DUNK!FEST Dag 3 Gent, VierNulVier (20/05/2023)

Foto’s en review: Hans Vermeulen (HV)
Review: Nel Mertens (NM)

Een week voor de dark scene van overal ter wereld naar Leipzig trekt voor Wave Gotik Treffen, lijkt een mini-editie zich voor te doen in de rock-/metal-/electroscene, binnen de vier muren van vierNulvier in Gent (die we ‘in het echte leven’ nog steeds lieflijk De Vooruit blijven noemen). Een erg internationaal publiek hopte er drie dagen lang tussen de vier zalen om er een divers aanbod aan bands te gaan beluisteren. Wij waren er zaterdag bij. (NM)

Grenzen vervagen. Want ja, ook elektronica vond zijn weg naar de rock- en metalscene. En we zagen er ook melodica’s en cello’s opduiken. En metal hoeft niet altijd staalhard en brut te klinken. Grenzen vervagen en zo hebben we het graag… Maar één ding hebben alle bands van dit weekend gemeen: Dunk! (NM)

Wat – nog niet zo erg lang geleden – begon als een kleine platenperserij, die een klein festival in Velzeke (Zottegem) organiseerde, groeide uit tot een grote perserij, met bijhorende repetitieruimtes en opnamestudio’s en hun eigen in-studio-label van Belgische hoogstaande kwaliteit, die ondertussen jaarlijks het navenant gegroeide festival Dunk!Fest uit de grond stampt in Gent.

Het is duidelijk: Dunk! weet wat goed is. Dunk! weet wat goed voor ons is. En voor mij en voor u. Want we kregen een subliem programma te zien. (NM)

Het Rotterdamse doom-/ sludgetrio Gavran (NL) stond voor het eerst op een podium buiten eigen landsgrenzen. We kregen heel wat nummers uit hun nieuwste album Indistinct Beacon te horen. Met slechts drie op het podium brengen ze een intrigerend geluid. Verpletterend en compromisloos.

Het mantrisch, melodisch klinkend gezang van achter de drum van zanger Jamie Cobic – die dus geen frontman maar een backman is – verzwelgt ons meteen in het geluid die de Domzaal vult. Mantrisch gezang dus. En af en toe minder mantrische screams, die hij zonder verpinken – alsof het hem geen enkele moeite kost – breng. En ook dié klinken alles ommhullend, verstikkend omhelzend. En soms ook ijzig. Heel af en toe. Want Cobic blijkt zelfs fluisterend te kunnen schreeuwen. En dat terwijl hij de tracks voorziet van zware drumlijnen met overvloedig gebruikte cimbalen.

De gitaarintro’s wisten de al vroeg volgelopen zaal keer op keer in doodse stilte te hullen. Melodieuze, intieme gitaarlijnen, terwijl Freek van Rooyen de riffs er ook stevig wist door te rammen. De nummers worden vanuit het niets, fluisterend opgebouwd naar groots klinkende tracks, met ronkend, grommende baslijnen van Ritsaart Vetter. Sober, eenvoudige gitaaroutro’s maken elk nummer ‘af’.

De kwetsbaarheid in de teksten, waaruit verlangen spreekt, maar even goed de wreedheid en de zich opstapelende woede… Onze zielen werden opgezocht en geraakt, terwijl onze ogen mistig durfden worden, want een stuk van hun en ons hart werd blootgerukt. Een heerlijke dark romantics- ervaring binnen de doommetal…! (NM)

SOLKYRI (Sydney)

Het festival speelde zich inderdaad af in het kunstencentrum VierNulVier maar daar leek het in feite niet op want zaten we niet gewoon met zijn allen in het naar een winter uitkijkend Sydney, New South Wales, Australië? Hieronder komen immers zomaar eventjes vijf Australische bands ter sprake waarvan er vier uit Sydney overgevlogen zijn. Call it a friendly Aussie take-over. In de concertzaal was het eerste combo aan de beurt, met name Solkyri. Dit kwartet bracht een bruisende interactie tussen gitaargeweld, haakse ritmes en flinke brokken matchrock, shoegaze en ambient. We dachten spontaan, zo zijn we, aan 65 Days Of Static. Solkyri was overtuigend en de band speelde overigens haar laatste concert van hun Europese tour. (HV)

We verplaatsten ons naar de balzaal dat al even hard neigde naar Sydney want de al iets oudere heren van het postrockgezelschap Syntax Errör stonden daar op ons te wachten. Dit viertal doet beurtelings denken aan Porcupine Tree en Mogwai. De goede verstaander heeft maar een half prog-oor nodig want elk bandlid is wel op één van de door hen in hun sound verwerkte genres verslingerd. Of het nu progrock is, of eerder lichte doom, of gewoon vooral postrock zoals het voorlaatste nummer waaraan geen eind leek te komen. Twee bands uit dezelfde stad die op een hoog niveau stonden te spelen? Dunk? Jaja dunk… (HV)

SYNTAX ERRÖR (Sydney)

Maar ook Rotterdam liet zich vandaag dubbel vertegenwoordigen, en hoé !

Eclectische toetsen openen de set van GGGOLDDD. Goud uit Nederland. We zeiden het al eerder: grenzen vervagen, maar deze band heeft ze gewoon losgelaten, want hoe beschrijven we deze mix van avantgarde-electropunksynthmetal met industrialkenmerken en een dijk van een stem, zonder te vervallen in een veel te lange genre-naam? Niet van wakker liggen, want de ijzersterke frontdame Milena Eva zingt “I need to move, beat by beat” en dat ging redelijk vanzelf op openingsnummer Beat By Beat. (NM)

MILENA EVA @ GGGOLDDD (Rotterdam)

Breekbare teksten, want we krijgen nummers uit hun album This Shame Should Not Be Mine. De lockdownperiode confronteerde Milena Eva met een verschrikkelijk gebeurtenis uit haar verleden. Ze werd verkracht toen ze 19 was. De emotionele gevolgen daarvan had ze weggestopt, weggeduwd tot dan. De nummers op dit album werden dus een erg emotioneel en persoonlijke creatieve uiting, waarmee ze de schaamte, het vuil, de onrust… los probeert te laten. En dat vertaalt zich in grote, creatieve en extravagante contrasten in de nummers.

De breekbare teksten bonzen op roffelende, rammelend haakse beats die soms als mystieke sprookjes klinken, maar afwisselen met verdoemd duistere synthmetalstukken. De zang door Eva klinkt warm, ijlsensueel en perfectionistisch correct. Dat gonst vaak knallend tegen de bas in bijvoorbeeld Strawberry Supper. Moeilijk vergelijkbaar met andere bands, hoewel namen als Whispering Sons of Portishead heel even door ons hoofd gingen… De elektronische drum slaat tegen alles in, de gitarist bespeelt zijn instrument met een strijkstok, er zijn twinkelende elektronische details en Milena Eva ‘danst’ in gebroken, starre, maar krachtig prachtige choreografische bewegingen.

We krijgen ook het nieuwe nummer I Let My Hair Grow te horen, dat nog maar een week uit is. En dat is mooi, die lange lokken. Maar ook de heartbeat die van in het begin helemaal klopt. De donkere electroloops bouwen een bepaalde spanning op, die naar het einde toe uitvloeit in alle instrumenten. Om af te sluiten verlaat iedereen, behalve Milena, het podium. Ze brengt één van haar breekbaarste nummers, alleen. Haar a capella vervormde stem, valt even later met een enkelvoudig, al even vervormd toetsenspel. “You put your filth on me. I will shake off that pain”, klinkt de conclusie van deze ijzersterke performance. Ongetwijfeld het meest emotionele moment van de set… (NM)

Tijd voor een portie nationale trots na deze overweldigende Rotterdammers. De Belgisch / Iraakse formatie Use Knife is er ook zo eentje die flink buiten alle lijnen kleurt. Stef Heeren, Kwinten Mordijck (die we allebei ook kennen van Kiss The Anus Of A Black Cat) en Saif Al-Qaissy (Babylon Trio) laten beide culturen versmelten en dat levert een eclectisch geluid op. De moderne Europese undergroundsound en de traditioneel Arabische klanken worden aaneengeregen door een knap doorgedreven percussie, die iedere track leek te dragen. Een hele verandering als we terugdenken aan hun debuutalbum Tropentarn (2020). Eigenlijk sinds het Gentse duo samenwerkt met Al-Quaissy, die er voor zorgt dat Use Knife nu een heel eigen, unieke sound neerzet.

Bubbelende elektronische elementen, rijkelijke jungle beats die energiek etherisch de nummers aandrijven, wervelen rondom Oosters klinkend gezang in het openingsnummer. Maar even goed kregen we te maken met stevige beats van de elektrische drum, die de Arabische invloeden verweeft in heel dansbare trancetracks, met urgent klinkende vocals. We kregen nummers uit hun debuutalbum The Shedding Of Skin te horen. Uitheemse soundscapes blijven de hele set doorgaan langs opzwepende percussie ingebed in sterke elektronische kaders. (NM)

Een onzichtbaar bandlid, is Younis Ahamad, die voor het visuele aspect zorgt, ook op het podium. En dat maakte de andere bandleden eigenlijk ook vrij onzichtbaar. Want op het podium hingen drie grote, wit doorzichtige gordijnen, waarachter de bandleden opgesteld stonden én waarop geprojecteerd werd, wat een knappe combi van projectie en schimmenspel opleverde. Dansen, op een trip die zich in je hoofd nestelt als de mooiste onrust die er kan zijn. Je eigen hoofd. Heerlijk. (NM)

MUSHROOM GIANT (Melbourne)

En wij weer de balzaal ingedoken voor vers Australisch postrockgeweld met psychedelisch hallucinerende injecties uit Melbourne voor de verandering. Mushroom Giant spelen al 21 jaar samen, zijn maten van kindsaf en zijn er na al die tijd in geslaagd de oversteek naar Europa te maken. Het geluk in Gent te kunnen spelen droop bijna letterlijk van hun gezicht. Het viertal bracht in april haar vierde album, In A Forest, uit en speelt heel degelijke maar ietwat monotone postrock. (HV)

Het Zweedse indie-/postrockproject EF was ons tot nog toe onbekend. Scha en schande, want de band bestaat al 20 jaar. Op de bühne: 2 gitaristen, een bassist en een cellist (op een prachtig witte cello, gewoon ter info, want we worden al opgewonden als er nog maar een cello – al was het maar een bruine – op het podium stààt). We Salute You, You and You! is hun nieuwste, vijfde album en daar kregen we dus heel wat uit te horen. (NM)

EF (Göteborg)

Heel even dachten we dat dit een instrumentale band was, zonder frontzanger maar met een frontcellist. Maar niets is minder waar. De vier heren staan op één lijn en dat werd duidelijk doorheen de set, want elk van hen kreeg een prominente rol en de nadruk lag wel degelijk op het instrumentale. Maar er is ook wel degelijk een zanger. Dé zanger, blijkt, wanneer Thomas Torsson zijn prachtige stem laat horen. Melodieus en emotioneel, gedragen door tracks waarin erg veel variatie zit. Want de nummers zitten vol ontmoetingen tussen emorockballades, pure postrock, en symfonische metal, waarbij emotionaliteit en brutaliteit perfect kunnen samenleven. (NM)

De inzet van de instrumenten is precisieus uitgekiend en op een bepaald moment is het zelfs een elektronische melodica die het ritme in de track blaast, dat opgepikt wordt door de andere instrumenten en samenvloeit in één overweldigende sound.De prachtig ijlzuivere zang gaat samen met de magistrale melodieuze orchestratie, voorzien van dof warme, zware drums. Beukend, maar even later omhelzend sterk. EF pakte ons helemaal in. (NM)

Geen drie Australiërs zonder vier, dus terug de balzaal ingeslingerd voor het bijzonder energieke SEIMS uit jawel, Sydney! Ze zijn slechts met drie maar aan drive en spelplezier geen gebrek. SEIMS bracht heel complexe mathrock met dikke lagen progrock eroverheen die vaak overhelde naar progmetal. Gecontrolleerde chaos werd de zaal ingejaagd, steevast voorzien van een mooi gebalanceerde klank die laveerde tussen hardcore postrock en electrojazz. Vorig jaar stonden ze op het vermaarde ArcTanGent festival in Bristol. Frontman Simeon Bartholomew manifesteerde zich in zijn fleurig t-shirt als een super enthousiaste en charismatische spring-in-’t-veld. Hij brak meteen ook een lans voor de band hierna op het hoofdpodium. (HV)

SEIMS (Sydney)

En die band op het hoofdpodium, u mag één keer raden, is afkomstig uit …. Sydney of all places! Ze heten We Lost The Sea en waren bijzonder overtuigend, zeg maar indrukwekkend. Mark Owen, Matt Harvey, Nathaniel D’Ugo, Mathew Kelly, Kieran Elliott en Carl Whitbread brengen een geweldige mengeling van sludge metal, postmetal en postrock. De geluidsmuren die ze zorgvuldig en met veel passie metsten moesten qua intensiteit geen moment onderdoen voor pakweg Godspeed You! Black Emperor en Motorpsycho. De zijn in alternatief Australië zowat de norm en een propvolle concertzaal was kennelijk in hoofdzaak voor hen afgezakt naar Gent. (HV)

WE LOST THE SEA (Sydney)

Het album Departure Songs is iconisch in de postrock -en metalscene en was gisteren hofleverancier voor de setlist. Hun live optreden was in ieder geval doordrenkt van emotie en energie en we stelden ons de vraag of we in het genre ooit al iets beter hadden gezien. Op het einde kwam de helft van Mono de gelederen nog versterken voor het laatste nummer. De euforie was nog nauwelijks te vatten. Prachtprestatie van deze Aussies. Simeon, you were 100% right mate! (HV)

We sleepten ons nog eens het hele eind naar boven voor een tochtje naar de balzaal waar we zowaar op sterk Franse postpunk getrakteerd werden. Uit Parijs kwam Oiseaux-Tempête langs en we ervaarden die als erg boeiend, ondanks onze korte aanwezigheid want we werden vooraan verwacht bij Mono. Enerzijds klonken die erg Brits met flinke verwijzingen naar P.I.L. hoewel de zanger eerder leek op een uit het wassenbeeldenmuseum van “Oiseaux Tussaud” gestolen pop. De gitarist (tevens saxofonist als het hem uitkwam) leek een totaal ander nummer te spelen en de man op de keyboards was dat allemaal een beetje aan het dirigeren. We lustten er wel pap van. Toen ze met drie een batterij keyboards ‘bestuurden’ kregen we boeiende electro met jazzerupties te horen. Heerlijk! (HV)

OISEAUX-TEMPÊTE (Parijs)

En dan was het de beurt aan Mono. Mannekes wat was dat??!! De headliner van dag 3 en afsluiter van het festival speelde ruim een uur lang alles aan gort. Na een lange soundcheck begonnen Takaakira “Taka” Goto (solo gitaar), Hideki “Yoda” Suematsu (ritmegitaar), en Tamaki Kunishi (bas, glockenspiel) met een Japanse onverstoorbaarheid aan hun set. Het kwartet (want de drummer zat achteraan verscholen maar die had méér dan een beetje werk om alles bijgemept te krijgen) uit Tokio doet niet aan studierondes want we kregen meteen Riptide als een snoer om de keel gespannen. Takaakira zat een concert lang neer, met het hoofd gebogen, de ene geniale riff na de andere uit zijn rechterpols te wringen. De aanblik van het duo Hideki/Tamaki was best hallucinant te noemen. Ze leken nonstop te surfen op een woeste oceaan en hielden elkaar in balans, heupwiegend en headbangend. (HV)

HIDEKI SUEMATSU & TAMAKI KUNISHI @ MONO (Tokio)

De opbouw van zowel nummers als setlist was tot in de puntjes af, virtuoos en adembenemend. Als uitsmijter hebben ze anno 2023 dan nog het paradepaardje van het 20 jaar oude album One Step More And You Die in de aanbieding. Het tweede nummer van die plaat, Com (?), is een oplawaai van een kwartier dat in de concertzaal vriend en vijand naar adem happend tegen de grond knalde. Kunishi leek wel door de duivel bezeten en ramde met Goto en Suematsu om het hardst. Hoe kan het dat het bloed niet uit die handen gutste? Ongezien en ongehoord. Toe te voegen aan het lijstje ‘meest indrukwekkende concertmomenten ooit’. (HV)