Sjock Festival heeft een rijke traditie, en dat is er eentje van broeierige ambiance en optredens waarvoor rock ’n roll nog in gouden generatie-letters wordt geschreven. Dit jaar werd zelfs de Sjockwei in Lille herschapen in ontvlambaar steppegras. Het ideaal decor voor een lang weekend waarvoor de enthousiastelingen van jeugdhuis ’t Hoekske alweer een geweldige affiche hebben samengesteld. De 3 podia (mainstage, Titty Twister en Bang Bang stage) serveerden als vanouds een dampende cocktail van bluegrass, psychobilly, rockabilly, punk, garagerock en vintage rock.
Een greep uit het aanbod van de voorbije zaterdag, de dag na de heroïsche zege van onze Rode Duivels. Het garagerockkwartet uit Phoenix, The Darts, stond op de mainstage geprogrammeerd. Een terechte keuze. De dames toeren al een paar weken in zweetproducerende omstandigheden en gingen vol aan de bak tijdens hun laatste optreden van dit Europees concertluik. Frontvrouw Nicole Laurenne draaide zowel haar Farfisa orgel als het publiek probleemloos rond haar vinger en de ritmesectie werd aangevoerd (of is aangevuurd beter?) door een ontketende Michelle Balderrama. Een mens wordt er op slag vrolijk van. Songs als My Heart Is A Graveyard (setopener) en Strange Days zijn a ‘punch in the face’. Nieuwkes Bullet en Subsonic Dreamonderstrepen dat de dames nog niet aan het eind van hun latijn zijn. De Farfisa bleek vandaag overigens een druk gesolliciteerd instrument.
Link! wordt het pas echt als een band op het podium verschijnt waarvan de leden méér Sjockbrevetten kunnen voorleggen als het alfabet letters. Jens De Waele is hun frontman en speelde op safe door zich door Steven Gillis (zijn kompaan bij Fifty Foot Combo) en Whodad Steven Janssens te omringen. “Hij weet ze inderdaad uit te kiezen”. Het leverde alvast een beklijvende set op want de gitaren werden trager door de versterkers geboord dan we van de heren gewoon zijn. Link! klinkt alsof ze de soundtrack schreven voor From Dusk Till Dawn, als een mysterieus Condor Gruppe , als Kyuss met finesse en doet dit grotendeels instrumentaal en het verveelt geen seconde. Heerlijke pot gitaarrock die al genoeg gekruid was op zich. ‘Alle Jens aan dek dus’.
Nine Pound Hammer kwam haar nieuwe plaat Bluegrass Conspiracy aan een enthousiast publiek voorstellen. Opperhoofd Scott Luallen – de perfecte symbiose tussen Josh Homme en Mickey Mouse – geeft geen rotte moer om street credibility en heeft geen negen maar 10 pond energie vijl om het publiek overstag te doen gaan. Stevige songs die refereren aan het beste werk van Motörhead en erg aanstekelijke moshpitgolven door de eerste rijen lieten dreunen. Diversiteit is niet hun sterkste kant maar dit zat erg goed.
En of het goed zat bij Lords Of Altamont…. Jake Cavaliere stak in bloedvorm en klom meermaals bovenop zijn farfisa orgel. Het publiek lustte wel pap van de heet geserveerde mix tussen garagerock en psychedelische punkrock. Sterk gevarieerde songs en een band die sowieso al indruk maakt door hun fysieke présence. Cavaliere is niet alleen een straffe zanger en frontman maar is een volksmenner pur sang die voor het bisnummer 2 meisjes het podium liet bestijgen om op een aandoenlijke wijze geconcentreerd zijn rol op de Farfisa over te nemen. Erg overtuigend optreden van dit viertal uit Los Angeles.
Prijs van de strijdlust gaat met felicitaties van de jury naar The Mummies. Dit viertal uit Californië, oh excuseer uit het Oude Egypte, kan prat gaan op méér compilatie-albums dan echte studioplaten en toont live dat ze veel meer dan maar een gemummificeerde gimmick zijn. De Titty Bar stond in lichterlaaie en het was pompen of verzuipen (in het klamme angstzweet dan wel) voor de security (een dikke pluim voor de prestatie van die gasten overigens). The Mummies leken wel te zijn begonnen aan een zinloze poging om al springend uit hun omzwachtelde omknelling te willen ontsnappen. Het publiek was door het dolle heen en wond er geen doekjes om…… Humor bleef een houvast om de zeldzame rustmomenten op te vrolijken. De stevige no nonsense garagepunk werd één van de hoogtepunten van de dag. Songs als Red Cobra, Your Ass en Apes werden vol overgave en overtuiging gebracht. Topconcert!
Turbonegro was de mainstage aan het inpakken maar onze aandacht werd getrokken door een zootje ongeregeld uit Brighton die op de Bang Bang stage de penaltyreeks van de Kroaten van het scherm speelde. Rotten foxes brengt death punk met een live attitude om ziekelijk jaloers op te worden. De zanger riep de aanvankelijk aarzelende menigte toe dat hij daar stond met een missie: ‘I want all of you to go mental’. Missie geslaagd want een nummer of 5 later werd een stevige moshpit gelanceerd en de band stond aan het eind verrassend voor een volle wei te spelen. Straffe gasten! Heerlijk agressief en die enkelingen die daar bij valavond in slaap gesukkeld waren konden zich nog net in veiligheid brengen.
Dit brengt ons bij de hoofdvogel van de dag, de vermaarde en legendarische Dead Kennedys. Deze mythische band live aan het werk zien verhitte de gemoederen en hun set was voer voor uiteenlopende gedachten en emoties. First things first. Het is gewoon bevreemdend om deze briljante anti-establishmentpunkrockers aan het werk te zien anno 2018. Bassist Klaus Flouride ziet er uit als pakweg de ondervoorzitter van de petanqueclub van de Sint-Ambrosiusgilde (mijn excuses aan de echte ondervoorzitter) en East Bay Ray lijkt de niet-getalenteerde broer van Jan Hautekiet. We gaan geen open deuren intrappen want iedereen kent het belang van Dead Kennedys. En ja, Flouride en EB Ray kunnen nog steeds strak spelen. Feit is dat iedereen nummers wilde horen als Too Drunk To Fuck, Holiday In Cambodia en California über Alles. Geen probleem, we werden vlot op onze wenken bediend en de nummers werden echt strak en hard gebracht. Maar…. Het probleem is dat zanger Ron Greer de elfmeter van de kwalificatie diende om te zetten en niet ene Jello Biaffra. Het viel op hoe weinig collega musici in de coulissen en de frontstage stonden te kijken naar de set van deze band. As if they didn’t care. Greer is eigenlijk een uitstekende frontman, erg actief en goed bij stem. Maar waarom hij met alle geweld wil aantonen waarom Dead Kennedys ooit aan hun imago van relschoppers, omverwerpers van heilige huisjes, anti-establishmenthonden zijn geraakt tart elke verbeelding. Hij deed er zijn stinkende best voor om zoveel mogelijk fans tegen zich in het harnas te jagen door hen te beledigen en hij ging dus geregeld de provocatietoer op. Dit komt eerlijk gezegd belachelijk over als het podium bevolkt wordt door muzikanten die 60 en 70 jaar oud zijn. Dit was niet wat de fans wilden horen, ze wilden snelle punk horen, terugdenken aan de early years, toen Jello zanger was. Natuurlijk weet Green dit. Het is part of the show, maar het zorgde er voor dat er vooral boegeroep en kreten om Jello te horen waren en op de duur nog weinig muziek want de groep haalde elke vaart uit dit concert.
De band verloor elke voeling met het publiek en zelfs de hierboven geciteerde topnummers konden de boel niet meer opkrikken. Flouride wachtte zelfs niet op de ultieme vernedering om niet teruggeroepen te worden voor een bisnummer en kwam na een handvol seconden al terug het podium op. Dead Kennedys sloten af met wat ze het hele optreden hadden moeten doen, withete versies van hun klassiekers spelen. Chemical Warfare was een verademing en een schitterend orgelpunt voor een heerlijk dagje Sjock. Dead Kennedys klonken echter als een coverband van zichzelf, en dat kan niet de bedoeling zijn.
Zondag bracht wellicht raad, en voorts nog Nick Oliveri, Dwarves, Mind Rays en Pennywise.
Foto’s: © Hans Vermeulen
