De 39ste editie van het Nederlandse Bospop-festival zal de organisatie niet snel vergeten. Eerst werd bekend gemaakt dat de hoofdact van vrijdag, Snow Patrol, hun tour gingen annuleren omdat één van de bandleden ziek is. Daarna annuleert The Magpie Salut hun tournee en dus moet de organisatie op zoek naar een vervanger om het gat in te vullen op zaterdag. En voor zondag was al bevestigd dat Sting zeker zou genezen zijn om in Weert aan te treden als hoofdact, toch werd om 14 uur pas bekend gemaakt dat de dokter had geconstateerd dat de zanger nog niet gezond genoeg was om op te treden… Dus ook geen Sting op Bospop.
Maar gelukkig stond er veel meer dan Sting op het programma. De Engelse soulzangeres Jessica Wilde bijv. die het festival opende. De Londense Wilde is nog niet echt gekend, maar ze heeft een fantastische warme soulstem en brengt straffe bluesy soulnummers vol overgave. Haar uitvoering van de Gnarls Barkley-klassieker Crazy bracht ze heel sensueel wat het nummer een nieuwe dimensie gaf. Helaas denkt Wilde ook dat ze kan rappen, maar dat is niet haar sterkste kant… Gelukkig hield ze dat maar bij één nummer. Maar voor de rest sterk waren wij onder de indruk van Jessica Wilde.
Daarna gingen we terug naar de jaren 80 met het funky, jazzy, poppy Level 42. Mark King en co brengen iedere keer een andere set, ook al is het een hele tijd geleden dat ze nog iets nieuws uitbrachten. Maar wij klagen niet, Level 42 blijft een strakke band en hun nummers klinken nog fris. Ook zit er nog geen slijt op de stemmen van Mark King en Mike Lindup, en hun hits klinken nog steeds zoals vroeger en straalt de band een positieve vibe uit.
Ook typisch voor de jaren 80 zijn de zogenaamde adult orientated rock bands, met andere woorden niet zo’n stevige hard rock, maar eerder soft rock. Foreigner hoort tot deze stroming. Het is een beetje raar om 50-plussers in strakke broeken en gehuld in leer op het podium te zien die alles doen om te tonen dat ze nog niet oud zijn en om de haverklap roepen dat ze echt wel een rock ‘n’ roll-band zijn. Laten we het een midlifecrisis noemen. Hun laatste plaat dateert van 2009 maar ze teren meer op hun ouder werk zoals de kleffe ballads I Want To Know What Love Is en Waiting For A Girl Like You en de classic rock-anthem Cold As Ice. We kregen het er alles behalve warm van, maar de band had de tand des tijds doorstaan en dat is op zich al straf.
In het Nederlandse Limburg zijn ze een beetje chauvinistisch. Nu dat er een gat in het programma zat door Sting haalden ze hun eigen Rowwen Hèze naar het hoofdpodium. De band brengt een mengeling van Ierse folk, tex-mex en accordeon-schlagermuziek, en dat met een Limburgs dialect. Een soort van carnavalpolonaise om buikpijn van te krijgen was het resultaat. Onze Nederlandse buurman vroeg met een lachend gezicht of we zoiets ook in België hadden, met enige trots hebben we gemeld dat we dat gelukkig niet hebben.
Joe Jackson wordt ook nog steeds aan de jaren tachtig gelinkt. Ook al maakt de Engelse zanger-pianist nog steeds sublieme platen, aan hits doet hij niet meer mee. In het voorjaar bracht hij een fantastisch optreden in De Roma in Antwerpen waar hij weinig reactie van het publiek kreeg, maar op Bospop zagen we een andere kant van hem. Vol enthousiasme bracht hij zijn songs, de hits werden natuurlijk meer in de verf gezet dan het nieuwe werk uit Fool, maar het publiek kreeg hij onmiddellijk mee.
Wat niet gezegd kan worden van The Specials. Dit jaar bracht deze legendarische ska-band na bijna 40 jaar nog eens nieuw werk uit met het fantastische Encore. Helaas is dit album nog niet zo gekend, want het publiek reageerde lauw op de nieuwe songs. Ook al zijn deze songs perfecte aanvullingen van hun oudere werk. Het vuur sloeg pas aan na drie kwartier toen A Message To You door de luidsprekers knalde, daarna zette de band het feest verder met Concrete Jungle, Monkey Man, Gangsters en Too Much Too Young. Een super optreden met een fijn gastoptreden van activiste Saffiyah Khan tijdens 10 Commandments die gewoon door het publiek liep en haar tekst declameerde.
Door de afwezigheid van Sting kreeg Nile Rodgers met zijn 2019-versie van Chic de taak om het festival af te sluiten. In een bijna 2 uur durende show kregen we alle Chic-klassiekers naar ons hoofd gegooid, plus het werk dat Rodgers voor David Bowie, Duran Duran, Madonna, Daft Punk, Sister Sledge en Carly Simon schreef. We weten al een lang dat Rodgers een hitmachine is, maar de nummers die geen hits werden laat Nile liever in zijn kelder liggen. Op elk optreden dus dezelfde songs en aan elkaar gepraat door de bijna 62- jarige songwriter/gitarist met dezelfde bindteksten over hoe geliefd hij is bij alle artiesten en hoe hij kanker overwon.
Ja, we hebben respect voor Nile, maar we weten ondertussen ook dat Chic meer een geroutineerde showmachine is. Altijd worden er degelijke shows afgeleverd, maar na bijna twee uur hebben we toch wel onze buik vol van de typische Nile Rodgers-sound en hunkeren we toch naar Sting als we de weide verlaten.
Foto’s: Bart Verlent
