BonDour troisième jour!
Onder een drukkende “zomerdoefte”, een schaarse zoninjectie en zweettemperaturen van rond de 30 graden leek de derde dag onheil en spanning te voorspellen, en zo geschiedde. Wij vonden de tijdsindeling nogal eigenzinnig en het gros van onze aandacht lag in de namiddagprogrammatie. Dat zorgde voor een gezapige avond waarbij we met een cocktail in de hand The Streets opgingen en dat bleek een geweldige combinatie. Maar wat hield de feestelijke aanzet nu precies in?
Le Garage programmeerde ook op zaterdag een flinke portie metal, het perfecte antidotum voor de schadelijke klanken die verspreid werden door de dj’s in de Balzaal. Hierover zei ene Sylvie Kreusch dit: “Let’s overpower these fucking dj’s”. Veel later op de avond stelden we vast dat de vergrootte Balzaal nog steeds volgelopen was en het Land Van Morgen nog steeds op technodreunen steunt maar de schaarser gevulde tenten weerden zich als een leeuw in een kooi. Terug naar Le Garage want daar startte deze paragraaf. Het Brusselse Villenoire deed daar waar ze erg sterk in zijn, en dat is overtuigend veel lawaai maken. Kolken deed de nog schaars gevulde hangar minder dan vorig jaar in de Botanique maar niettemin waren oordopjes geen overbodige luxe. De rondhossende zanger en briesende drummer namen de band op sleeptouw voor een naar metalnormen minder verpletterende doortocht dan verhoopt.
Een constante bij nagenoeg elk optreden op Dour dit jaar – en schril maar bijzonder aangenaam contrasterend met de andere grote festivals – was de wetenschap dat je nog vooraan kon geraken als je 5 minuutjes vóór aanvang van een concert een tent binnenstapte. Uren op voorhand positie innemen is op Dour niet nodig en dat zorgde voor een uitzinnig sfeertje. Waanzinnig hoe La Petite Maison Dans La Prairie om 15u55 minder dan 20 festivalgangers telde maar dat Confidence Man een half uur later nadat ze 25 minuten ver in hun set waren wel voor bijna een volle Prairie stond te dansen. En hoe! Een Confidence Man show is een totaalervaring waarbij uiteindelijk de kwaliteit van de nummers ondergeschikt is aan een soort “feelgood vibe of the summer”. Spoiler alert. Dit was toch alweer het beste van het beste dat Dour op dag drie heeft voorgeschoteld.
Confidence Man uit Brisbane, Australië, doceert een masterclass “sexy funky disco” en heeft met Grace Stephenson een frontvrouw die haar gelijke niet kent. Ze ziet er uit als een fotomodel, is lenig als een wilde kat en presenteert een initiatie aerobics. Dat soort frontvrouw is Janet Planet. Zo heet ze immers als ze haar lichtgevende bustier aantrekt op een podium. Haar partner in danscrime, Aidan Moore, maar zeg gerust Sugar Bones, haalt alles uit zijn gymkast om de diva die Janet vertolkt te laten uitblinken. De artiestennamen plukten ze overigens van grafzerken. We kid you not.
Hun 2024-plaat 3AM (La La La) zit nog vers in ons geheugen. Openen deed het kwartet – want we mogen de tweede lampenkap-dj’s niet uit het oog verliezen – met het ronduit onverbiddelijk onweerstaanbare Now U Do, een single van een jaar eerder. De teksten zijn irrelevant, de grooves en danskunstjes van vooral Grace zijn echter zaligmakend. Feels Like A Different Thing (staat op het 3 jaar oude Tilt) werd gevolgd door het geniale C.O.O.L. Party met de door Janet gezongen alles omvattende zinsnede “I’m a cool party girl in a cool party world”. Dit nummer was één van de absolute hoogtepunten van het optreden. Bones spoot een fles champagne leeg over de eerste rijen.
Real Move Touch was al een outfit of 2 verder in de set maar is briljante nineties discopop in de stijl van Steps en Ace Of Base, maar dan 4 keer sexyer. Tijdens So What mocht Grace als vanouds op de schouders bij Aidan en kwamen ze het publiek van in de frontstage opnaaien voor een dampend feestelijk slot. Confidence Man klinkt als een grote grap maar het is in zijn totaliteit zo sterk overdreven en voor de volle 100 procent goed uitgewerkt dat je alleen maar een heel diepe buiging kan maken voor wat ze presteerden. Grote hit Holiday was het slotakkoord op een fenomenaal optreden. “I live it up on the go. I’m getting high, I’m never low. Kicking off and I lose control. I’m born to fly, I want it all.” We zagen hen in minder dan een jaar tijd 3 keer aan het werk en het blijft begeesteren en vrolijkmakend.
We sleepten ons na dit kolkend feest naar een Uwase van rust in Le Labo. Van de finale van de Nieuwe Lichting naar een mooi podium op Dour, 2025 lijkt het jaar wel van Uwase Rutayisire. De zangeres bracht niet alleen haar gouden stem en gitaar mee, maar zag er beeldig uit en versterkte haar fairy rock met een drums en bas. Het was nog steeds erg warm op Dour en de rust op het podium werkte ergens verkoelend. Haar nummers waaien veel richtingen uit want flarden jazz, r&b en indierock wisselen elkaar af, steevast met een warme soulstem als blikvanger. “Uwaser” bij? Dan ga je haar de volgende keer gegarandeerd opnieuw opzoeken op een podium in de buurt.
Sylvie Kreusch citeerden we reeds. Het was een uitspraak in het begin van haar Dour-set, niet toevallig de rustiger nummers want Kreusch en haar waanzinnig straffe band doen aan setopbouw voor gevorderden. Ze toert dan ook al een half jaar met duizelingwekkend succes met album Comic Trip. Je weet wel, die plaat die in alle eindejaarslijsten voorkwam. Op cactus leek ze nog op een witte vogel, nu droeg ze een fris blauw cocktailjurkje. De vonk sloeg niet meteen over naar de ‘Douros’ in de tent. Met Ding Dong en Hocus Pocus was de begintoon nochtans frivool en behoorlijk flamboyant. Maar wat heet flamboyant als die lijn een concert lang wordt doorgetrokken en Sylvie steeds meer dadendrang legde in haar energieke podiumpersona.
De teneur werd Oostersgetint met een uitbundig Shangri-La en onze persoonlijke favoriet Seedy Tricks, inderdaad wel truukjes met zaadjes die tot een prachtige bloem ontbolsteren, met een glansrol voor toetsenistes en backgroundvocalistes Nina Kortekaas en Emily Vernaillen.
Het was tijdens Walk Walk dat Sylvie de ondertussen volgestroomde Prairie met een lasso in haar greep wilde nemen. We moesten en we zouden meezingen met de “walkwalk”. De volledige band leek wel gereïncarneerd in Jerusalem In My Heart, met Simon Segers en Falk Schrauwen in de percussionele schijnwerpers. La Kreusch besloot haar Comic Trip met verve en ze ‘tangode’ zich een weg door een muzikaal sprookjesbos. We verdwaalden en bevonden ons plots in De Balzaal. Girls Don’t Sync maar aan het sprookje kwam geen einde.
Omstreeks half acht werd Dour getrakteerd op een regen aan regenvlagen. Het ging er bijwijlen zo hard aan toe dat het water in watervalmodus van het prairiedak stroomde, het uitgelezen toevluchtsoord waar een half uur later Kenya Grace voor een onverhoopt volle tent haar status als “UK single charts number one”-vedette mocht waarmaken. De 27-jarige Londense begon eerder aarzelend aan haar set, zij het nochtans geflankeerd door twee muzikanten. Er stond echter veel op backingtrack en dat deel van het verhaal bracht de geloofwaardigheid van haar optreden lichtjes in het gedrang.
Toen ze er alleen voor stond en ze vanachter haar mengpaneel meer vaart in haar drum & bass stopte, bleek haar stem een enorme troef. Bedwelmend mooi zingend zorgde ze er voor dat het tweede luik van haar helaas wel korte optreden crescendo ging met een paar straffe nummers in de aanbieding. Natuurlijk ging het dak van de Prairie – niet langer geteisterd door regen – er af en kwam de zomer volledig terug als ze Strangers inzette. Deze nummer één hit werd dolenthousiast meegezongen en -gedanst en de laatste wolken werden de weg gewezen door het windmolenpark. Grace leek een topatlete die in de laatste rechte lijn iedereen voorbij spurtte. Bloemen aan de meet natuurlijk!
Het was afwachten wat een optreden van het Australische kwintet Parcels met ons als recensent zou doen. Een optreden van Parcels dient van dichtbij geconsumeerd te worden want dan ben je als festivalganger volledig in de ban van de surfcultuur en het hoge Beach Boys-gehalte van het eerste luik van de set. Louie Swain, Patrick Hetherington, Noah Hill, Anatole Serret en Jules Crommelin komen dan ook uit het paradijselijke Byron Bay en wonen al even in het minder avontuurlijke Duitsland. De bijna uitsluitend jonge fans stonden te dansen en genieten in een volgepropte Last Arena en we hoorden flarden Mgmt, Crowded House en Earth, Wind & Fire.
Leuk gedaan hoe dan ook, met elk groepslid dat in een ander nummer een glansrol mocht vertolken. Het begon wel wat langdradig te worden als ze het podium wilden omvormen tot een kampvuurmoment met interactie. Het momentum is op deze manier rap weg maar wie niet snapt waarom Parcels co-headlineden met Ascendant Vierge nodigen we uit op een volgende bijeenkomst van de Feelgood Fab Five uit Down Under.
Het mocht – om Dour 2025 op zaterdag af te ronden – wel wat heftiger worden dus opteerden we voor een korte opwarmingspassage in Le Garage voor de olijkerds van Nasty die erg potige metal de nacht instuurden. Onze laatste krachten hadden we echter vooral nodig voor onze vrienden uit Barcelona. Kenners van het fenomeen Dame Area als we zijn waren we alweer razend benieuwd hoe ze anno zomer 2025 klinken na de verwoestende uithaal op BRCST op 4 april.
Dame Area zijn Viktor L. Crux (synths, elektronica, percussie, drums) en de sensationele Silvia Konstance (zang, synths, elektronica) uit de Italiaanse Dolomieten. Dame Area brengt geen kleinkunst en kiest nooit voor halve inspanningen. In tegendeel, wat we te horen kregen was een waanzinnige versie van alles wat ons hartje ooit blij heeft gemaakt.
De band schiep een eigen universum waarin we een extreme versie van minimal synth, noise, EBM, industrial en dark wave met elkaar hoorden samenkomen tot een wondere wereld waarin we flarden Zu (zonder de sax), Onmens en Nine Inch Nails meenden te herkennen. Het duo klonk als een opgefokte postpunkvariant van Einstürzende Neubauten. Silvia ging – was het ooit anders? – op een dusdanige manier op in haar muziek waardoor ze over het podium stuiterde terwijl ze haar teksten op militante wijze door het Labo joeg. De aanvang was deze keer bedaard en het duo opteerde voor een geleidelijk opschroevende tactiek die de waanzin pas in deel 2 op laboratische wijze de nacht in stuurde. Met Conflictos en Orden Número 5 kregen we tussen paradepaardjes La Danza Del Ferro en Vengo Dall’Aldila twee gloednieuwe en mysterieuze nummers voorgeschoteld.
Na het beste new wave nummer van de laatste 30 jaar, Nueva Era, ging de kraan met industrieel stormweer volledig open bij Tù Me Hiciste Creer en Si No Es Hoy Cuando Es. De setlist leek als vanouds in niets meer op die van april. Dame Area verrast altijd maar overklast ook altijd. Het was dan ook verre van een DOURdeweekse afsluiter.
INSTAGRAM:
DOUR / Villenoire / Confidence Man / Uwase / Sylvie Kreusch / Kenya Grace / Parcels / Dame Area
