BRDCST Festival blaast dit jaar 8 kaarsjes uit en beloofde op papier aka computerscherm opnieuw een bijzonder eclectisch aanbod dat per dag – want het festival overspant 3 dagen – een totaal andere aanblik krijgt. Dat is natuurlijk een direct gevolg van de keuze voor 3 curatoren, eentje per dag. Op de openingsvrijdag was de curator één van onze absolute ‘all time’ favoriete artiesten, de onnavolgbare Zweedse Anna von Hausswolff (AvH). Het festival concentreert zich vooral op de twee zalen van de AB, maar er zijn ook optredens in de Beursschouwburg en de Rijkeklaren Kerk.
We opteerden bijna uitsluitend voor door haar gecureerde artiesten in de grootste zaal, de AB Flex. Het was Filip Leyman die de spits afbeet. Zijn naam klinkt zo Vlaams als maar zijn kan, maar het is wel degelijk net als Anna een Zweed. Daar blijft het niet bij want hij is op bijna alle releases van Anna von Hausswolff te horen. Hij is virtuoos op de synthesizer, maar ook als percussionist. Hij producete een vijftigtal (50, u lees het goed) platen en is vooral soundtrackmatig actief. The Most Beautiful Boy In The World schreef hij samen met Anna. Ook drone ensembe BADA is een gezamenlijk project. Op BRDCST maakt hij zijn debuut als solo artiest en Anna brengt het gekoppelde album uit op haar Pomperipossa Records.
Leyman opende met een ambient drone die veel weg had van een ruimteschipversie van U2’s Where The Streets Have No Name. Je kent de intro wel. Iets tussen klankschalen en koebellen zwol stelselmatig aan, geschraagd door een pulserende beat zoals in Godspeeds Motherfucker = Redeemer. We kunnen alleen maar beamen dat dit genieten geblazen was. Fascinerend hoe hij warme en schelle klankschaalklanken liet overstromen door koude ambientgolven. Zweden zijn meer met het noorderlicht vertrouwd dan ons. Snoeiharde industrial drones werden uitgestuurd in een episch lichtveld van witte bundels tegen een groene hemel. Leyman wist ons een optreden lang te verrassen.
Even ambientgas terugnemen dan voor Senegalezen uit Göteborg. Anna posteerde het duo Lansana Sane meets Malick Diebate tussen Filip en haar papa op de line-up. Een verrassende zet hoe dan ook. Hun muziek is opgebouwd rond een West-Afrikaanse harp, de kora, bespeeld door Diebate. Sane zorgde voor Senegalese percussie.Het duo had ons aanvankelijk niet mee. Wat ze brengen kunnen we ook niet omschrijven als naadloos aansluitend bij ons doorsnee luistergedrag. Het werd dansbaarder toen ze een nummer inzetten over kinderen en hoe er zorg voor te dragen omdat ze later voor ons zullen zorgen.
Ze slaagden er dan wel in om Afrikaanse weemoed te verpakken in bijna hypnotiserende ritmes. We horen het Clinton Mata al zeggen: “this is quality”, ondanks zijn Angolese roots. Niet alles op één hoop gooien dus! Eens we bedwelmd raakten kraakten hún instrumenten op geijkte momenten waardoor we voldoende alert waren om te dansen op het laatste nummer dat toepasselijk Dance heette. Ze kwamen immers niet speciaal vanuit Zweden hierheen om ons te zien pilaarbijten. Alors on danse!
En hoe gaan die dingen? Je dochter belt en vraagt “papa, wil je mijn voorprogramma zijn in Brussel?” Als die dochter Anna is dan kan een Carl Michael von Hausswolff niet weigeren. De man is een ‘household name’ en levende noiselegende. Hij is componist en beeldend kustenaar met het label ‘reference artist in performance audio and radical music’ op zijn lijf geplakt. Hij werkte zo bijvoorbeeld samen met Jim O’Rourke en Jónsi (Sigur Rós) als Dark Morph. We waren gewaarschuwd, het zou extreem worden. Zo extreem hadden wij het zelfs niet durven dromen.
Noise noise noise. Knetterende feedback als een vuurschaal die in een loop gegooid is. CM von Hausswolff leek wel een cowboy, de slechte want met een zwarte hoed, en we hadden meteen de idee dat Anna toch best tot een normale dochter is ontwikkeld. De satanische hetze in 2021 laten we dan maar buiten beschouwing. Feit is dat de eerste minuten bijzonder onverteerbaar klonken. Geleidelijk aan snapten we het beeld achter hem. Een zee met een rode ondergaande zon. Het geknetter ging geleidelijk over in een scène uit een horrorfilm in een duikboot. Klanken uit de machinekamer die desolaat achtergelaten werd. De bemanning uitgeroeid.
CM is geen ziekenfonds en ging onverstoorbaar door, het publiek negerend. Het zittend publiek greep zich gaandeweg naar de oren. ‘Armageddonder’ en bliksem sloegen toe. Hoe kan iets tegelijk intrigerend, onbeluisterbaar en vreemdsoortig verslavend klinken? Een redelijk geflipte portie distortion had blijkbaar een soort aantrekking tot gevolg want des te onbeluisterbaarder CM klonk, des te meer volk samentroepte om het einde der tijden collectief te ondergaan.
Ons muzikaal hoogtepunt situeerde zich tussen 22u15 en 23u30. De immer goedlachse en fascinerende Anna von Hausswolff was de ultieme reden van onze trip naar Brussel. We zagen haar 9 jaar geleden voor het eerst in het voorprogramma van Swans en hadden een mooie ontmoeting in de wandelgangen van de Botanique. Het concert en de ervaring waren overrompelend mooi. Haar stem was een sirene die ons machteloos en verslagen achterliet. We hielden sindsdien niet op met haar overal te bewieroken en muzikale vrienden warm te maken. Met succes want een paar vrienden kwamen op voorspraak langs om ‘Anna von Livewolff’ mee te maken en te beleven.
We hadden het er deze week nog over met een bevriende fotograaf uit Londen. Haar album Dead Magic kan moeiteloos in de top10 of top20 aller tijden opgenomen worden. Met die plaat speelde ze 6 jaar geleden de AB al eens plat wat toen in hét optreden van het jaar resulteerde. Afgaande op de eerste signalen die we opvingen zal ze er deze keer weer dichtbij zijn want er is geen speld tussen te krijgen. Anna Michaela Ebba Electra von Hausswolff heeft een erg grote hardcore fanbase en is zowat de meest tot de verbeelding sprekende en verslavende solo artiest van het laatste decennium. Namen als Diamanda Galás en Kate Bush zijn voor de handliggend voor wie een poging wil doen kort te omschrijven, want haar buitenaardse stem met de luisteraar doet. En dan hebben we het nog niet gehad over de diversiteit in haar muzikaal ingeslagen paden. Denk aan art pop, postmetal, klassiek orgel en ambient.
Atlas Song wordt haar binnenkort te verschijnen album en nam een prominente plek in op de setlist. Dit was fantastisch want zo kregen we een voorsmaakje avant-la-lettre van wat dat album te bieden heeft. Het is muziek die ze schreef voor de gelijknamige dansvoorstelling van choreografen Imre en Marne van Opstal. Desondanks opende ze met het instrumentale deel van Sacro Bosco van orgelplaat All Thoughts Fly waarmee ze in volle covidtijd dus ophef maakte in religieuze kringen. De orgelklanken kregen nu een gans andere toets. Toen was ze alleen, nu had ze 6 muzikanten bij waaronder uiteraard Filip Leyman, maar ook twee drummers. Onnodig te zeggen dat dit een zalig effect had op de impact die de song teweegbrachten. Ons viel saxofoniste Lisen Rylander Löve vooral op, want haar inbreng gaf het geheel een erg jazzy/bluesy touch wat voor heerlijke klankschakeringen zorgde.
Facing Atlas en Iconoclast waren breed georchestreerde en bijzonder sfeervol gebrachte nummers. Elke muzikant had een heerlijke input, maar het was natuurlijk de centraal achter haar zijwaarts keyboard opgestelde Anna die ieders aandacht vastgreep. Ze kwam ook vaak vooraan zingen en opgaan in de nummers. Zo werd haar optreden een totaalervaring met ijzingwekkende zang, geniale composities en een theatraal feest voor oog en oor. Letter To A Friend werd zo een weergaloos hoogtepunt en Anna bracht de zaal in extase met beklijvende zang en fel binnenkomende teksten. Het eerste luik was vooral een emotioneel en verrassend jazzy uitstapje in haar carrière. De mooie belichting leek op zonnestralen die in het bos priemden tijdens een ontluikende lente. In een later erg euforisch zomers Stardust ging Anna voluit, zat ze op de knieën en liet iedereen verweesd achter.
Dat nummer zat geprangd tussen de twee paradepaardjes van Dead Magic. Anna kwam vooraan postvatten met gitaar en dan wisten de fans dat het moment aangebroken was voor de postmetalpassage en het met doom verzwaarde The Vanishing Of Electra. Van zomer was plots geen sprake meer. Het donderde en bliksemde en dit was maar een voorbode want herfst en winter waren volledig terug in Ugly And Vengeful, de postmetal-oplawaai die een kwartier onheil predikte en iedereen in haar val meesleurde. We omschreven dit ooit als schipbreuk in een woeste storm. Lansane Sane was meteen bandlid nummer 7 rond haar en zijn minimale percussie kwam sporadisch maar erg passend het nummer iets extra geven.
Struggle With The Beast was de monumentale afsluiter waarin de volledige band een open doekje kreeg en Anna voor het laatst voor hoop en een nieuwe lente tekende. De commentaren rond ons logen er niet om: top 4 van de laatste tien jaar, beste concert van het jaar tot dusver. Of zoals iemand die haar voor het eerst leerde kennen het verwoordde: “Anna von Hausswolff was opzwepend en tegelijk zorgde ze voor kippenvel. Lang geleden dat ik dat had bij een artiest waarvan ik de muziek niet kende”.
Probeer maar eens uit die roes te komen. Geen enkele afsluiter is tegen de taak opgewassen het volk terug in andere sferen te brengen. Maar dan vergeten we één duo en dat duo komt uit Barcelona en stond in de AB Club voor een propvolle zaal euforisch te wezen. Dame Area moeten we allang niet meer voorstellen en dankzij de vele passages in ons land wordt het aantal kijk –en danslustigen per optreden naar boven bijgesteld. Siliva Kostance en Viktor L. Crux zetten in met Innamorata Del Tuo Controllo,een nummer dat ze dinsdag in Lille niet speelden. Dame Area-verslaafd als we zijn waren we ook daar aanwezig. Dit betekent iets als “verliefd op je controle” en dat zijn we allemaal een beetje. We houden van de gecontroleerde chaos die dit duo uitbraakt en steevast verrast en varieert.
Viktor kiest elke dag andere nummers en/of volgordes en sinds deze week proberen ze nieuwe nummers uit. Por Qué No Hay Porqué is de meest melodische van de nieuwe en een snelle onweerstaanbare classic in spé met de volle voeten in de new wave. De militante techno van Devoçion ging dit vooraf. Eerder al waren ziedende versies van Striscia en Ister Inan, Ister Inanma krachtvoer ‘for the masses’. De oorlogskreet Urlo Di Guerra was het Testimoni voor een alweer gedenkwaardige passage , hun vijfde keer Brussel. Wij hebben er blijkbaar 2 gemist. Hoe kan dit? De nieuwe songs lieten alweer blijken dat ze aan een steile opmars bezig zijn. Benieuwd hoever dit super sympathieke koppel het brengt. Er zat na dit ziedend optreden niets anders op dan de AB te sluiten. Dame Area gaf ons lucht en de buitenlucht ademde met ons mee.
INSTAGRAM: Filip Leyman / CM von Hausswolff / ANNA VON HAUSSWOLFF / Dame Area / BRDCST Festival
