Jawel nog een dag Dranouter. Dit jaar was het echt een uitputtingsslag maar wij hielden stand en brachten dit verslagje mee.
Starten deden we in de Cirque met Hannah Rarity. Ze begon met zich te verontschuldigen voor de stress die ze had want de trip naar Dranouter had haar enkele jaren van haar leven gekost. Slachtoffer van overijverige douaniers… Leve de Brexit! Het publiek omarmde haar en kon haar helemaal in de juiste zen-stemming brengen die hoort bij haar muziek. Dit was inderdaad het rustpunt waar we allemaal nood hadden. Ze zingt met een heel mooie, warme stem op tonen van traditionele instrumenten. Met liedjes als Home en My Friend uit haar laatste plaat zal ze veel nieuwe fans gemaakt hebben.
Bij het buitenkomen dachten we direct verder te hollen naar het hoofdpodium waar Talisk was geprogrammeerd maar onze aandacht ging naar een dame die koptelefoons aan het uitdelen was om muziekyoga te doen. Op een festival mag je al eens iets zot doen en dus deden een sessie mee. Wat bleek? Het was heerlijk om alle stress van je af te gooien en de pijnlijke rug te ontspannen die je overhoudt aan lang rechtstaan op een festival. We zouden het onmiddellijk opnieuw doen.
Talisk was nog niet helemaal gedaan dus konden we daar toch nog wat van meepikken. Gelukkig, want dit is ook een band waar veel buzz rond bestaat. Het is een Schotse folkband die over het kanaal zowat alles gewonnen heeft wat er te winnen valt in het genre. Op ITunes vind je de band onder alternatieve folkmuziek en dat is eigenlijk niet zo vreemd. Net als een aantal andere bands die hier aantraden, mixen ze electro met klassieke folkmuziek en ze doen dat echt met verve. Het is ook instrumentale muziek die helemaal niet verveelt. De stemmen zijn vervangen door trekzakken en fluitjes dus kan je perfect mee neuriën. In het publiek ontstond er zeer spontaan een soort line-dance-mosh-pit met rijen mensen die alternerend naar links en rechts dansten. Heel leuk om naar te kijken en om mee te doen!
In de Cirque stond een veelbelovende band, toch op papier, met de naam Folk Nevermind. Het betreft een Waalse band die hun voorliefde voor Kurt Cobain combineerden met folkmuziek. Ons kon het niet bekoren maar anderen vonden het duidelijk wel geslaagd.
Zo konden we toch ook Toasaves zien, een band die aangekondigd werd als een hommage aan Wannes Van de Velde. De band komt uit Antwerpen en vertegenwoordigt de heterogene samenstelling van de stad als geen ander. De bandleden lijken wel uit alle hoeken van de wereld te komen maar zingen in een taal die hen verbindt: het Antwerps dus. In de traditie van de folk spelen ze op unieke instrumenten: veel snaarinstrumenten en allerlei percussie – veelal zelfgemaakt – die de vreemdste geluiden produceren. Het bleek de perfecte zondagmiddagmuziek.
Op het hoofdpodium was ondertussen Yevgueni verschenen. Het is duidelijk dat deze kleinkunstband nog niet vergeten is want de grote tent zat alweer afgeladen vol. Ze brachten dit jaar een nieuwe plaat uit en probeerden op basis van het applaus te weet te komen welke de nieuwe single zou worden. Benieuwd bij welke song de meter het meest in het rood ging.
Op naar Cirque waar Kids with Buns hun opwachting maakte. Sinds kort is Kids with Buns een band en geen duo meer. Het geluid is wat rijker maar eigenlijk is er qua presentatie van de groep niet veel veranderd want de extra drummer en toetsenist speelden in de meest donkere zone van de tent. Marie van Uytvank en Amber Piddington deden wel wat van hen werd verwacht: ze pakten het Dranouter publiek moeiteloos in met hun innemende liedjes. De zware stem van Marie is heel kenmerkend voor hun songs. Het was een beetje een overdonderende ervaring voor hen, bij momenten leken ze wat uit hun lood geslagen door het vele applaus. Deze dames gaan we nog terugzien eenmaal die nieuwe ep er eindelijk is en nog meer mensen van hun muziek kunnen genieten.
Sylvie Kreusch staat dit jaar haast op elk podium en kon dus ook hier niet ontbreken. Ze kon vorig jaar haar album release niet verzilveren maar dat doet ze dit jaar wel en dat is dubbel en dik verdiend. Voor een optreden zijn er telkens twee vragen: brengt ze twee drummers mee en.. wat zal ze aanhebben? De eerste vraag was gemakkelijk te beantwoorden: twee dus (Falk Schrauwen en Simon Segers). Dat is de versie van de band die we het liefst horen want dat is de aankondiging dat het zwoel gaat worden. De tweede vraag is euh… moeilijker te beantwoorden: ze had een overmaatse bruin/beige onesie aan en lange laarzen en uiteraard een donkere zonnebril. Wat ze aan heeft is echt relevant want Sylvie slaagt er in om haar outfit als een soort wearable canvas te gebruiken in haar choreografie. Niet iedereen was vertrouwd met wat we bedoelen want een dame dicht bij ons hoorden we roepen dat ze dit nog nooit had gezien. Het hoogtepunt van vandaag was ongetwijfeld Walk Walk waarbij ze confetti over haar hoofd gooide. Wie oog had voor detail zal gezien hebben dat de handtas een ‘wearable sculpture’ was van de hand van Stef van Looveren, de kunstenaar die ook de hoes van haar album Montbray heeft ontworpen. Sylvie en Stef zijn vrienden en laten geen kans onbenut om elkaars werk in de kijker te zetten. Wie Sylvie nog niet bezig zag, moet zeker eens gaan kijken want het is de moeite, en let vooral op die handtas !
Make a Move is een Duitse funkband die een soort swingende hiphop brengt. Van een rariteit gesproken. Ze stonden in Cirque op de juiste plaats. Net als Squid is de frontman de drummer en is die atypisch vooraan geplaatst. Verder dan dat gaat de vergelijking niet. Geen postpunk maar ska-achtige muziek met veel blaasinstrumenten en teksten die gerapt worden. Amusant om naar te kijken was het wel.
Op de mainstage was het tijd voor Intergalactic Lovers. Deze band was even verdwenen en nu staan ze er terug met in de hand een nieuwe plaat Liquid Love. We trokken er niet met heel hoge verwachtingen naartoe, maar daar hadden we ons even mispakt. Het is zo’n band waarvan je een paar nummers hoort en denkt: “Hey dat ken ik, en dat ook, en die oh ja die ook”… en voor je het weet ben je van achter in de tent opgeschoven tot op de voorste rijen en dans je mee op “Run Run Run as fast as you can” (Shewolf)… Het was een blij weerzien!
Ons lichtje was stilletjes aan het uitgaan maar we zaten op het terras naast De club waar Yong Yello zou aantreden. We dachten: “Wie is dat ook alweer en waarom staat die als afsluiter?” Maar we wilden ons niet laten kennen en dus kon er nog wel eentje bij. Aiaiai wat zaten we er weer naast! We kenden alle nummers van voor tot eind… Marcel, Cirkels, Super Mario… Waanzin. Vorig jaar bracht hij zijn lp Marcel & Het Magnetisme Van De Goot uit, een plaat waarin hij vertelt over zijn eigen leven in de rand van de maatschappij met drank en drugsmisbruik. In Dranouter waren wij duidelijk de enigen die vergeten waren wat een prachtige plaat hij maakte en vooral hoe goed dit wel niet is, ook live! Heel veel – mogelijk alles – werd integraal meegezongen of gescandeerd; beide opties werden geboden door Yello. Dit was absolute klasse, mogelijk zelfs het beste van wat we dit weekend gezien hebben.
Ah ja het was nog niet gedaan. Op het hoofdpodium was er nog ZAZ, de Franse superster Isabelle Geffroy. We volgden uit de verte want na 3 dagen rechtstaan en met een rit van een dik uur voor de boeg zagen we er tegenop om door de massa heen te kruipen voor een deftige plaats met zicht op het podium. Zelfs vanuit de verte zonder enig zicht op de zangeres klonk het mooi.
