Wat Cactus Festival zo anders maakt dan de andere festivals werd aangegeven door Sylvie Kreusch: er is maar één podium in Brugge. Da’s en voordeel voor de artiest, zo moeten ze geen moeite doen om het geluid aan de andere kant van de festivalweide te overklassen. En een dubbel voordeel voor de bezoeker, want je blijft gespaard van de keuzestress en bespaart je benen de nodige kilometers.
Was de eerste dag er vooral één voor Smiths-fans om Johnny Marr aan het werk te zien, dan stonden de dag erna de radars van de meeste festivalgangers gericht op Slowdive. Alvorens we volgens Kirsten Lemaire de mooiste zonsondergang van Brugge zouden meemaken, was het eerst nog de beurt aan een resem andere artiesten. Het begon met de Franse Sophye Soliveau die doelbewust in de voetsporen wil treden van haar grote voorbeelden als Ma Rainey en Bessie Smith. Twee dames die in de jaren veertig een vuist maakten voor gelijke rechten, vrije vrouwelijke seksualiteit en emancipatie. Jammer genoeg is er bijna een eeuw later nog even veel aandacht voor nodig. Als troostprijs levert het wel mooie muziekjes op. Het was zeker geen sinecure voor de Franse om op een onmogelijk uur een publiek te boeien, maar iemand moet de eerste zijn. Misschien het soort act dat je eerder op Gent Jazz zou verwachten, maar de eerste festivalgangers die de blakende zon trotseerden, genoten volop. Wat ons betreft mocht er best wat meer variatie in de set, maar indruk maken met haar stem – en harp! – deed ze wel.
Het gaat niet goed met Groot-Brittannië. Armoe troef daar, maar volgens Joe Hicklin kan je troost putten uit het feit dat het nergens goed gaat. Revolteren met punk dan maar waardoor dit duo dat niet meer nodig heeft dan een zanger en de losgeslagen drummer Callum Molony om iets te doen dat in het verlengde ligt van Getdown Services en Sleaford Mods. Wel is het allemaal meer georkestreerd, zelfs een tikkeltje te glad, maar met vlijmscherpe teksten die de “leiders” van deze zieke wereld hekelen.
Er wordt verwacht dat Big Special the next big thing wordt, maar dat zegt de Britse pers nu eenmaal over elke band. De songs hebben ze, de voetbaltoeters hadden ze beter thuis gelaten. De grootste verrassing was evenwel de verwelkoming van Slowdive-zangeres Rachel Goswell. Wie Big Special heeft gemist, kan op 8 oktober opnieuw naar Brugge afzakken, want dan staan ze er alweer, deze keer in de zaal.
Geen Cactus zonder Belgen en die werden de tweede dag naast la Kreusch geleverd door The Bony King of Nowhere, wat dus betekende dat twee keer achter de vellen mocht kruipen, want ook drummer bij Sylvie Kreusch.
Als we het over The Bony King of Nowhere hebben, dan is het de normaalste zaak van de wereld om vooral bezieler Bram Vanparys in de kijker te zetten, maar wie de band op het podium ziet, weet dat zijn medemuzikanten minstens even belangrijk zijn en dat zijn niet de eerste de beste: Gertjan Van Hellemont aka Douglas Firs, Thijs Troch (Nordmann), Jasper Hautekiet en als gezegd Simon Segers.
The Bony King of Nowhere heeft wel wat hitjes, maar koos toch voor een eerder “moeilijke” set waardoor het vooral likkebaarden werd door het muzikale kunnen dan verleid te worden door de meezingbaarheidsfactor die meestal bij een festival past. Naast wizard Gertjan Van Hellemont (wat kan die man veel zeg!) gebruikt Bram iedere centimeter van het podium om zijn demonen – zeg maar zijn misnoegen over de wereld van vandaag – los te laten.
Soms denk je aan The Verve, maar nog meer aan Radiohead. Dat de naam van Thom Yorke in ieder artikel over The Bony King of Nowhere valt is al lang een gewoonte, iets zegt ons dat Bram Vanparys dit graag heeft. Misschien wel de band die op Cactus de prijs mag wegkapen van “kijk eens mama, wat ik kan!” en daarin moeiteloos slaagt, maar ook zich tonend als één van de beste bands die dit land rijk is.
Minyo Crusaders waren ongetwijfeld de vreemde eend in de bijt, hoewel reeds aanwezig op zowel WOMAD als Best Kept Secret. Deze Japanners willen met hun band de traditionele min’yō eren. De wat? Wel dat zijn – met dank aan het programmaboekje van Cactus – folk traditionals die worden gezongen door vissers, mijnwerkers en sumoworstelaars. “Wereldmuziek” dus, ook al hoor je er evenveel Westerse invloeden in.
Als verwacht liepen de meningen van het publiek ver uit elkaar en dat ging van “revelatie van het festival” tot “dat is echt niets voor mij”. Wel niemand die een slecht woord over de lippen kreeg.
De meest besproken artiest was zonder meer Kae Tempest. Op het podium best wel een vriendelijk mens, maar daarachter kregen de fotografen al gauw te horen dat foto’s nemen geen optie was. Kan gebeuren. Kae Tempest is dan ook kwaad. Dat doet deze rasperformer als sinds hun debuut Balance, maar omdat de wereld meer dan ooit in brand staat, lijkt ook Kae’s muziek vuriger dan ooit. Spoken word met beats. Dansbaar, maar door de teksten in de eerste plaats luistermuziek, want Kae laat geen enkele zin onbenut om hun ongenoegen te uiten over de wereld van vandaag. Hoewel muzikaal compleet uniek, is de invloed van Massive Attack en nog meer die van Tricky overduidelijk te horen. Jammer voor de fotografen, maar Kae Tempest leverde één van de sterkste prestaties op Cactus.
Het is en blijft grappig om te zien dat de naam van een genre werd bedacht om ermee te spotten en een band die in hun beginperiode nauwelijks op goede kritieken kon rekenen, is uitgegroeid tot een instituut dat bijna net zoveel gekopieerd werd als pakweg The Beatles.
Slowdive dus. In de jaren 90 amper goed genoeg om te dienen als de support act van Cranes. Als genre werd shoegaze door de NME de wereld ingestuurd omdat ze verveeld naar hun effectpedalen staren en later zelfs gegroepeerd werden als The Scene That Celebrates Itself. Hoe konden ze weten! Over die journalisten wordt al lang met geen woord nog over gerept, over de muziek des te meer.
In 2014 kwam de band terug bij elkaar en staan ze op podia waar ze in hun begindagen alleen maar van konden dromen, zoals op Cactusfestival. Hun tweede keer overigens. De oude fans stonden hondstrouw en garde om zich over te leveren aan de wall of sound die Rachel Goswell en Neil Halstead – zeg maar de kern van de band – voor ze klaar had.
Nonchalant, zoals Slowdive dat altijd wel een beetje is. Aan het einde wist de band zelfs niet of ze nog één of twee nummers moesten doen. De fans van het eerste uur werden getrakteerd op klassiekers als Catch The Breeze, terwijl de trouwe volgelingen mochten genieten van recente parels als Kisses of het betoverende Sugar For The Pill. Op kousenvoeten bewees Slowdive in Brugge wat we al zo lang weten, een band die met hoofdletters het muziekgeschiedenisboek in gaat.
Cactusfestival
Facebook: Big Special – The Bony King Of Nowhere – Minyo Crusaders – Kae Tempest – Sylvie Kreusch – Slowdive
Instagram: Sophye Soliveau – Big Special – The Bony King Of Nowhere – Minyo Crusaders – Kae Tempest – Sylvie Kreusch – Slowdive
