Na wekenlange hitte had de Lokerse Feesten dinsdag af te rekenen met een gigantische douche waar het hele land om smeekte. Amper 24 uur later was het op de Grote Kaai evenwel wat killer, maar in de Red Bull Elektropedia Room kon je daar nauwelijks iets van merken. Aanstokers van het vuurtje: Brutus.
Voor ons is en blijft het een groot raadsel waarom de band rond Stefanie Mannaerts niet als laatste mocht spelen. Vreemd om te zien hoe headliner (Northlane) voor een quasi lege venue speelde en Brutus een uur eerder de zaal tot aan de ingangsdeuren propvol kreeg. Misschien heeft het dan toch iets met de Belgische kracht te maken, want hoewel ze het met een pak minder moesten doen (half acht is en blijft voor een concertganger een vroeg uur) kon ook The Guru Guru van de publiekelijke belangstelling profiteren.
De ene zijn dood is de andere zijn brood. Een cliché die zo groot is dat je bijna bang bent om hem te gebruiken. Op het allerlaatste nippertje liet de Britse band Airways weten dat ze de punkrockdag niet konden openen doordat hun zanger verveeld zat met een keelontsteking. In het vuistje lachen met de problemen van anderen doen we alsnog niet, maar het zorgde toch voor een vreugdekreetje toen we vernamen dat The Guru Guru holderdebolder als vervanger werd opgeroepen.
Je zag wel wat verwonderde gezichten bij het toch jonge publiek dat voor SWMRS zo vroeg naar Lokeren was afgezakt. Tom Adriaenssens is dan ook niet bepaald de frontman die de meeste op een podium verwachten. In het gewone leven een normale mens zoals dat heet, maar op het podium de wacko van de ergste soort. En dat werkt nog steeds. Door het publiek hollen als een bezetene of net niet zijn onafscheidelijke maracas verkrachten.
Muzikaal komen de meeste songs nog altijd uit dat sterke debuut P.C.H.E.W. en voor wie The Guru Guru nog niet kent: omschrijven heeft geen zin (en je hebt toch gratis muziek op Spotify, dus ontdek hetzelf) , en het lukt je toch niet. Wel nog altijd één van de sterkste live-acts van dit moment en vooral een band die het zichzelf waard maakt om naar te komen kijken. Op een paar Brutus-fans na die wat vroeger waren afgezakt, stond The Guru Guru duidelijk niet voor zijn publiek te spelen (getuige de vele open monden), maar van enige klachten hebben we niets gehoord.
SWMRS. Blame it on us, maar we hadden er nog nooit eerder van gehoord en te merken aan de weinige aanwezigen is hun muziek en naam (uit te spreken als Swimmers, dus doe niet te veel moeite) alleen maar doorgedrongen tot de hardcorefans. Die laatste lieten dat niet aan hun hart komen en besloten dan ook om de zaal te benutten voor een privé-moshpitfuif. Bij nader onderzoek (soms doen we dat) zagen we dat SWMRS al een tijdje mee gaat. In hun vorige gedaante, Emily’s Army, stonden ze al eens op het hoofdpodium in Lokeren en dat heeft waarschijnlijk wel iets met het feit te maken dat de drummer van de band (Joey Armstrong) de zoon is van (jawel) Billy Joe van Green Day. En tja, muzikaal zitten ze in het vaarwater van de Californische punkrockscene. Lekker om tien minuten naar te luisteren, maar daarna heb je het wel gehad met de fun. Behalve die feestende fans dan…
Zelden zat een Belgische band in zo’n goede papieren als Brutus. We moeten daar niet flauw overdoen, alles (maar dan ook werkelijk alles) hebben ze aan zichzelf te danken. Spelen en nog maar eens spelen tot op het moment dat zowat iedere alternatieveling (ook buiten dit land) het weet : Brutus, dat is de shit.
Het optreden op de Lokerse Feesten was een iewat emotioneel moment voor de band. Niet alleen omdat ze er exact één jaar geleden ook al stonden, maar eveneens omdat de Lokerse Feesten een eindpunt was.
Sinds het verschijnen van hun debuut Burst stond het trio zowat overal, tot de support act van Russian Circles en natuurlijk is er ook die platendeal op Sargent House die Brutus tot ver buiten de Belgische grenzen zal brengen. Tijd om vooruit te blikken en dus vond de band dat de tijd rijp was om aan nieuw materiaal te werken, een nieuwe set samen te stellen en (daar zijn we zeker van) om muzikaal nog een stapje vooruit te gaan.
Voor de fans die deze show al verschillende keren hadden gezien voelde het sowieso wat routineus aan, maar Brutus speelt hun muziek op zo’n energieke en ontwapende manier dat geen muziekfan hier niet voor kan zwichten. De gebruikelijke podiumopstelling, gitaristen Stijn en Peter die bijna letterlijk het duel aangaan met de oorverdovende drumbeuken van Stefanie. En, maar dat weten Brutus-fans al heel lang: noise die gebracht wordt met onverwoestbare songs. Wie rondom zich keek had het eigenlijk begrepen: Brutus hoorde eigenlijk op het hoofdpodium te staan, want de Red Bull Elektropedia Room zat afgeladen vol. Iets zegt in ons dat Brutus op dat hoofdpodium komt…
Northlane dan. Het moet niet al te leuk aanvoelen om als band te zien dat zo wat het merendeel van de zaal afdruipt als je er zelf op staat. Misschien ligt het aan de Dropkick Murphys die op het grote podium stonden of misschien omdat Brutus-fans gewoon geen Northlane-fans zijn. Wat ons betreft is het simpelweg omdat deze Australiërs te veel uit hetzelfde vaatje tappen. Het is agressief gespeeld en bevat voldoende pose (sommigen zwichten daar nu eenmaal voor) en het zijn gasten die al eens op Graspop stonden, maar wij vonden hun metalcore net iets te eentonig om het langer dan drie songs uit te houden. Niet dat we het erg vonden. Chauvinisten als we zijn hadden we twee steengoede Belgische acts aan het werk gezien. Soms zijn certitudes godsgeschenken…
