Ze happen naar kelen allerhande als te lang aan de ketting gehouden, uitgehongerde honden. Ze hebben vlooien. In hun repetitiehonk stikt het van die mormels, het stinkt er naar dingen die voorlopig ongewassen bleven en er staat een afwas ter grootte van de Everest.
Om maar te zeggen dat dit, de debuut-ep van The Sonic Redemption, bepaald smerig klinkt. En dus: goed.
Het zijn Belgen en ze zijn met drie en ze maken lawaai. Met opwindende gevolgen als Johnny 23 of Dream Machine: riffs als doornenkronen. Maar nagel hen niet aan het kruis want iedereen maakt fouten en die van hen heet bombast. Want dat zit volop in Madcap Doctor en ze doen ook best niet te ingewikkeld zoals in Gods Of The Nebula – te lang door een telescoop zitten staren?
Nee, op hun best zijn ze in Retropolis, vlammend en schietend naar alle kanten. Zie ook afsluiter The Soft Gun.
Maar we dienen nu conclusies te trekken. Dit is goed, zeer zeker, maar dat stemmetje in ons zegt dat ze beter kunnen en dat nog zullen doen en bewijzen ook. Gooi de hardrock weg – en dus het bombast – en word onze nieuwe Paranoiacs. Dat kan. Dat hebben we nodig. Daarom: hartelijk welkom aan The Sonic Redemption.
