Nog een dikke vier maand en dan strijkt de vijfde editie van W-Fest in Waregem neer. Van 21 tot 24 mei kun je er weer terecht voor tientallen optredens die je het beste uit de 80’s-pop, new wave, goth, EBM, industrial en postpunk laten zien. We hadden een gesprek met bezieler Erik De Ridder.
Dag Erik. Dit jaar wordt het een beetje een jubileumeditie, want W-Fest is aan zijn vijfde editie toe. Hoe zie jij deze vijf jaar?
Turbulent. Een echte rollercoaster van emoties met zeer diepe dalen en zeer hoge pieken; en altijd één doel voor ogen: slagen in het opzet. Het opzetten van een (inter)nationaal ’80 synth pop/new wave/ebm/goth…. festival. Het zijn 5 zware jaren geweest en ja ik zou het anders aanpakken mocht ik kunnen teruggaan, dat wil zeggen minder snel (willen) groeien, van bij de start een groter kapitaal verzamelen enz… Maar al bij al mag er toch gezegd worden dat wij – samen met het volledige team, alle medewerkers, alle vrijwilligers, investeerders ed – er toch maar in geslaagd zijn om een naam uit te bouwen. Toch ?
We nemen aan dat je het gehoopt had, maar toen je in 2016 begon, had je toen durven denken dat W-Fest een vaste speler zou worden in het festivalcircuit?
Eigenlijk wel, anders start je dit niet. Ik heb wel heel veel elementen onderschat: de wispelturigheid van de artiesten en/of hun management, de wereld van de bookingskantoren met gekke monopolies, het belang van een voorverkoop, het laat boeken van tickets, het bijzonder concurrentiële landschap, het ongeloof bij de financiële wereld in de slaagkansen van dergelijke initiatieven, het aantal azijnpissers die er kennelijk op uit zijn om elk initiatief te kelderen (excuseer het taalgebruik), enz. Nu, zoals gezegd, na 5 jaar zijn we een vaste waarde én – belangrijk – het groeipotentieel is gigantisch. In binnen- en buitenland.
W-Fest is door zijn programmatie weliswaar een buitenbeentje, maar het is een op en top professioneel festival. Veel mensen beseffen het niet, maar zo’n paar dagen festival vergt maanden werk, niet?
Zonder overdrijven: 365 dagen voor 2 full timers, 180 dagen voor 2 marketing mensen en een team van freelancers die er toch inderdaad enkele maanden mee bezig zijn.
De visie is duidelijk. Via de 80’s artiesten lokken jullie het grote volk en via het undergroundcircuit van goth en aanverwanten richten jullie zich ook tot het alternatieve publiek. Wat eerst een iewat vreemde combinatie was voor sommigen, blijkt toch aardig te lukken niet?
Ja, éénmaal ter plaatse lukt dit wel. Dat merk je gewoon. Gisteren nog een dame uit de UK aan de lijn gehad, een dame van 56 jaar. Vorig jaar verbleef ze op de camping en ze vertelde hoe ‘life changing’ de W-fest beleving – specifiek de ‘vibe’ – was. Het is gewoon een festival met een fantastische vibe. Uitzonderingen heb je altijd, problemen ook. Maar overal heerst er een zeer positief gevoel. Ik denk dat W-Fest onder de ‘zwarte’ scene een heel grote aangang kent maar het grote publiek laat het nog afweten. We dienen de volgende jaren dus zwaar in te zetten om de massa te bereiken. Vandaar het initiatief om vanaf 2020 te werken met één ’80 main stage gekoppeld aan Radio 2 (in de hall) met alle ’80 toppers. En twee volwaardige buitenstages (één overdekt, één open) voor de ‘black’ scene. Het centrale deel van het festival vormt dan de plek om te ‘mixen’.
In feite, die combinatie, is dat een vast programma of kan dat veranderen?
Never.
Grappig eigenlijk dat je via W-Fest bands kan zien uit het verleden die in hun hoogdagen nooit in België hebben opgetreden. Hoe reageren de artiesten daarop?
Dat verschilt heel erg. Wel hoor je heel vaak dat velen hun carrière toch onder een Belgisch publiek hebben gestart. Dat is niet enkel zo voor de Simple Minds. Onder de artiesten hebben wij sowieso nu al een ijzersterke reputatie. Dankzij een schitterend backstage team en een fantastisch PA-team.
En hoe wordt de selectie gemaakt. Bekijk jij welke bands aan het touren zijn of heb je een soort van bucket list waarin alle bands aangestipt zijn die je ooit eens naar W-Fest wil halen?
Een mix van beide. We volgen heel veel bands, we luisteren en lezen veel. De ’80 scene wordt sterk geleid door wie ‘on tour’ is, de black scene is vandaag meer en meer vragende partij om te kunnen spelen op W-Fest. De keuze is enorm. De kwaliteit gaat van laag tot bijzonder hoog. W-Fest zal altijd een plek zijn waar nieuwe en oude bands on stage staan. Dit jaar is daar bij uitstek vind ik een voorbeeld van.
Soms heb ik de indruk dat W-Fest meer wil zijn dan louter een festival, maar een heuse belevenis. Klopt dat?
Noblesse oblige. Absoluut. Mijn melige titel ‘welcome home’ bij het binnenkomen meen ik ook echt. Ik bekijk W-Fest als een zeer groot familiefeest. En dat voel je (hopelijk). Al moet het zakelijke aspect absoluut ook haar plaats krijgen om te overleven. Elke service moet zo dus betaald worden.
W-Fest heeft verschillende locaties gehad, maar met Waregem lijken jullie toch de ideale plek te hebben gevonden?
Vind ik ook. Behalve indien we de volgende jaren verder exponentieel groeien zullen we blijven waar we zitten (het terrein kan maximaal 12000 bezoekers per dag aan). Dit jaar zal je trouwens al een heel ander gevoel krijgen gezien we het complete terrein voor de concerthal erbij hebben gekregen van de stad Waregem!
Als organisator ben je wel dag in dag uit in de weer om de bands van je dromen te booken, maar op de dag zelf heb je het dan zo druk dat je ze nauwelijks kan zien. Niet frustrerend?
Zoooooo frustrerend. Ik heb mij wel voorgenomen dit jaar meer onder ’t volk te staan. We zien wel of het lukt!
Tussen de 80’s-acts heb je heel wat groepen die louter op het nostalgische spelen. Doe jij een soort van research vooraleer je groepen bookt, of hoe gaat dat?
W-Fest is een menukaart van de jaren ’80 (beetje ’70, beetje ’90, beetje ’00, beetje ‘10). Er is – zeker dit jaar – voor elk wat wils. Gekoppeld aan een bataljon sterke en gepassioneerde dj’s. Research doen we intern zeker, maar dan vooral naar het feit: hebben ze het nog? En voorts is het een mix die jaarlijks gewoon lukt. Een mix van beschikbaar budget, groepen die kunnen (of willen) spelen, (on)gelukkige annulaties met net dan betere opportuniteiten enz..
Vooraleer we ons op 2020 richten, wil ik je vragen wie de meest aangename artiest was waar je tot nu toe mocht mee samenwerken. Als je het wil zeggen mag je ook de minst aangename aanduiden!
Meest aangename: Sigue Sigue Sputnik.
Minst aangename: Alphaville.
Naar 2020 nu! Waarom werd het festival naar mei verplaatst?
Te veel competitie, daardoor was er o.a. minder volk, minder airtime, minder algemene aandacht.
Te veel ‘vakantie’ periode daardoor minder corporate aandacht en sponsoring.
Er zitten weer een heleboel kleppers bij, en vooral zeer veel kwaliteit en dan denk ik aan artiesten die het new wave genre hebben meebepaald zoals Trisomie 21, Minimal Compact of And Also The Trees. Trots, neem ik aan?
Bijzonder! En ik kan er wel zo nog een twintigtal opnoemen die je zeker moet zien, pareltjes volgens mij. Zoals BFG, Light Asylum, Jah Wobble, Red Mecca, Test Dept, Actors enz…
Naast heel wat undergroundacts (van Zanias tot Minuit Machine) biedt W-Fest ook een podium aan heel wat Belgische acts waar de modale festivalorganisator zijn neus voor ophaalt. Ik neem aan dat jouw mailbox ontploft?
Top toch? Ik leer elke dag zoveel bij. En ja dus, we krijgen zonder overdrijven dagelijks vraag uit binnen- en buitenland met rommel en zeer veel kwaliteit. Daarnaast zijn er platformen zoals dat van jullie, programma’s zoals de Dag Des Oordeels enz… voor mij dagelijkse kost om zelf te ontdekken. Dankzij een bericht van jou bijvoorbeeld staat straks Monaco op te planken. Hoe cool is dat (lacht). Daarnaast heb ik een gedreven bestuursorgaan dat bijzonder veel concerten aandoet. Ook zij helpen mij in de programmatie!
Wat is het mooiste compliment dat je ooit hebt gekregen?
Dat van die dame van 56 waarvan ik sprak, wie zou er van dergelijk comment niet ‘warm’ worden??? Zo’n commentaar – en die zijn gelukkig talrijk – staat gelijk aan 1000 muggenzifters.
En wees eerlijk, als je moet kiezen: 1980 of 2020?
Zonder twijfelen de ’80. De schoonheid van de wagens van toen, het kunnen buitenspelen tot ’s avonds laat zonder zorgen, de muziek, een wereld zonder Trumps, Erdogans, Brexits, wijd verspreid terrorisme, met een kleiner gat in de ozon enz… Het was er wel allemaal maar het zat dan als kind veel minder op ons netvlies dan dit nu het geval is voor onze kinderen. De ’80 dus. Vandaar W-Fest !
Tot in mei !
