbeleving.
Massive Attack blijft het geesteskind van het duo Robert ‘3D’ Del Naja en Grant ‘Daddy G’ Marshall. Met Heligoland is het toch alweer stilaan 15 jaar geleden dat er nog eens echt nieuw werk op de planken kwam maar als headliner op een festival deerde dat nauwelijks want in realiteit wil iedereen toch vooral de parels uit Blue Lines (1991) en Mezzanine (1998) horen. Risingson uit die laatste was al meteen een binnenkomer van jewelste en het viel op hoe strak de nummers – die ze bij wijze van spreken al 1.500 keer speelden – gebracht werden. De backdrop werd zoals steeds met in de taal van het land geprojecteerde slogans volgepropt. Horace Andy met zijn typerende stem kwam als eerste gast zingen op Girl I love You en Hymn Of The Big Wheel.
Voor Black Milk kwam Elisabeth ‘Cocteau Twin’ Fraser de akelig mooie zang verzorgen. De backdrop was angstaanjagend doeltreffend en de eerste directe muilpeer in het gezicht van de wereldpolitiek. Beelden uit Gaza, Oekraïne en bomfabrieken waren zo sterk dat het de aandacht van de fabelachtige stem van Fraser afleidde. Het dient wel gezegd dat dit deels te maken heeft met het gebrek aan présence dat ze op het podium anno 2024 toch etaleert. Over haar stem viel echter niet te discussiëren. Met Take It There en Future Proof werd de unieke sound van hun psychedelische britpop-anthems in volle glorie en op ijzersterke wijze over Lokeren gekatapulteerd met overtuigende prestaties van Del Naja en Marshall.
Hoogtijd om de briljante falanks van Young Fathers ten tonele te toveren voor het mythische Voodoo In My Blood. Vol overgave stortten ze zich op de song die op de ep staat die ze met Massive Attack maakten. Sommige songs in de set werden kort gehouden en eindigden abrupt, als was het om de videobeelden harder te laten inwerken. Andere songs werden uitgepuurd en hadden eigenlijk een vergelijkbaar effect. Een verrassend hoogtepunt in de hoogtepunten was het duo Inertia Creeps / Rockwrok. Dat laatste is een cover van Ultravox dat echt in een naar Massive Attack-normen ongeziene punkrockversie gespeeld werd. De beelden waren tegelijk grappig als confronterend. De complottheorieën werden door de mangel gehaald. Zijn de complottheorieën echter geen complot om twijfel te zaaien en het gevoel op te wekken dat al het ‘fake news’ de nood om geloof te hechten aan die theorieën noodzakelijk maakt? Alles is dus fake, behalve wat Trump zegt ;-)!
Het vermoedelijk strafste deel van dit reeds onwezenlijk sterke concert moest dan nog volgen. Angel was alweer episch. Maar dan kwam het luikje Blue Lines en daarvoor verscheen Deborah Miller op het podium. Deze Amerikaanse was het groovy middelpunt van belangstelling tijdens klassieker Safe From Harm dat in een lang uitgesponnen rockversie uitmondde maar was vooral de nieuwe Koningin Van De Hoge Noten tijdens Unfinished Sympathy. Laten we wel wezen, dit nummer staat gewoon in de top-10 van de meest epische nummers uit de ‘muzikale epische tijdloze’ die we hier ter plekke hebben uitgevonden. Onverwoestbaar mooi gebracht en de zang van Miller deed de fans roepen en tieren van ongeloof.
Geen Tricky om Karmacoma op te luisteren maar daar hadden ze alweer erg beklijvende visuals in de aanbieding. Een vrouw die bijna smachtend ‘I just wanna be myself’ roept, beelden van groepen mensen die in paniek zijn door een corrupte en gewelddadige wereldleiding, zinloze oorlogen en het ontstaan van cosplay om aan de werkelijkheid te ontsnappen. Logischerwijze was Teardrop met Fraser op zang het zoveelste hoogtepunt. Een nummer dat ze zong in een mist van sfeervolle lichtbundels. Ongeloof toen hier een flard Levels van Avicii aan gekoppeld werd.
Zo bleef Massive Attack in ‘a Massive way’ (om nog eens te refereren aan de originele bandnaam die werd uitgebreid ten tijde van de Golfoorlog in Irak) imponeren en verrassen. Dat Daddy G en 3D er met Group Four een dijk van een afsluiter lieten op volgen, maakte het concert nog zoveel mooier. Het nummer werd plots onderbroken om na een paar seconden weer verder te gaan en abrupt definitief te stoppen waarbij de bandleden zich naar het scherm draaiden en keken naar beelden van een camera die door een gang bewoog. Heel veel kippenvel en euforie gingen bij Massive Attack hand in hand. De festivalkaai liep bijna halfleeg want weinigen hadden nog een boodschap aan de dj-set die nog komen moest. Zoals iemand in onze buurt het treffend verwoordde: ‘Dit moet ik met een frisdrankje even laten inwerken toch, wow’.
Royksopp dj was dus het Noorse duo achter de draaitafels, en hoe leuk hun vrij eentonige synthpop-ambient-composities ook waren, we hadden misschien liever gehad dat hun nummers een minuut pittigheid hadden zoals in Royco Minute Soup. Dag 9 van de Lokerse Feesten, wel wel wel, je was me er wel eentje.
Links naar de socials: Lokerse Feesten / Whispering Sons / Aili / Trentemöller / Massive Attack
