Het DOUR-festival is net afgelopen. Tijd om ons even onder te dompelen in een week festivalitis van de hoogste plank, het is tenslotte toch te warm om naar buiten te gaan. Het jaarlijkse festival van goede smaak en vernieuwing had een programma uitgestippeld van zeven dagen. Zeven? Yes! Zeven! Het eigenlijke festival opende de poorten op woensdag 13 juli en sloot die pas terug zondagnacht 17 juli. Dour CampFest ging maandag al open en had een deel van het jonge volkje op woensdag al flink uitgeput. Het weer was Dour super gunstig gezind (warm maar niet te warm zodat een truitje na 22 uur geen overbodige luxe vormde) en zorgde voor dé perfecte setting voor een XXL-reünie waarbij alle jongeren elkaar terug in de armen sloten na 2 jaar ontbering. Wij waren er ook bij vanaf dag 3, en dat was vrijdag 15 juli. Volg ons op onze rollercoaster doorheen het adembenemende Dour Festival! Naar Dour gaan is altijd een beetje veel reizen. Een oase met 8 podia kan niet zomaar betreden worden. Aan de ingang krijg je dan ook een onvervalst luchthavengevoel. Je hebben en houden mag je in een bakje leggen ter controle. Zelf stap je door een metaaldetector. Het festivalbandje dient te worden gescand bij het betreden en verlaten van het terrein.
Omdat Dour over een indrukwekkende oppervlakte beschikt wordt het nooit onaangenaam druk en je loopt niet tegen iedereen aan bij de verplaatsingen van het ene podium naar het andere. Onze Dour editie startte in The Little House On The Prairie zoals de grootste tent in Dour in het Engels al even schattig klinkt als in het Frans. Erika De Casier speelde omstreeks pannenkoekenuur in deze La Petite Maison Dans La Prairie. Deze in Kopenhagen wonende Portugese jongedame heeft een Belgische papa en haar mama is Kaapverdisch. Over multicultureel gedrag gesproken zeg! Ze zit bij het 4AD label en bracht waar ze in uitblinkt, sensuele 90s r&b met een Nordic twist en een flink bossanova-gevoel. Erika stond garant voor een sprankelend geluid en een stemmetje van een klaterend watervalletje. Haar richting triphop bewegende funky tunes vielen erg in de smaak. Bij haar inspiratiebronnen noteerden we Sade en Aaliyah. Heupwiegend vloeiden we met zijn allen door haar set. Vermoedelijk beseft ze zelf niet eens hoe goed haar muziek is want haar acte de présence kon best nog wat panache gebruiken.
We schakelden bij het betreden van de Boombox meteen een paar versnellingen hoger voor Zinée. Haar drillrap wordt opgevrolijkt (sic) door donkere gewelddadige teksten en door trapmuziek beïnvloede beats, als het ware recht uit de South Side scene in Chicago geplukt. Zinée is afkomstig uit Toulouse en haar muziek weerspiegelt haar emoties. Die kunnen prettige gevoelens maar ook afkeer opwekken. Dit vertaalt zich in gevarieerde rapsongs die lichtvoetig gezongen of militant gerapt zijn. Het publiek at uit haar hand en we zagen alvast een staalplaatje van een flink deel van de programmatie van Dour, een melange van opwindende r&b en agressieve hiphop, iets waar het jonge volkje wel degelijk pap van lust. Een oversteekje makende naar de main stage van Dour, de befaamde Last Arena, leverde een gelijkaardig verhaal op, hoewel deze keer vuilbekkend geserveerd door ZillaKami (Junius Rogers) en SosMula (Vinicius Sosa), het rappersduo van City Morgue. Dit duo uit New York is gepokt en gemazeld in de New Yorkse underground rapscene. Tot hun invloeden rekenen ze ondermeer Slipknot en Tyler, The Creator. Of het aan de menicusblessure van ZillaKami lag betwijfelen we, maar hoe dan ook werden we niet opgewonden van de metaltrap en hardcore hiphop. Veel stoerdoenerij en pose en een lawine aan ‘open the f***ing shit pit up’ zorgden eerder voor een geeuw dan een opstoot aan zomerse energie.
We moesten toch terug naar La Petite Maison Dans La Prairie, dit trof! Daar zou immers Black Country, New Road aan hun set beginnen. Deze razend populaire Britse postpunkers dienden volledig te herbronnen na het vertrek van zanger Isaac Wood. Geen materiaal meer uit hun tot op heden enige twee albums betekende ook dat alle fans gewoon nagelnieuwe songs voor de voeten geworpen kregen. Of hoe een gedwongen doorstart voor een band misschien wel eens een zegen zou kunnen blijken. Geen idee hoe ze er zelf tegenaan kijken maar de nieuwe songs klonken verbluffend mooi. Iets tussen feeëriek buitenaards en robuust tegendraads. Hebben ze niet altijd zo geklonken? Ja, maar het klonk gevarieerder, mooier en feller bij momenten, misschien iets gepolijster, maar dat leek hun optreden alvast nog een dimensie hoger te brengen op de ladder der onvergetelijkheid. Wat misschien nog het meest opviel was de variatie op zang en de sublieme zangkwaliteiten van de andere bandleden. Wat zaten die zich eigenlijk tot Wood te beperken als je hoorde hoe prachtig de stem van bassiste Tyler Hyde klonk. Ook saxofonist Lewis Evans mocht af en toe zingen en deed dit ook uitmuntend. Georgia Ellery werd op viool net als in Brussel 9 maand geleden vervangen waardoor de vraag rijst of dit ook geen permanent gegeven dreigt te worden. Het muzikale hoogtepunt van dag 1 op Dour was een nummer dat integraal gedragen werd door de engelenstem van May Kershaw op de keyboards. “Don’t waste your pearls on me” kwam serieus binnen. De bandleden gingen gewoon zitten en wachtten tot de natuurlijke nieuwe leider, Tyler Hyde, opstond om dan met de volledige band aan de finale van dit nummer te beginnen. Héél imponerend en Black Country, New Road waren over de hele lijn zeer overtuigend. De band is een ruwe diamant die zichzelf slijpt en elk jaar meer begint te fonkelen. Black Country, New Road 2.0 waren abnormaal goed.
Chilla hebben we ook nog even in actie gezien in de Boombox. De rijzende of ondertussen al gerezen ster van de Franse r&b was in springerige doen in een opvallend integraal zwarte outfit. Maréva Ranarivelo, want zo heet ze, zingt over de veerkracht (vandaar al dat springen wellicht) van vrouwen en emancipatie. Ze wist met haar bandleden wel de boombox in een springbox om te toveren waardoor haar missie met verve volbracht was. Live biedt ze sowieso een meerwaarde of is het gewoon omdat haar Mun album uit 2019 minder verfrissend is na al die jaren? Wellicht werd haar ultrahoog energiegehalte verklaard omdat ze zo blij was deze plaat eindelijk eens deftig voor een volle tent te kunnen brengen.
Le Rockamadour is de geweldige indoor/outdoor stranddiscotheek waar we graag een kijkje kwamen nemen. Een eerste keer deden we dit voor Dana Kuehr, een naar Brussel uitgeweken Amerikaanse uit Chicago. Aardse ritmes en surreële synthgeluiden kwamen als zandkrabben uit de grond. In september brengt ze een dubbele ep uit. Terug naar hiphopland voor Benny The Butcher in de Boombox. Deze oldschool East Coast hiphopper uit New York kan heel wat adelbrieven voorleggen maar veel indruk maakte de met zijn naam opgeluisterde roterende maatbeker in de backdrop helemaal niet. Het feit dat een aantal groupies gewoon op het podium selfies stonden te nemen was behoorlijk storend. Muzikaal werden we evenmin verrast, het was wel degelijke hiphop, maar we zagen anderen later beter doen .
Het strafste concert van deze Dour-dag mochten we beleven in La Petite Maison Dans La Prairie. Saxofonist en componist Nubya Garcia speelde daar een adembenemend en kippenvel genererend concert, ondersteund door fabelachtige muzikanten. Ze is beïnvloed door Sonny Rollins, John Coltrane en Miles Davis, wat als jazzmuzikante natuurlijk “dour” de beugel kan. Haar plaat Source kwam in 2020 uit en stond in ettelijke eindejaarslijstjes. Wij leerden haar vorig jaar kennen bij Jools Holland. Met songs als The Message Continues, Inner Game en Pace werd logischerwijze vooral uit Source geplukt. Garcia was onder de indruk van de enorme opkomst en zei dat dit het grootste festivalpubliek is waarvoor ze ooit heeft gespeeld. “I can feel your energy which gives me energy”. Het is dit soort wisselwerking dat artiesten soms naar een erg hoog niveau tilt. Welnu, dit was bij Nubya Garcia het geval. Ze heeft recent een nummer geschreven dat geïnsprireerd is door UK Garage en het tot op heden titelloze nummer wilde ze absoluut voor ons brengen. Het werd een wilde rollercoaster van dub, latin en grootstedelijke avontuurlijke jazz. Joe Armon-Jones (piano), wat een fenomeen is dat, Daniel Casimir (bas) en Sam Jones (drums) waren in topvorm. De new wave British jazz van grootmeester Shabaka Hutchings, een goeie vriend van Garcia, kan de prinsessenkroon zonder schroom overhandigen aan de 31-jarige Nubya Garcia. INDRUKWEKKEND.
De Zwitserse dj Audrey Danza was heerlijk om te zien in Rockamadour. Fluks dansend zweepte ze het publiek op met haar mix van trance, percussie, italodisco, industrial en techno. Lang geleden dat een dj ons zo wist te bekoren. Wat een plezier om haar van dichtbij aan het werk te horen in deze droomsetting. Met het nodige zand tussen de tenen zetten we onze tocht door Dour verder. We waren nog niet in Le Labo geraakt. K.Zia bracht daar verandering in. Ze liet een tijdlang op zich wachten maar het was het wachten zeker waard. Als dochter van Marie Daulne (Zap Mama) was het podiumvirus bij haar in de fruitpap geïnjecteerd en dat merkte je aan haar ‘flawless’ podiumgedrag. Sensueel dansend, in een heerlijk jaren ’40 aandoende outfit en gezegend met een unieke stem kon ze het publiek makkelijk naar haar kanten hand zetten (je zou het moeten zien maar ze was één van de vele artiesten waarbij gefotografeerd mocht worden doch waarvoor nadien eerst goedkeuring voor publicatie door het management vereist was). De pers kent tijdsdruk, dus geen foto. Sinds de ep Red in 2018 stond ze niet stil en haar muzikaal palet nam vorm aan. We kregen een mix van alternatieve r&b, soul en afrobeat voorgeschoteld, niet mis voor een zomerse vrijdagavond. Haar nieuwe plaat Genesis is een lofzang op de liefde en het bestaan van een plek waar iedereen ongeremd zichzelf kan zijn. Uitstekend performer maar ze laat regeltjes en kapsones wat teveel in de weg staan voor ongebreideld enthousiasme en spelplezier waar haar sound nochtans bol van staat. Vandaag staat ze overigens op Boomtown in Gent op de Gentse Feesten. De 39 graden zullen koortsig aanvoelen.
Squarepusher bracht ons terug naar La Petite Maison voor een niets ontziende set vanachter zijn favoriete tafel. Thomas Jenkinson is de grootmeester van de IDM en de drill & bass en spleet zijn analoge klanken keihard in onze maag met een voor epileptici erg gevaarlijk stroboscopenschouwspel. De uitermate opzwepende raveklanken zorgden voor een afgeladen volle tent maar we hadden niets anders verwacht. Wij kozen voor een iets ritmischer variant in de boiler room aka La Chaufferie. Daar trad Mandidextrous op. Die bracht My Bad Sister mee, een ééneiige tweeling uit East London Mandi Gordon, want zo heet Mandidextrous, is transgender en wil met haar muziek de transfobie voor een beetje de wereld uithelpen. Die muziek is drum & bass, house en jungle. En dat doet ze aan 190 beats per minute met een ‘come to daddy’-achtige androgyne tweeling die staat te springen, dansen en schreeuwen, maar wel perfect synchroon. Stilstaan is achteruitgaan en de Chaufferie had het geweten. De glimlach op Mandy haar lippen zei genoeg. Polly en Sophie Duniam zijn dan weer de stoute tweelingzusjes die tegen de covidvaccins en de restricties van de pandemie vochten, maar in het verleden wel naam maakten als danseressen bij The Pet Shop Boys. Het ging er knettergek aan toe, zowel op het podium als in de tent.
Dat was dan weer niet het geval in Le Labo waar we normaal Nikitch & Kuna Maze hadden moeten zien jazzfunken, doch de vertraging bij K.Zia en materiaalbeslommeringen tijdens een wel erg rommelige soundcheck maakten het wachten ondraaglijk. We besloten onze eerste Dour-dag terug in La Petite Maison te vervolmaken met de set van Anz. Anz is Anna-Marie Odubote en een vanuit Manchester afkomstige dj die furore maakte met haar symbiose van electro, UK garage en jungle. Dat deed ook zij met een stevige glimlach. We zagen haar met moeite staan achter haar hoge tafel maar het publiek was uitzinnig en danste zich de benen vanonder het lijf. Toffe afsluiter die de lat voor Dour-zaterdag hoog legde, maar daar stond ondermeer een zekere Angèle op het programma.
