Bloedheet was het en het publiek bijgevolg een beetje slomer dan anders. De artiesten leken er weinig last van te hebben, want wij zagen 5 (van de 7) steengoede optredens ! Een zeer geslaagd verjaardagsfeestje voor De Dag des Oordeels !
Roza Parks klinkt voor ons bij de eerste kennismaking vrij ‘mellow’, in vergelijking met wat we gewend zijn binnen de scene. Deze uitspraak is natuurlijk enorm subjectief gekleurd door de persoonlijke voorkeuren van ondertekende. Maar toegegeven…: wat klonk dit goed ! Knappe stemmen die mekaar perfect aanvullen, lekkere gitaren, een band die er staat ! Wanneer ze zich bij de outro van hun Cold, Hungry And Dry aan een stukje cover wagen, dachten we eerst: “Oh nee, daar gaan we weer, een band die denkt het beter te kunnen dan de echte versie…”. En al zeker als het over Transmission van Joy Division ging. Maar dan smeten ze er hun eigen specifieke gitaarsound tegenaan en daarmee werden al onze vooroordelen meteen weggeveegd!
Dat Enzo Kreft kwalitatieve minimal wave zou brengen, daar waren we al behoorlijk zeker van en hij stelde alweer niet teleur. De kritische visuals op de achtergrond, tekenden het silhouet van de loner achter zijn synths ijzersterk af op het podium. Even sterk als de man zelf op het podium stond waren de maatschappelijk relevante boodschappen die hij bracht, voorzien van de instrumentale kwaliteit waar we hem van kennen.
Op de affiche stond Ono Scream aangekondigd, maar deze werden last minute vervangen door Apparaat. Beide bands met Bart Willems als zanger, maar elk met een verschillende sound. Apparaats’ combinatie van de sterke, elektronische sound met gitaar zet ons – zelfs met deze hitte – in beweging. Als Metal Rain, Wrong Tattoo en Neon Woods een voorproefje zijn van hun aankomende ep (waarvoor ze nog een label zoeken) dan is het volop uitkijken naar… !
O Veux blijft toch wel bizar… Muzikaal sterk vinden we hen nog steeds niet – hoewel ze een evolutie maakten doorheen de jaren – maar dat het een interessant optreden om te zien was, is een feit.
Dat die van Struggler straffe mannen zijn! Sinds hun album The Gap staan ze er helemaal weer. De nummers worden één voor één sterk gespeeld en dan – oh ja – wijst de vinger van René naar het publiek, waaruit zoon Alain opduikt. De glimlach van de trotse vader verschijnt algauw als Alain zijn vingervlugheid op de gitaar loslaat. En terecht. De trots én ook –bekende hij even geleden– het (nog steeds trotse) besef dat de zoon beter werd dan hemzelf: pittig, gierend gitaarspel die de nummers nog net dat tikkeltje meer geven !
