Tekst: Erik Van Damme
Zullen we deze editie een regenachtige editie krijgen, of wordt het toch een zonnige dag? Na al die regen van de laatste dagen en maanden was het bang afwachten. Antwerp Metal Fest 2024, een van de gezelligste outdoor festivals in Vlaanderen, was opvallend droog. Het enige beetje regen viel tijdens het optreden van Wiegedood, maar dat heeft ervoor gezorgd dat de donkere magie die deze band uitstraalt nog beter tot zijn recht kwam. Op zaterdag 18 mei was er echter nog veel meer te beleven natuurlijk. We kregen vooral heel veel uppercuts, in alle kleuren van de regenboog die tijdens dat voornoemde optreden trouwens ook boven de festivalweide hing.
Voor een band als Cathubodua, die beter tot zijn recht komt in een donkere omgeving, was het moeilijk om in de namiddag bij een zacht brandend zonnetje dat door de wolken scheen, op te treden. Toch slaagde de band er met brio in een duistere walm over onze hoofden te doen neerdalen, binnen een folkloristische omkadering, waardoor je die donkere klauwen die je strot dichtknijpen daadwerkelijk voelde. Sara’s vocale inbreng deed ons telkens naar adem happen, maar we waren ook nu weer diep onder de indruk van het betoverende vioolspel. Het zorgde voor een prikkelende totaalbeleving. Het was echter vooral dat totaalpakket van milde botsingen tussen donker, licht en pure folklore dat ervoor zorgde dat Cathubodua ons ook bij klaarlichte dag onder kon dompelen in donkere gedachten.
Die eerste echte uppercut? Die bezorgde HC band STAB ons op de Core stage. Door middel van een HC set, met alles erop en eraan, zetten ze de tent in vuur en vlam. Ze hadden wel even de tijd nodig. Maar eens warm gedraaid, ging de band tekeer als een wilde meute tot niemand nog stilstond in de tent. Toen STAB besefte dat ze het publiek volledig meekregen in de strijd, gooiden ze er, in een wervelende finale, zelfs nog enkele scheppen bovenop. Het dak van de tent was er bijna volledig afgewaaid. Het viel ons trouwens later die dag op hoe goed net die HC en thrash gerelateerde bands op Antwerp Metal Fest daar in slaagden. Dit geheel terzijde.
Wij herinneren ons het optreden van Verwilderd vorig jaar oktober in Asgaard (Gentbrugge) nog: “We werden bedwelmd, verdoofd en ondersteund door rauwe vocals. Het verhaal is spannend. Dit was de puurste duisternis, een fantastische trip uit een dor sprookjesbos.” Schreven we daarover. Het is echter heel moeilijk om diezelfde sfeer te creëren op een podium op klaarlichte dag. De band, met geverfde gezichten en een tak als microfoon, slaagde ook nu weer in zijn opzet. De hitte die over onze hoofden raasde, deed de temperatuur zelfs stijgen tot het kookpunt bijna was bereikt. Op die manier wist Verwilderd het publiek moeiteloos uit hun hand te laten eten. Knappe set met duistere folklore die lekker aan onze ribben bleef kleven, zonder meer.
Tijd voor een meer melodieuze aanpak van HC met Moments. Het was daarom niet minder indrukwekkend. Moments stond heel energiek te soleren op dat podium, en liet geen kans onbenut om zijn publiek te entertainen en tot bewegen aan te zetten. De band schakelde, naarmate de set vorderde, gewoon een versnelling hoger, nog steeds binnen die typische melodieuze omkadering. Mokerslag twee was hier dan ook het gevolg van.
Fractured Insanity is al vele jaren een favoriet van ons. De band is inmiddels flink aangegroeid en stond ondertussen ook op onder andere Alcatraz Metal Fest. In de wat vernieuwde line up wisten ze ons eerder al van onze sokken te blazen. Op het Antwerp Metal Fest bouwde de band, door een niet aflatende werkethiek, dan ook een ondoordringbare geluidsmuur om zich heen waardoor opnieuw het uiteindelijk doel werd bereikt: ons compleet murw slaan. De bijzonder imposante frontman die met een bulderende stem de bomen omheen het plein deed trillen, messcherpe riffs recht doorheen ons hart en verbluffende drumsalvo’s vlogen ons rond de oren. Fractured Insanity straalde, ondanks zijn pure donkere klank, naar goede gewoonte opvallend veel positieve energie uit. Dit is zonder meer de verdienste van muzikanten die elkaar blindelings aanvoelen en aanvullen, maar vooral toch ook van een charismatische frontman die zijn publiek voortdurend aansprak en aanporde. Fractured Insanity is anno 2024 nog steeds een ware bom energie die lekker in je gezicht ontploft, zoveel is zeker!
De Franse band Beyond The Styx opende de poorten van de Hel op de Core Stage. Zoals een alles vernietigende pletwals ging de band van de eerste tot de laatste seconde tekeer. Als aanhoorder had je gewoonweg geen tijd om op adem te komen, zo heet werd het onder ons voeten. De sonische aanval op de onderbuik, vermengt met een ontzagwekkende fusie tussen typische HC met een verpletterende, donkere sound zorgden er dan ook voor dat deze band toch een unieke parel bleek te zijn binnen de HC die we doorgaans op onze boterham gesmeerd krijgen. Zoals ze in het verleden hebben aangetoond, zetten ze dit dan ook dik in de zwarte verf, op een zeer overweldigende manier, ongeveer een uur lang op Antwerp Metal Fest.
Schizophrenia is inmiddels een bekende naam in het thrashmetalwereldje. Dit was niet de eerste keer dat we hen aan het werk zagen en de band heeft ons nog nooit ontgoocheld. Ook op het Antwerp Metal Fest zetten ze hun beste beentje voor, met een misschien wat routineuze set, maar ook enorm gedreven en energieke, waardoor er geen doorkomen meer mogelijk was. Op AMF wisten ze aan de gekende ingrediënten wellicht niets meer of minder toe te voegen, maar ze kwamen er ook hier mee weg. Ze zorgden voor enkele lekkere, pittige moshpits aan de mainstage. De band heeft ons wederom een typische thrashmetalset voorgeschoteld waar we nooit genoeg van krijgen. Missie meer dan geslaagd dus!
Normaal gesproken stond Nervosa op de afgelaste Miracle Metal Meeting in Deinze, maar de band werd in laatste instantie aan de line up toegevoegd. Dit bleek een schot in de roos te zijn. De Braziliaanse band heeft de laatste tijd enkele wijzigingen in de line up doorgemaakt. Wij hadden hen in het verleden al aan het werk gezien, maar ze bliezen ons tot op heden nog niet volledig omver. Op AMF hebben ze echter hun doel bereikt. Momenteel voelt een optreden van Nervosa dan ook aan als een krachtige sonische aanval die doorspekt is met hints naar Sodom, Kreator en Destruction. Wij merkten vooral dat de band zijn nieuwe adem heeft gevonden, binnen een line up waar iedereen duidelijk dezelfde kant uitkijkt. Dit bleek niet alleen uit de niet aflatende interactie met het publiek, maar ook uit de manier waarop de bandleden elkaar aanporden en aanstuurden. Op een zeer speelse manier dus. Nervosa, die besefte dat ze hun publiek moeiteloos uit hun hand konden laten eten, deed er in een wervelende finale een paar pikante Braziliaanse scheppen bovenop waardoor het dak van de tent er nogmaals compleet afvloog.
Wij zijn al sinds het prille begin fan, sinds vele jaren voeden ze dan ook onze donkere ziel op een bijzonder intensieve wijze. De laatste twee jaar heeft ook Wiegedood het geweer echter een beetje van schouder veranderd. Dat bleek al uit de laatste plaat van de band There’s Alwasy Blood at the end of the road, een zeer gevarieerd meesterwerkje waar zelfs een eerder toegankelijk kantje om de hoek komt kijken. Dat kwam dus ook live tot uiting, want Wiegedood laveerde moeiteloos tussen hun typische donkere ranzigheid en een zonnig, toegankelijk tot zelfs psychedelisch aanvoelend kantje op AMF. Het begon lichtjes te regenen tijdens hun set, en de regenboog zorgde daarbij voor een extra snuifje magie. Mijn grootmoeder zei altijd “Het kermis in de hel” als de regenboog scheen, en dat is dus ook hoe we dit optreden van Wiegedood nog het best zouden kunnen omschrijven: ze zorgden voor een kermis in de hel die ons verweest deed achterblijven in een donker hoekje van de kamer.
Kon het nog beter na al die uitstekende concerten? Was er tijdens de vorige optredens in de Core tent vaak weinig doorkomen aan, dan stond de tent bij de Canadese HC band Prowl compleet vol met een meute dansende en moshende HC fans. De band brengt de meest vernietigende vorm van typische HC, en voegde daar nog een hele fles duisternis aan toe. Het gevoel van korreligheid, dat aanvoelde als een vlijmscherp mes dat doorheen je vege lijf sneed, zorgde dan ook voor chaos in de tent. Er was een overvloed aan moshpits, crowdsurfers en cirkelpits. Prowl deelde mokerslag na mokerslag uit. Dit maakte het onmogelijk om door te komen. Op het einde van hun wervelende set schakelde de band zelfs nog een paar versnellingen hoger, alsof het nog niet genoeg was. Tot er geen enkele persoon meer zou stilstaan. Nadat orkaan Prowl was gaan liggen, stond de tent nog wel recht, maar de ravage die ze in ons hoofd aanrichtten was niet te overzien. Dit is hoe we onze boterham met HC trouwens nog het liefst eten, en dat kon het aanwezige publiek met ons beamen, aan de vele blije gezichten te zien bij het verlaten van de tent.
Het was bijzonder moeilijk om, na dit overweldigende hoogtepunt, nog iets toe te voegen. Amerikaanse death/thrashmetalband Misery Index liet het niet aan hun hart komen, en deed zijn uiterste best om ook de mainstage in vuur en vlam te zetten. Zullen zij in staat zijn om daarin te slagen? Vroegen we ons af. Hoewel het moeilijk was, konden vooral toch de voorste rijen genieten van de uitzonderlijk gedreven manier waarop de Amerikanen tekeer gingen. Niet alleen beschikt de band over muzikanten die de meest aanstekelijke riffs uit hun mouw weten te schudden. De charismatische frontman sprak zijn publiek onophoudelijk aan en beschikt over een bijzondere rauwe stem die recht door je hart boorde. Misery Index doet wellicht niets origineel binnen dat typische death metal gebeuren maar biedt wel een death/thrash set aan waaraan geen doorkomen mogelijk is. De band was als afsluiter op de mainstage de perfecte kers op de taart, en daar kan dus nooit iets mis mee zijn. Toch?
We sloten de avond af met een portie Slayer op de Core stage. Onder de naam Slagter, een collectief aan ware topmuzikanten dat ons landje rijk zijn, worden de songs en sound van Slayer opnieuw tot leven gewekt op een bijzonder speelse maar vooral zeer gedreven wijze. Met respect voor het origineel voegt Slagter er bovendien iets unieks aan toe, van een flauw afkooksel of het zomaar lukraak kopiëren van de muziek van onze thrashmetalhelden is dus totaal geen sprake, integendeel zelfs. De perfecte afsluiter van een wederom boeiende editie van Antwerp Metal Fest. Dat bood Slagter ons dan ook aan.
De editie van 2025 vindt trouwens plaats op zaterdag 17 mei. Erbij zijn is geen optie, het is een must! Dat is onze eindconclusie na deze bijzonder geslaagde editie 2024.
