Tekst: Felix Sandon (FS) + Hans Vermeulen (HV) / Foto’s: Hans Vermeulen
De slotdag van Fifty Lab Festival leidde ons eerst naar de Zwarte Zee. Hoeveel Roemeense groepen kennen jullie? Wij kennen er nu één. Uit de stad Cluj-Napoca komt het trio Musspell: de stemmen van beide zangeressen voelen als zonnestralen op een herfstdag en verweven met elkaar terwijl synthesizers versmelten met gitaren en drums. Geen traditioneel Oost-Europees instrumentarium dus, maar de groep speelt onder andere wel een nummer dat ze baseerden op een oud Hongaars wiegelied: op deze manier willen wij wel elke avond in een gelukzalige slaap gewiegd worden. Het is duidelijk nog vroeg voor een vrijdag en café KFK Hope loopt allesbehalve vol, maar de drie muzikanten laten dat niet aan hun hart komen en bedanken achteraf bedeesd de enthousiastelingen die toch helemaal vooraan zijn komen staan. (FS)
Het niveau van dag 2 vasthouden was een bijna onmogelijke opdracht voor de slotdag van Fifty Lab Festival. In de Silver Space Stage van de Beursschouwburg heerste alvast een topsfeertje voor het allereerste – je leest dit goed – optreden van Julie Rains. Even toelichten toch…. Haar allereerste solo optreden want we kennen Julie Rens, wat zo heet ze echt, natuurlijk als de helft van Juicy die we in die hoedanigheid al grote sier zagen maken op de fameuze The Last Arena, het hoofdpodium van Dour Festival. Juicy is niet meer en Julie bleek niet te hebben stilgezeten want ze kwam met een erg mooie electro-set aanzetten waarvoor het podium een 360 graden-jasje kreeg aangemeten in het midden van de zaal.
Juicy was erg populair onder de taalgrens en dat resulteerde in een volle zaal en het moet gezegd worden, de sfeer was uitgelaten. Julie werd als een prinses onthaald en haar eerste soloconcert aan de zijde van collega-geluidstovenaar Rowan Van Hoef was al dermate sterk dat we dit project met veel plezier gaan blijven volgen. Waar Juicy vooral aanzette tot dansen zet Rainy Julie vooral aan tot bedwelmen en betoveren. Ze heeft een geweldige stem die in de meer uptempo songs de nodige autotune-versterking kreeg maar storen deed dit nooit. De rustige piano en haar heldere breekbare stem in single Doucement toonde al meteen aan dat ze sterk materiaal in haar muzikale brein heeft zitten.
Het nummer veranderde plots van een pianoballade naar een wulpse R&B-stamper en vatte eigenlijk mooi samen waarvoor Julie vandaag staat. Het laatste nummer T’As Perdu klonk best episch en we hoorden met veel plezier flarden Fortress en Air weerklinken met dank aan de vocals ‘from outer space’. De naam die ons wel vaker voor de geest kwam tijdens dit concert, abstractie makende van strijkers allerhande, was zonder twijfel Tsar B. Mooier kon onze avond niet beginnen. (HV)
Over een eclectische programmatie gesproken! In de Golden Space Stage van de Beursschouwburg stond een Italiaanse dame die lijkt te zijn geboren uit de assen van de Vesuvius. Francesca Mariano trad op in een bijzonder indrukwekkend sfeertje als haar alter ego Francesca Heart. Ze slaagde er in om op een paar maanden tijd twee volwaardige solo-albums uit te brengen, Bird Bath en Sphinx Nouvelle. Ze is ook visueel artieste en componeert soundtracks voor modeshows en is dat soort artiest waarvan we ons afvragen hoe dit alles zomaar is kunnen gebeuren. Haar muziek zal nooit op een kermis gedraaid worden of hitparadegevoelig zijn. Misschien is een spookkasteel een optie.
De composities zijn raadselachtig, angstaanjagend maar vreemd genoeg ook tegelijkertijd rustgevend. We moesten denken aan een opgietsessie in een sauna waarbij de opgieter geen rust, maar onrust wilde opwekken. De kabbelende koude electro werd gecombineerd met ijle geluidsgolven en af en toe verliet Francesca haar positie achter laptop en synthesizer-altaar om schelp te spelen. Schelp? Op het podium stond een zuiltje waarop een gigantische schelp lag. Tof voor de sfeer en inderdaad, haar nummers klinken alsof we wakker werden op de bodem van de zee. Maar het is geen showelement, en wel degelijk een muziekinstrument. Dit is muziek die we vaak thuis gaan beluisteren, want Francesca stal ons “heart”. (HV)
In de AB Club wacht Ganavya. Niet met de contrabas, die ze ook meesterlijk bespeelt, maar enkel met een harpist aan haar zijde. Toch krijgt de zangeres-vertelster die opgroeide in het Zuid-Indiase Tamil Nadu de zaal muisstil: ademloos en roerloos luistert het publiek naar haar van diep komende gezangen in haar moedertaal, het Tamil. Applaus mogen we haar echter niet geven: “In mijn cultuur is er geen scheiding tussen jezelf en de anderen. Er is geen zanger die een publiek entertaint, maar mensen die samen zingen.”
Samen zingen mogen we dan ook doen: Ganavya leert ons enkele zinnen om uit volle borst mee te zingen (een geluk om in het publiek naast Oriana Ikomo te staan, die vorig jaar op het podium van Fifty Lab schitterde en in het bezit is van een weergaloos stemgeluid). En voor wie de talen van het Indische subcontinent niet machtig is, krijgen we een korte verklaring van de teksten. Zo vertaalt Ganavya het nummer dat ze baseerde op een gedicht van de dichteres Lalleshwari als “I was made a broken cup / Doesn’t matter how much love you pour in / It will always flow out.”
Ook wanneer ze Land zingt, geschreven door de Palestijnse dichteres Suheir Hammad, wordt het publiek stil van ontzag. Natuurlijk is hiermee geen mensenleven gered, maar muziek verbindt wel mensen, muziek overstijgt alle grenzen en het is fantastisch dat een festival als dit het publiek de kans biedt om muziek te ontdekken die anders onbekend voor hen was gebleven. (FS)
Elke dag werden we minstens één keer totaal ondergedompeld in een ‘jawdropping gig’. Onze laatste passage in de Silver Space leverde een memorabel concert op van – hoe kan het ook anders – een kwartet uit Rotterdam. Library Card bracht dit jaar debuut ep Nothing, Interesting uit maar lees dit als ‘Everything, Exciting’. Zangeres Lot Van Teylingen is de drijvende kracht achter de nog maar 3 jaar geleden opgerichte band. We waren onder de indruk van het artwork met de grappige poesjes, maar nog meer van de intensiteit die ze in haar optreden legde. Ze combineerde rustige wandeltochtjes met begeesterende zanglijnen die vaak bedaarde prozaïsche omwentelingen maakten die uitbarstten in wilde postpunk.
Ze wilde muziek maken in de stijl van Protomartyr en Black Country, New Road en de combinatie van beiden levert kennelijk een geflipte variant van English Teacher meets Fugazi op. Het is iets met die Rotterdamse bands, want welk genre ze ook spelen, het klinkt altijd rauw en authentiek en voor de volle honderd procent opwindend. Kat Kalkman en Mitchell Quitz flankeerden haar op bas en gitaar en aan de drums zat Emre Karayalçin. Best grappig hoe Lot plots de vraag stelde die wij ons ook al hebben gesteld. “Het is onze eerste keer in Brussel en we willen Fifty Lab bedanken. Weet iemand vanwaar de naam eigenlijk komt?” Verder dan een paar enthousiaste “nee”-roepers kwamen we echter niet.
Meer dan de helft van de nummers zijn voorbodes van wat komen gaat en dat zal zwaar de moeite zijn. People Pleaser bijvoorbeeld klonk fenomenaal. Idem voor Breakfast Of Champions. In het begin van de set werd vooral geplukt uit Nothing, Interesting hoewel het fraaie Dog Barking fel onze aandacht trok. Anderzijds, was er ook één moment dat die niet werd getrokken? We denken het niet. De krachtige drumsalvo’s in For The World Is Hollow leidden tot zalige melancholische altrock die in furieuze postpunk uitmondde met een fantastisch zingende Van Teylingen die zoveel emotie in haar stem kan leggen dat het bijna strafbaar is. Local Newspaper met de ‘Nothing, interesting murder, rape, pleasure, not to worry, grapes grow’ zinsneden die achteloos als een gedicht gelanceerd werden zwol aan tot een weergaloze postrocker. We braken opnieuw een lans – wat een puinhoop zeg – voor de heerlijke theatrale uithalen van Lot Van Teylingen, de Nederlandse variant op Nele Janssen van Peuk. Onze bibliotheekkaart wordt naar verluidt opgestuurd. (HV)
Tijd voor jazz met Bnnyhunna. Door funk, hiphop en zijn Ghanese afkomst beïnvloede jazz, om precies te zijn. Net als zoveel soulhelden leerde de Nederlander muziek te maken in de kerk en nu deelt hij zijn ritmische evangelie met iedereen die naar de AB Club is afgezakt. Blikvanger aan de zijde van de pianist-gitarist is zangeres Quishawna Pinas, die met haar fluwelen stem het publiek een warme deken toewerpt waar we met z’n allen onder kunnen.
Door tot het einde bij Bnnyhunna te blijven, missen we evenwel het optreden van Yoa. Fifty Lab gaat er prat op de artiesten te programmeren die morgen doorbreken, maar sommigen onder hen blijken al uitermate bekend: om de chansonnière wiens nummer Nulle we al weken lopen te zingen aan het werk te zien, staat er een wachtrij van een uur voor de Beursschouwburg omdat de zaal overvol zit. Jammer, maar het was het uiteraard ook waard om tot de laatste noot bij Bnnyhunna in de AB te zijn. (FS)
Soms is een secret gig ridder, een ander keer mis. Sylvie Kreusch was ridderlijk, de secret gig op de slotdag was een misser. In de benedenhal van de AB was het met dichte drommen sardinair aanschuiven om in de smalle trechter naar boven te worden gezogen voor het slotakkoord genaamd Lala &CE. Het is het alter ego van de Frans-Ivoriaanse Mélanie Berthinier, oorspronkelijk uit Lyon. We zagen haar al in een redelijk aangebrande show aan het werk op Dour en dan weet je het al. De rapster is extreem populair en de AB Club stond al in uitpuilende modus te swingen toen de draaitafel-magiër van dienst opwarmde. Muzikaal beantwoordt ze volledig aan wat het jonge volk verwacht van een topband op een festival. De R&B-trap werd dan ook massaal toegejuicht en de sfeer was geweldig. Na een half uur was onze Franse R&B-beker vol en de trein was een keer niet afgeschaft dus konden we al dansend van lalala tevreden huiswaarts keren na een geweldig Fifty Lab 2024.
INSTAGRAM LINKS:
BNNYHUNNA / FIFTY LAB FESTIVAL / GANAVYA / MUSSPELL / JULIE RAINS / FRANCESCA HEART / LIBRARY CARD
