De Beloften: een Gents rockconcours dat in het leven werd geroepen door de Democrazy en het KASK. Dit jaar toe aan zijn 15e (!) editie en met in het verleden winnaars als The Violent Husbands, The Bony King Of Nowhere, Intergalactic Lovers, Protection Patrol Pinkerton en vorig jaar nog Lagüna (de tweede van de Rock Rally) waarmee je gerust kan stellen dat de jury van dit concours weet waar de klepel hangt als we het over kwaliteit hebben. Het mottige regenweer had geen genade met de zes kandidaten, maar dat belette niet om muzieknieuwsgierigen naar het Coyendanspark te lokken en er alsnog een ietwat gezellige boel van te maken.
Zes groepen dus die naar de hoofdtitel van De Beloften mee dongen. Net zoals ieder zichzelf respecterend rockconcours werd bij de samenstelling van de finale niet gekeken naar muzikale hokjes. Alles kon, zo lang het maar om groepen ging waarvan minstens één lid
in Gent verblijft. Bands kunnen dus best tegen 2019 massaal naar de Arteveldestad trekken en bij hun tocht een toilet stop in Oostakker-Lourdes inlassen om daar een schietgebedje te prevelen dat er geen bulldozer als HEISA tussen de kandidaten zit. Want het moet worden gezegd, wie het trio al eens aan het werk zag, wist dat het geen toeval was dat HEISA na afloop met zowel de publieks- als de juryprijs mocht gaan lopen.
Een dubbelslag die men bij De Beloften tot nu toe maar weinig zag. Muzikaal situeert HEISA zich tussen experimentele noise, weldoordachte gitaarrock en ondanks het feit dat de drie geen bal geven over hoe ’n klassieke songstructuur er dient uit te zien, toch enigszins licht verteerbaar. Perfecte drumwerk van Jonathan Frederix, het hoekige, bijna tegendraadse gitaarspel van Koen Castermans en de zeer aparte (door stemvervormers overheersende) zang van zanger/bassist Jacques Nomdefamille maken van HEISA een band met een zeer typische sound. Een act die je vanaf de eerste seconde in zijn klauwen heeft en één die zelfs het publiek ervan kon overtuigen om de luifels te laten voor wat ze waren en, ondanks de koude regen, een plaats vooraan het podium te zoeken.
Jammer voor de andere vijf, maar tegenover Heisa maakt geen van hun ook maar een schijn van kans. Wat niet wil zeggen dat ze slecht waren. Zo werd duchtig rekening gehouden met Mooneye, de band rond Michiel Libberecht (ooit nog Mickey Doyle). Een jonge songsmid die pers- en vakmensen door zijn kunde weet te overhalen. Reeds winnaar van de Jonge Wolven en de Melkrockrally en bij de liefhebbers van de betere Belgische indiepop was Thinking About Leaving eerder dit jaar zelfs een bescheiden hitje. Michiel en zijn band gingen met lege handen naar huis, wat ons betreft was Mooneye de tweede beste van de dag.
Mocht er een trofee zijn voor de band met de meeste ballen, dan kreeg Orkatrofee die in zijn pollen gestopt. God weet hoe lang zanger Joost Lambert heeft zitten sjieken op deze vreemde bandsnaam, maar dit werkt. Met gitarist Mauro Bentein (ja, hij weer!) aan je zijde, kan er maar weinig fout lopen, maar hoewel Orkatrofee nog wat moet bijschaven aan hun livegebeuren is hun absurde en confronterende Nederpop verfrissend. Bazart voor mensen die Bazart haten.
Ook jazz is het nieuwe hip. Vraag maar aan Nordmann of STUFF. Bandjes met afgestudeerden uit de muziekconservatoria vind je bij de vleet. Het één is al wat meer beklijvend dan het andere, maar van een viertal dat al op Gent Jazz (jawel!) stond, weet je dat je boter bij de vis hebt. Screens is wederom zo’n band die met verve duidelijk maakt dat jazz niet noodzakelijk muziek moet zijn voor elitaire grijsaards, maar dat het ook een hedendaagse soundtrack van één ieder kan zijn. Wel nog wat meer
zelfvertrouwen (die “je bent er bijna vanaf”-quote hoefde niet echt), maar voor de rest zien wij niet waarom deze nieuwe sterren aan het Gentse jazzfirmanent het niet zouden kunnen maken.
Als gezegd, voor gekke namen moest je dit jaar bij De Beloften zijn. Wie een naam als Abudhabi VZW. verzint, kan het zich niet veroorloven om met iets ordinairs voor de dag te komen. Hun eigenzinnige indie, aangedikt met een karrevracht aan andere genres, viel bij de jury in de smaak want de vijf gasten mochten achteraf pa- en malief verblijden met de boodschap dat zij de tweede plaats van De Beloften 2018 hadden weggekaapt.
Ook Okkupeerder bleef niet onopgemerkt. Hiphop, en naar eigen zeggen zonder gouden kettingen. Een stijl die in de smaak viel, want het leverde dit collectief een derde plaats op dat opviel door vreemde (maar geslaagde) combinatie van hiphop en iets wat op 80’s-synthpop leek.
De weergoden hadden het dit jaar niet zo begrepen op De Beloften, maar wie op zoek was naar nieuw talent had geen seconde spijt van zijn aanwezigheid. Soms moet je er iets voor over hebben, zelfs een kletsnatte broek…
