Zaterdag 2 november 2024 zal de festivalgeschiedenis ingaan als de eerste tweede dag van Les Nuits Weekender. Op voorhand leek ons dit de minste dag maar kijk: dag 2 zou achteraf gezien dag 1 moeiteloos overtreffen. Daarvoor zijn 2 kleine Japanse meiden die luisteren naar de naam Hyper Gal deels met de vinger te wijzen. Zangeres Koharu Ishada en de redelijk verbluffende drumster Kurumi Kadoya brachten zotte noise uit Osaka en we hadden eigenlijk al behoorlijk veel mogelijkheden om ze reeds in oktober te zien. Afgelopen woensdag stonden ze in Trix en 2 weken geleden misten we ze op Left Of The Dial. Bij deze ruim goedgemaakt.
We moesten even wennen aan de stem van Koharu die nogal aan die van een mondige kleuter deed denken. Gaandeweg wende dit en vormde het zelfs een extra troef. Extra want het geluid van het duo flirtte met de geluidsmuur en kon integraal toegeschreven worden aan Kurumi Kadoya.
Op één van de drumtrommels lag een sampler keyboard waaruit ze vaak geflipte begeleidende noise puurde en op een andere trommel legde ze soms haar voet. Ze mepte vooral de cimbalen aan gort hoewel ze rondkeek met een gemak alsof ze de kruimels uit een keukenhanddoek schudde. Toen we haar nadien feliciteerden en vroegen of ze niets in haar frêle armen voelde antwoordde ze verlegen: “Thank you”.
Hun album After Image kwam in september en moet een joekel zijn. De nowave noise drums en noise samples werden aan een moordend tempo door de uitgelaten Rotonde gejaagd en Koharu stond er vrij onbeweeglijk bij. Desalniettemin leek dit feilloos te werken en leverde het een stomende set op. Ook de 2 optredens hierna waren van een uitzonderlijk hoog niveau.
Crystal Murray kwam ons met band helemaal uit het Orangerielood slaan. Deze Frans-Amerikaanse zangeres is nog maar 22 jaar maar heeft alles. We verwachten haar binnenkort op één van de podia van Werchter of Pukkelpop want haar mix van r&b, neo-soul, funk, jazz en punk zal ongetwijfeld furore maken. Waarom we dat denken? Sexy zangeressen deden het de voorbije decennia al goed, en dat zal in 2025 niet anders zijn.
Crystal kwam het podium op en leek onder een overjas weinig te dragen. Dat klopte want toen dat jasje aan het microstatief bengelde, waarvoor dient dat ding anders, zagen we een strak sporttopje met het opschrift ‘Payback’. Een zo mogelijk nog strakker broekje was verder het enige kledingstuk, abstractie makende van de kniehoge nylonkousen en de pumps. De présence zat dus al snor. Ze bewoog óf als een fotomodel óf als een soort Skin over het podium en bleek bovendien een geweldig goede zangeres te zijn die het publiek ook galant bespeelde.
De nummers van haar gloednieuwe album Sad Lovers And Giants waren stuk voor stuk gevarieerde schoten in rozen. Ze kondigde het optreden aan als de Payback Games.
Frenzyness klonk als onweerstaanbare r&b met een glanzende jazz-flair. Whispers (So Loud) nam op bijzonder overtuigende wijze gas terug en liet haar uitblinken in een soort Nilüfer Yanya-vibe. Strangers koppelde drum-’n-bass aan het beproefde geluid en gooide een warme dansgloed over de Orangerie. Starmaniak was een poprocker waarop stilstaan misschien niet verboden is maar vooral onmogelijk. Het veelzeggende Dickstraction sloot de set af en hierin liet Crystal nog eens elke diva-vezel in haar ranke lijf zien. “Kiss me on my shoulder” klonk braver dan het lied uitstraalt. Het nummer had een ingehouden erotisch spanningsveld en dat sidderde een optreden lang door de zaal. Crystal clear dat deze dame nog ver komt.
We waren al eens gepasseerd in het Museum voor de Britten van Blue Bendy maar die hadden al irritante materiaalpech middels een kapotte gitaar waarbij zelfs een schroevendraaier en een klusjesman werden opgevorderd. Er stond immers niemand in de zaal met een gitaar. Het zal wellicht niet bevorderend gewerkt hebben voor het zelfvertrouwen maar wij vonden dat hun nummers kant nog wal raakten, een soort Black Country, New Road, afgespeeld op een verkeerd toerental. Maar het Museum had na de set van Murray een bijzondere verrassing voor ons in petto. Eergisteren pas zegde Lady Donli af en Bikôkô verving haar dus te elfder ure. Laat Bikôkô toch wel de surprise van de chef zijn en een grote revelatie op deze Weekender editie van Les Nuits. Het voelde aan alsof ze een jeugdspeler is die invalt bij een 1-0 achterstand waarna ze in de laatste 5 minuten gelijkmaakt en de winning goal scoort.
Deze Catalaanse uit Barcelona had de tijd van haar leven en haalde letterlijk alles uit de kast om indruk te maken. Een euforisch applaus na afloop en op eenvoudig verzoek ritmisch handgeklap tijdens de set, maakten duidelijk dat ze daar op uitmuntende wijze in geslaagd was.
Haar nummers komen uit een keyboard en werden op inventieve wijze vervormd of verzilverd door haar Ableton die ze liefkozend “my girlfriend” noemde. En dan zouden we nog voorbijgaan aan haar zomers zachte stem die elk herfstblad tot een niemendalletje versnipperde. Haar interactie met het publiek was zalig, ze danste uitbundig en had leuke bewegingen in huis die de hele set ook visueel aantrekkelijk maakten.
A 1 Is Better Than A O is haar gloednieuwe ep en daar speelde ze een paar nummers uit. Haar teksten zingt ze gedeeltelijk in het Spaans, Frans en Engels. Het nummer Força bijvoorbeeld heeft ze deels in het Frans herschreven voor de gelegenheid. En dat binnen een tijdsbestek van twee dagen, respect! Jealousy viel ook op en liet ons toe haar veelzijdigheid uitgebreid te bewonderen. Bedroompop werd met jazzy soul verzwaard tot een ruwe diamant. Elke song van Bikôkô zit overigens heerlijk in elkaar en een rustige aanhef krijgt steevast een sfeervol refrein met veel gevoel er achteraan gegooid.
Leuk te horen dat deze Spaanse er ook in slaagde om jazz elementen te integreren in bluesy composities, want dat is iets wat we niet zo vaak meer horen. Bikôkô was dé verrassing van de dag en liet ons een beetje verbouwereerd achter. Faut-le-faire.
In de orangerie stond dan een jonge vrouw klaar die een live dj-set bracht. Ze heet Pretty Girl en haar nummers waren onweerstaanbaar catchy, getuige daarvan een heus dansfeest dat losbarstte met alleen breed glimlachende danslustigen als logisch gevolg. Deze jonge Australische lijkt ons een fenomeen want ze draaide onlangs in haar thuisstad Melbourne voor 6.000 techno-fans en was al support voor Bonobo.
Van het ene fenomeen naar het andere met de 33-jarige in Brussel wonende Japanse Shoko Igarashi. We zagen haar al een paar keer aan het werk en haar unieke mengeling van lichtvoetige ambient met jazzy sopraan- of tenorsax baarde opnieuw opzien. Er zat iemand bij haar die opnames maakte en die via zijn laptop op de backdrop vervormd projecteerde. Binnenkort komt ze met nieuw werk op de proppen. Ze staat ook een beetje bekend als de Japanse saxofonist die pas in ons land de muziek van haar thuisland ontdekte.
The First Exit is de eerste plaat van het Rotterdamse Tramhaus, de gedoodverfde favoriet op dag 2 en de enige band die voor een volle Orangerie speelde. De naam van de band vormde het decor voor een imposante backdrop en uiteraard was Nancy Sinatra ook weer van de partij met de introtape van These Boots Are Made For Walking.
We zagen de Rotterdamse punkrockers al een paar keer maar het was ondertussen toch al van Left Of The Dial 2023 geleden en ze zijn nog beter ingespeeld dan ze voordien al waren. Dat Lukas Jansen (met t-shirt met opschrift “I Used To Skate”) de gedroomde frontman is met een overtuigende live-attitude en een soort “silly walk”-stijl, was al geweten. Vandaag vielen ons beide vrouwen redelijk keihard op.
Gitariste Nadya van Osnabrugge is de enige naast Jansen die ook fel tekeer gaat, headbangend, zingend en de ene zaligmakende riff na de andere rondstrooiend. Bassiste Julia Vroegh met het grappige “I Like Dragons” petje is ook zo kenmerkend voor het geluid van de band dat we haar ter plekke omdoopten tot de Kim Deal van de komende 20 jaar.
De set opende met een knaller zonder weerga. The Cause is een Pixies-klassieker die Black Francis vergat te schrijven en niet meer in zich heeft. Geen nood, Tramhaus to the rescue en deze band komt uit Rotterdam en dan kan je al weinig fouten maken. Tramhaus is ondertussen dat soort band waarbij je bij elk volgend nummer in de set een schreeuw van “Yes, zalig” niet meer weet te onderdrukken.
Semiotics bewees dat de band niet alleen uitblinkt in felle snelle nummers maar ook furore maakt in door Julia gedragen basnummers. Tramhaus, het beste recept tegen festivalvermoeidheid, ging gewoon door als in een overwinningsroes. Past Me liet dan weer Nadya uitblinken met heerlijke riffs. Het is één van de vele toppers op hun geweldig debuut. Ook het oudje Make It Happen stond op de ‘to do’-lijst en werd fel bejubeld. Zotte taferelen op de eerste rijen tijdens Gouge Away, eh we bedoelen natuurlijk Beech. Het einde dat niemand wilde, zat eraan te komen. The Big Blowout was straf van seconde één tot laatst en de manier waarop het nummer abrupt stopte, kan alleen maar euforisch onthaald worden. Ffleur Hari vormde het orgelpunt en presenteerde finaal een nog betere Tramhaus dan ooit tevoren.
Hoe kan je de honger van het rockend volkje stillen na dit soort optater? Wel je plaatst meteen hierna een “no nonsense’-duo uit Los Angeles op het podium van de Rotonde. Kumo99 was niet gekomen om ons in slaap te wiegen. Integendeel, de Rotonde kolkte als nooit tevoren en de festivalgangers stonden nog aan te schuiven tot in de serre-galerij om toch maar een glimp op te vangen van wat er zich daarbinnen afspeelde. De enige keer dat een zaal veel en veel te klein bleek. Het unieke geluid van het duo Kumo 99 is een mix van elektronische dansmuziek doordrenkt met een onmiskenbare punk mentaliteit. Denk aan Boy Harsher waarbij je de new wave elementen vervangt door punk en noise. De samensmelting van jungle en drum-‘n-bass resulteert in pompende hardcorebeats.
Zangeres Ami Komai leek wel een roofdier dat in de Rotonde veel prooien leek te ontwaren. Haar ingehouden dans werd om de haverklap verstoord door opruiende noise-erupties die haar als een op hol geslagen dier over het podium deden rennen. Ami Komai komt uit de LA hardcore scene en Nate Donmoyer was producer voor Ninja Tune. Komai zingt in het Japans, dé vertegenwoordigde natie bij uitstek op dag 2 van dit geweldige ontdekkingsfestival.
Bijna viel er boegeroep te noteren toen de band het podium verliet want een kolkende Rotonde wilde niet van haar moshpitwolk tuimelen. Toegegeven, Kumo99 was alles wat we ervan verwacht hadden. Opruiend, energiek en uitermate dansbaar. Op de zalvende popgolven van Fabiana Palladino met de wondermooie stem zochten we de uitgang op en bestudeerden we reeds de timetable voor de slotdag van Les Nuits Weekender.
Instagram links:
HYPER GAL / CRYSTAL MURRAY / BIKÔKÔ / PRETTY GIRL / SHOKO IGARASHI / TRAMHAUS / KUMO99
