Dag 3 op Leffingeleuren is traditiegetrouw de dag van de singer-songwriters. Maar tradities zijn er om te doorbreken want hoewel er heel wat gezellige gitaren te horen waren was er ook een hele lading harder en ‘weirder’ werk te horen. Onze reporters stelden vast dat de singer-songwritersstiel zelden zo rekbaar was als zondag in Leffingeleuren. Zondag kerkdag, maar ook dé dag om op zoek te gaan naar ontdekkingen.
Mooneye sloot een succesvol festivalseizoen in Leffinge af. Het was een mooie zomer vol festivals groot en klein. Wij hadden het voorrecht ze op een aantal ervan aan het werk te zien. In Rock Herk waren we zeer onder de indruk van de progressie die ze gemaakt hadden. Maar ook in Dranouter waren we lyrisch over de open-air live skills en in Leffinge was het er weer boenk op. Knap om te zien hoe ze zich blijven smijten. Na het vele touren verdienden ze eigenlijk een mooiere plek op de affiche maar het publiek was duidelijk gevolgd want de zaal stond lekker vol om 14u. Vertrouwen van het publiek, dat moet je verdienen en dat doen de gasten van Mooneye met mooie liedjes en het feit dat ze zichzelf live steeds overtreffen. Soms zit het in kleine dingen zoals het opkomen. Vandaag was er gesleuteld aan de setlist en aan de interactie met het publiek. Michiel had ook wat nieuwe nummers in petto waarmee hij hard scoorde met hele lange vocale uithalen. Na al die optredens druipt de passie er nog steeds van af. Zelfs nu we ze meerdere keren kort na mekaar konden zien, weten ze ons toch weer verrassen. Als de festivalganger in jou hen deze zomer toch heeft gemist, dan zal de najaarsindoorkalender dit hiaat alsnog kunnen invullen.
De organisatoren van Leffingeleuren hebben vorig jaar goed opgelet toen de Australische punksensatie Amyl And The Sniffers op het podium stond en er een dol feestje bouwde. Eveneens uit het Australische Melbourne, en al even uitdrukkelijk in het vat punkelixir gevallen en net niet verzopen, is het razend interessante punkkwintet Civic. Frontman Jim McCullough kon na een paar songs zijn frustratie over de makke reactie van een inderdaad bedroevend tam publiek nog moeilijk verbijten: “Are you still awake?”. Civic is dat soort band dat geen flesjes water meeneemt voor een klein uurtje “punkrock grandcru”, maar om de twee songs (en het zijn korte) een nieuw pintje nodig heeft. Rock-’n-roll Aussies dus, maar wel met een pak stevige en goeie songs in hun achterzak. En ons doen ze toch ook aan The Datsuns denken, maar dan zonder de foute gimmick.
De ep’s Vietnam en Those Who No, beiden uit 2018, vormden de leidraad van de set die halverwege onderbroken werd toen gitarist Lewis Hodgson zijn snaar brak. Collega gitarist Darcy Grigg werd toen gevraagd anekdotes te vertellen, maar die had daar weinig zin in. Facts are facts. Nadat de snaar terug gespannen was, draaide Civics motor op volle toeren en toonden ze pas echt waartoe ze in staat zijn. No nonsense, recht voor de raap, fel en altijd op dat randje van de waanzin vlammen. Great songs, great vibe. En nu nog het publiek overtuigen.
De Amerikaanse singer-songwriter Bedouine stond een beetje ongelukkig in de de grote zaal geprogrammeerd. Verrassend was dat omdat ze vrij onbekend is én omdat ze muziek brengt die beter tot zijn recht komt in een intiemere setting. Gelukkig kon met de belichting toch een soort kampvuursfeer worden gecreëerd. Bedouine kon niet inschatten hoeveel volk er was- wij ook niet trouwens- want afgezien van die spot op haarzelf en de zachtjes draaiende lichtbundels achter haar was de zaal in duister verdronken. Ze leek een beetje van haar stuk gebracht. De setlist was gedeeltelijk geïmproviseerd want het lijstje dat voor haar lag was blijkbaar niet helemaal correct. Ze excuseerde zich voor dat wat rommelige begin en in één adem ook voor haar woonplaats: “I come from the US, but I come in peace”. De sierlijke dame maakte er uiteindelijk een leuke set van. Dromerige autobiografische liedjes begeleid met enkel een akoestische gitaar.
Haar hippiekleedje en de bloemetjes op het microstatief vonden wij er wat over maar eenmaal ze begon te zingen waren we dat helemaal vergeten. We lieten ons meedrijven met die zoete, zachte stem. De liedjes verhaalden over haar buurt in LA (Echo Park) maar er was ook een prachtig Armeens lied. Denk aan Joan Baez en Joni Mitchell. Bloedmooi en bedwelmend. Haar bindteksten waren heel grappig: “Na het optreden zal ik merch verkopen en ben ik beschikbaar voor een knuffel, tenzij je dat niet wilt…”. Ze zong ook een covertje van Elton John: “Wees gerust het komt uit een plaat die niemand kent”.
De Staat is een grote naam in Nederland en ook bij ons begint er hier en daar wat te bewegen. Ze stonden op Werchter en nemen onze Shht mee op toer in Europa. De gasten van Shht zijn daar blij mee dus moesten we dat toch eens live gaan bekijken. En of dat we ons dat beklaagd hebben. De plaat vonden we eerder dit jaar al ronduit vreselijk. Ze brengen een heel vreemde mix van vanalles dat schreeuwerig en hoekig klinkt. Live bleek dat nogal mee te vallen, begrijp ons niet verkeerd. Mooi was het niet maar het klonk allemaal tenminste homogeen.
Elk nummer dat werd ingezet klonk als een doorslagje van het nummer dat ze net hadden afgerond. De energie om te wachten op het obligate rondedansje bij Witch Doctor ontbrak. Wij hielden het immers al voor bekeken na het potsierlijk stukje overacting met Pikachu… Het is zoals bij Pokémon. Die fuzz begrijpen we niet, en De Staat overstijgt nauwelijks het niveau van Camping Kitsch. Hoe zouden we dat dan begrijpen?
Veel nieuwsgierige blikken op de eerste rijen vlak vóór de Duitser Niklas Paschburg aan zijn set begon in de Kapel. De compositie op het podium mocht inderdaad gezien worden. Een dubbeldekkersynth links, een gigantische piano rechts, en vooraan een drumcomputertje, een harmonica en een gigantische drum. Paschburg loopt constant heen en weer van het ene instrument naar het andere, en bedient op die manier soms alle instrumenten in een tijdspanne van een halve minuut. Hiervoor heeft hij geen jogging aangetrokken, maar een opvallende werkmanskiel. De nummers kwamen vooral uit de Oceanic-plaat die hij in een strandhuisje schreef op retraite aan de Baltische Zee. Hij hengelde in de Kapel naar leuke adresjes waar hij zijn volgend album kan inblikken. Iemand riep languit en met overtuiging “Leffingeeeeeee”.
Als klassiek geschoolde pianist weet de man een erg boeiende symbiose te brengen tussen klassieke pianomuziek en een soort bezwerende postrock. We horen zowel Godspeed You! Black Emperor als Marc Melià opduiken als referenties. Iedereen hing aan zijn lippen en niet dat iemand die bij had, maar indien dat zo was geweest, had je de speld kunnen horen vallen op de momenten dat de muziek even verstild naar adem hapte. Best imposant. Het klonk wel als een Boards of Canada die het leven weer volledig ziet zitten. Sfeerschepperij van academisch hoog niveau. Het slotnummer was naar eigen zeggen “danceable” en dat was het zeker. Een elektroversie van een door hem kapotgespeelde compositie van Bach, door de sampler gejaagd en gelardeerd met streepjes harmonica links en een drumcomputerflardje rechts. Paschburg was een absolute revelatie en het hoogtepunt van dag 3 op Leffingeleuren.
We kunnen moeilijk beweren dat de derde dag van Leffingeleuren hetzelfde programmatorische niveau heeft gehaald dan wat vrijdag en zaterdag voor ons in petto hadden. Ook op het podium zat de mot er wel wat in, maar dat was dan zonder de waard gerekend. En de waard heet voluit Frankie & The Witch Fingers. Deze Amerikanen spelen luid, kijken niet om en stoppen pas als iedereen minstens één voet van de grond heeft gehaald. Frankie en co brengen met krautrock flirtende psychedelische garagerock waarbij je de blues uit Jon Spencer trekt en er de gitaren van Black Sabbath in ruil inplugt.
Een heerlijke “rock-’n-roll coaster” (we doen een gooi naar de titel pleonasme van de maand) waarvan we eigenlijk niet genoeg kregen. De onlangs verschenen plaat ZAM werd zo voor de gelegenheid in onze hoofden een welverdiende BAM!!! In your face! Toch een pluim voor de programmator want dit was erg straffe kost. Omdat Frankie ons zolang in de ban hield was er geen tijd meer om nog een glimp op te vangen van Whispering Sons in de grote zaal. We werden immers in een roze kamer verwacht.
Op Google staat bij de muziek van Pink Room “alternatief/indie/pop”. Mr Google had a bad day. Pink Room brengt immers een dik half uur lang een allesverslindende “up your nose”-noiserockorkaan. Fans op de voorste rijen krijgen dan krachten waarvan ze het bestaan niet afwisten en vliegen dan maar door de zaal, met een volle pint in de hand. Hiervoor moet je inderdaad Leffinge hebben…
We keren terug naar wat zich op het podium van het uiteraard veel te kleine café afspeelde. Bart Cocquyt schreeuwt zijn troepen vooruit, verspilt geen energie aan bindteksten, kijkt niet op een litertje zweet en slaagt er net niet in het dak boven zijn hoofd naar beneden te punkrocken. Cokehead en ??? openen de debatten en zetten de toon meteen op “oerhard vs weg met geluidsnormen”. Een heerlijk vet halfuurtje ‘punkroom’ waarbij voorts ondermeer ziedende versies van Fitness, Turf War en Wasted voorbij raasden. Cocquyt en de zijnen, indien het beenhouwers waren, ze kregen van ons een “keurslagersembleemke”. Zalige set!
Het is dat soort oplawaai dat we nodig hadden om met de nodige energie de tocht huiswaarts aan te vatten. Genoeg kerken van binnen en buiten gezien. We kunnen er weer eventjes tegenaan. Tot volgend jaar Leffingeeeeeee !!!
