Het is een jaarlijkse traditie geworden om het Belgische festivalseizoen in stijl met Leffingeleuren af te sluiten. Het West-Vlaamse muziekfestijn is ondertussen uitgegroeid tot het ontdekkingsfestival par excellence. Bands of artiesten waarvan je zeker mag zijn dat je ze ooit in je leven nog wel eens zal terug zien, maar dan in veel grotere zalen. Dat en ook nog een dosis vaste Belgische waarden. Want tja, hoe jong bands als Brutus of Whispering Sons ook mogen zijn, hebben ze met bravoure al lang het etiket van “groeiende bands” van zich afgeworpen. Geldt ook voor opener PEUK. Amper iets meer dan een jaar bezig, maar de drie bewezen deze zomer na Pukkelpop en zo vele andere festivals dat de hype niet zo maar uit de lucht is komen vallen. Daar heb je kwaliteit voor nodig. Het juk van vrijdag de dertiende bleef hun niet gespaard, want het trio moest meer dan drie uur in de file zitten om tot in De Zwerver te geraken. Maar het loonde dixit Jacky. PEUK won op hun dooie gemak, maar vooral met weeral een allesverschroeiende performance, talloze zieltjes bij met hun melodische sludgepop. De referenties zijn er, maar ook het feit dat PEUK gewoon PEUK is ook. Frontvrouw Nele Janssen wordt met de dag zelfverzekerder op het podium en ze mag zo stilaan zelf gaan geloven dat ze één van die muzikanten is die samen met haar twee mannelijke partners in crime een bom op het Belgische muzikale landschap heeft gedropt die misschien wel nodig was. De indruk die PEUK in Leffinge naliet was simpel, maar waar: deze drie zijn de passage van openingsact al lang voorbij geraasd.
Net zoals op ieder festival dien je ook op Leffingeleuren wat te plannen, te rennen en jammer genoeg ook af en toe wat te missen. Na het gitaargeweld van PEUK waagden we het op een loopje naar de kapel. De priester van dienst is al een paar jaar verbannen, maar vakkundig vervangen door aanstormend talent. Squid bijvoorbeeld. De eerste Belgische passage van de drie, want binnenkort ook in de Muziekodroom en Sonic City. Maar eerst viel Leffingeleuren aan de beurt. Ook Squid is een hype. Onlangs verscheen hun eerste ep Town Centre op het überhippe Speedy Wunderground. Postpunk met een zingende drummer en een trompet. De band uit Brighton is het ondertussen al aardig gewend om te lezen dat ze één van de vele te volgen Britse bands zijn. Muzikaal grossiert het vijftal uit toekomst en verleden. Je moet potdoof zijn om er niet A Certain Ratio, Talking Heads en vooral LCD Soundsystem in te herkennen, maar als je oren van degelijke kwaliteit zijn, heb je eveneens meteen door dat Squid zijn lofwoorden niet heeft gestolen. Feilloos gespeeld en na afloop was iedereen ervan overtuigd dat die verdomde Britse journalisten voor één keer geen band hebben uitgekozen die niet over het paard getild is. Klasse.
Van innovatieve postpunk naar een band die zweert bij traditionele psychedelische rock ’n roll : The Warlocks. Al twintig jaar bezig en volgens onze Luminous Dash-collega Wout is dat er ook aan te zien. Als je de band rond Bobby Hecksher voor ogen hebt, lijkt het er inderdaad op alsof ze alle clichés van de rock ’n roll aan de lijve hebben ondervonden. Een band die alsmaar van line-up wisselt. Je kan je afvragen waarom, maar op het podium een bende die meer dan perfect op elkaar is ingespeeld. De prijs voor originaliteit zullen ze nooit weten te verzilveren, maar als het gaat om een loeiharde wall of sound waar je lijf van beeft en waar je heerlijke fuzzmelodietjes uit kan ontcijferen dan mogen ze wel meeduwen voor een plaats op de eretribune. Na een oorverdovend optreden maakten we een spurtje naar het café om wat van Pile te kunnen meepikken. Als je vergeleken wordt met Pissed Jeans is dat meteen een teken aan de wand dat je muziek niet bepaald voor doetjes bestemd is. We hadden wat moeite om ons direct thuis te voelen in hun nostalgische emocore, maar wie al eens een plaatje van The Jesus Lizard durft op te leggen en zich niet te veel aantrekt van het feit dat een band al eens buurtje-leen durft te spelen, had met dit vijftal uit Boston een winner op zak.
The Soft Moon: op de Leffingeleuren-podcast Oorveeg door Fenne en Kobe van Whispering Sons aangeduid als de band die de reden was om vrijdag present te zijn in De Zwerver. Shoegaze of postpunk? Ons kan het al lang niet meer schelen in welk vakje de band van Luis Vasquez wordt gestopt. Feit is dat de duisternis altijd wel ergens boven de band hangt. Donkere muziek, maar dan wel van het soort dat vernieuwingen opzoekt. Durft The Soft Moon op het podium wel eens net iets te saai zijn voor het netvlies, dan was daar in West-Vlaanderen geen seconde sprake van. Een wervelende show waar de goesting en energie iedere seconde van afdroop. Groots, zelfs dat is een understatement.
Lust For Youth mocht het feestje van de eerste dag Leffingeleuren in de Kapel afsluiten. Een band met voor- en tegenstanders. En om de waarheid geen geweld aan te doen, was dit vooral het laatste, want de Denen stonden voor een bijna lege tent te spelen. Allemaal de schuld van Raketkanon natuurlijk, die er een paar dagen nog eens moesten aan toevoegen dat Leffingeleuren één van de laatste Raketkanon-shows ooit zou worden. Of had het dan toch iets te maken met Lust For Youth zelf? Bijna alles kwam uit een Apple-pc, terwijl zanger Hannes Norrvide visueel balanceerde tussen Ian Brown en Noel Gallagher. Zelfverzekerd (op het randje van het arrogant je m’en foutisme af), ook al gaat iedere song wel wat over lijden….anders raak je niet op Sacred Bones Records. Lust For Youth ging zowel figuurlijk als letterlijk een beetje de mist in. Songs met tonnen potentie, en zelfs het soort synthpop dat Depeche Mode meteen van haar bloedarmoede kan doen verlossen, maar op het podium niet meer genoeg dan vertier voor wat handvol fans.
Tik tak tik tak , en op februari 2020 is het dan boem: het moment dat de populairste Vlaamse sludgeband tot ontploffen komt. De klok is reeds ingesteld, maar er zullen eerst nog een paar vonken afspringen vooraleer het moment daar is. De eerste vuurpijl die werd afgeschoten was op Leffingeleuren. Eerder de avond was er via PEUK al een Endless Spark op het grote podium gepasseerd, maar bij Pieter-Paul Devos en de zijnen was het eerder een uitslaande steekvlam. Wie Raketkanon nog nooit live zag en gewoon een plaat beluisterde zal het wellicht niet snappen, hoewel Raketkanon #3 aardig in de buurt komt van hun livesound. De eerste opdracht bij Raketkanon die je als concertganger krijgt is een plaats kiezen. Links vooraan sta je het best zodat je wat foto’s kan nemen. Rechts is misschien een aangewezen plek als je het geheel een beetje rustig wil overschouwen, ook al blijkt dat gauw een slechte gok te zijn. Sta je in het midden van voor dan moet je stevige schouders hebben als Pieter-Paul het publiek instapt, en wat verder heb je centraal de moshpit waar de kaars brandt. “Raketkanon-wetten” die in Leffingeleuren door de die-hard fans niet werden opgevolgd. Het embleem lichtte in geelgroen rood en blauw op, en daar waren ze dan. Voor, achter en naast ons werd er met pinten in de hand gesprongen en met (natte) borst vooruit. Pieter-Paul overschouwde het en knikte goedkeurend. “Draag een beetje zorg voor mekaar”, klinkt dat dan. Fons , Judith en natuurlijk de marginale bastaard die Ricky is knalden door de speakers en dansten als razende duiveltjes doorheen het publiek. Hier en daar zag je een verbaasde blik, maar vooral heel veel gelukzalige glimlachjes. Afscheid van een vriend, zo lijkt het wel. Maar we zien elkaar nog terug in de AB en volgend jaar in de Vooruit. Au Revoir!
Raketkanon-gedeelte (c) : Wout Meganck
