Wat was het een plezier om op Festival Dranouter rond te lopen. Daar zaten de L&A Band Poperinge en Kartje Kilo zeker voor iets tussen. Muziekgroep Leute en Amusement trok over het festivalterrein en kon als geen ander de mensen aan het dansen krijgen.
Wie Kartje Kilo aan de ingang van het festival gespot heeft kon moeilijk anders dan lachen tot de lachspieren het begaven. Johan Feys en Wouter Sinaeve ontworpen voor deze gelegenheid een ‘erotiekhut’ en voor 50 cent mocht je een kijkje gaan nemen.
Festival Dranouter pakte dit jaar uit met een pak Belgische bands.
Luminous Dash pikte er op zaterdag 5 augustus volgende vier voor jullie uit:
Jan De Smet & De Twee Centimeters warmen sinds 2015 het publiek op zaterdag- en zondagmiddag op met hun ‘singalong’. Dit jaar werden er enkel en alleen protestsongs gebracht. Tegen van alles en nog wat werd er geprotesteerd aan de hand van bekende en minder bekende songs. Het publiek kreeg op voorhand de kans om zelf ook protestliederen aan te brengen.
Universal Soldier van Buffy Sainte-Marie was zo’n ‘publiekssong’ dat als de Eeuwige soldaat van Lennaert Nijgh en Boudewijn De Groot gebracht werd. De prachtige Nederlandse versie van Dylan’s Masters of War kon uiteraard niet ontbreken. Oorlogsgeleerden van Wannes Van de Velde werd dan ook erg enthousiast onthaald door het toch al redelijk talrijk publiek. Tussendoor gaf De Smet ons ook wat muziekgeschiedenis mee met Portland Town van Derroll Adams, een Amerikaanse banjospeler (en nog zoveel meer) die lange tijd in Antwerpen verbleef.
Daarna werd het wat luchtiger met meezingers Knolraap en lof, schorseneren en prei van Drs. P en Café Zonder Bier van Bobbejaan Schoepen.
De Smet heeft nog enkele projecten op stapel staan zoals ‘Salut La Copine’. Met deze voorstelling vol Franse chansons gaat hij in oktober toeren met Lien Van de Kelder en Wouter Berlaen. Welke plaat zou Jan De Smet redden uit zijn brandend huis?
Deze vraag brengt ons naadloos bij de Opposite Loft Singers die naar aanleiding van de Nobelprijs Literatuur voor Bob Dylan hun interpretatie van Blonde On Blonde uitvoerden. Dit bonte gezelschap, dat werd samengebracht door Pieter-Jan De Smet, bestond verder uit Roland Van Campenhout, Teun Verbruggen (Flat Earth Society), Mirko Banovic (Arno, Arsenal), Frederik Segers (Stadt), Annelies Van Dinter (Echo Beatty), Bruno Deneckere (The Pink Flowers), Nils Decaster en Fulco Ottervanger (Stadt, De Beren Gieren).
Ze speelden met enorm veel enthousiasme het album van begin tot eind al werden er op het einde een aantal nummers geskipt wegens tijdsgebrek. Klassiekers als Rainy Day Women #12 & 35, Visions of Johanna, I Want You en Just Like a Woman werden afwisselend gezongen door Bruno Deneckere, Pieter-Jan De Smet, Falco Otterfanger en Annelies Deventer. Nils de Coster trakteerde het publiek dan weer op een superkrachtige Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again , wat een overtuiging! Om nog maar te zwijgen van Roland die met een prachtige ‘blues riff’ Leopard-Skin Pill-Box Hat inzette en zong alsof hij het zelf geschreven had, machtig! Voor niet-Dylan fans was het van het goede misschien wat te veel maar wees maar zeker dat er een aantal zijn die dankzij hen dit dubbelalbum uit ‘66 (her)ontdekt hebben!
Pieter-Jan De Smet en Roland werken, samen met een groot deel van dit gezelschap, volop aan nieuw materiaal. We zijn benieuwd wat dat zal opleveren!
Bij Stef Kamil Carlens weten we al wat zijn nieuw materiaal heeft opgeleverd: goud namelijk! Enige tijd geleden vond Carlens de tijd rijp genoeg voor een eerste solo-album. Hij stelde in een bomvolle Clubstage Stuck In The Status Quo voor. Alhoewel Carlens een orkest op zichzelf was werd hij net zoals op plaat in Dranouter bijgestaan door Zita Swooner Wim De Busser op een soort van drumstel, Alma Auer op harp, Nicolas Rombouts op contrabas en Nel Ponsaers op keyboard.
Het werd een intense avond waarbij de gevoelige songs uit Stuck In The Status Quo steeds gedirigeerd werden door een niet-aflatende basdrum. Deze combinatie zorgde ervoor dat zowel publiek als groep regelmatig in een soort van muzikale trance terecht kwamen. People Are Like Slamming Doors uit de oude doos van de Zita Swoon Group werd vol overgave gebracht waardoor het publiek spontaan meeklapte. Als klap op de vuurpijl kreeg het publiek Back On The Road, een spiksplinternieuw nummer, voorgeschoteld dat hopelijk snel op een nieuwe plaat zal belanden!
Bazart brak in 2016 helemaal door, werd overladen met Mia’s, hun debuutalbum behaalde platina en leverde een handvol singles op. Wat Mathieu Terryn (zang) , Simon Nuytten (zang en gitaar), Oliver Symons (zang, synthesizer en gitaar) , Daan Schepers (basgitaar) en Robbe Vekeman (drums) met Bazart reeds bereikt hebben is ronduit fenomenaal. De lat ligt nu wel erg hoog!
In Dranouter snakte ondergetekende naar afwisseling maar kreeg bassen die hem wegbliezen in plaats van meesleurden met de muziek. Het overgrote deel van het publiek liet dit allemaal niet aan het hart komen en volgde onderdanig de aanwijzingen van ‘party animal’ Mathieu Terryn. Het optreden kabbelde verder richting absolute hoogtepunten Chaos, Echo en het onweerstaanbare Goud. Dat hebben ze dan toch weer mooi voor elkaar gebracht en iedereen ging gelukkig naar huis!
Of dit op deze manier in de toekomst zal blijven lukken lijkt ons toch wat minder waarschijnlijk. Daarvoor is het allemaal van het goede teveel en vissen ze tot nog toe maar al te graag in dezelfde vijver. Maar goed, deze formule werkt op dit moment dus voorlopig geen vuiltje aan de lucht.
