Wie een concert van Lynn Cassiers bezoekt, weet nooit geheel wat te verwachten. Of toch: dat je meegezogen wordt in Cassiers’ eclectische persoonlijke universum waarbij haar dromerige zachte stem en elektronische manipulaties steevast een prominente rol spelen binnen de wonderlijke en rijke composities. Zondagavond 29 april 2018 was dat niet anders toen de zangeres, samen met haar dan toch niet zo denkbeeldige band, het nieuwe project voorstelde in Kunstencentrum nona in Mechelen.
Het septet smeet zich ten volle op de eigenzinnige en prachtige composities van Cassiers. Soms meanderend, dan wat heftiger, dromerig of mijmerend en altijd verrassend en vol intensiteit. Het was ronduit smullen van alle heerlijke oorsnoep waarop het Lynn Cassiers’ Imaginary Band ons gul trakteerde.
Lynn Cassiers’ Imaginary Band zag het licht tijdens het Brossella Folk & Jazz Festival waarvoor de veelzijdige muzikante carte blanche kreeg. Het septet bestaat uit de Brusselse saxofonist Sylvain Débaisieux (Mâäk, Guillaume Orti), violiste Ananta Roosens (The Gotan Project, Thé Lau), pianist Erik Vermeulen (Erik Vermeulen Trio, Unplayables), euphoniumspeler Niels Van Heertum (Mâäk, Marble Sounds, Ifa Y Xangô), gerenomeerd contrabassist Manolo Cabras, percussionist Marek Patrman (Erik Vermeulen Trio, Unplayables) en natuurlijk Lynn Cassiers zelf op zang en elektronica. Veel ‘schoon volk’ bij elkaar dus. Tijdens het Lunalia XS-festival, een organisatie van Festival van Vlaanderen en Kunstencentrum nona, waarbij ‘de stem’ in de muziek centraal staat, was deze cd-voorstelling dan ook goed geplaatst.
Lynn Cassiers tuitte de lippen en floot in de micro, dat gefluit werd meteen vervormd geëchoed, bas en percussie zetten in, blazers en de viool volgden, niet veel later volgde ook de piano en plots zaten we volop in de prachtige melodielijnen en gebeurde er heel veel tegelijkertijd in het ronduit indrukwekkende Water Fall, dat de set opende. Met prachtige vocalen van Lynn Cassiers, een dolende, dan weer zelfzekere en majestueuze dominerende sax van Sylvain Débaisieux en heerlijke pianovirtuositeit van Erik Vermeulen. De toon was gezet, en hoe!
Er zouden nog meer straffe toeren volgen, zoals “een soort reisverhaal” in de vorm van het slepende en deemoedige Kapitein Antonio & Toutes les Gares, waarin Ananta Roosens’ viool de lead speelde, vooral ondersteund door de contrabas van Manolo Cabras en ingetogen pianopartijen van Vermeulen, en later verrijkt door een melancholische blazerssectie. Doorheen de compositie waarde de fluisterstem van Cassiers en, ei zo na ook op fluistertoon, de typische aankondigingen die je in stations hoort. We weten het niet, maar is het vertrek van Kapitein Antonio niet zonder smart? Of kwam hij ergens bedroefd aan? Zoeken we het te ver? Ongetwijfeld. Maar alleszins: wat een bijzonder knappe compositie!
Bijzonder was ook We Talk, ingezet door de euphonium van Van Heertum, met Lynn pratend en scattend, gedreven door een laid-back ritme, waarbij Vermeulen een gepaste pianopartij uit de vingers toverde terwijl nog meer mooi kopergeweld klonk.
Het naar smooth jazz neigende Gugu, opgedragen “aan die mensen die we soms moeten afgeven”, was misschien nog het meest conventionele stuk in de set, met een hemels zingende Cassiers, aanvankelijk enkel begeleid door de contrabas, piano, en zuinige percussie, met later de haast huilende euphonium van Niels Van Heertum. Magnifiek was dat. Gugu klonk haast als een ‘standard’, of kan dat – zeker als het aan ons ligt – zeker nog worden.
De absolute hoogtepunten zaten in de staart van de set. Zo was er het sublieme 7 Ways of a Hermit, prachtig en pakkend gezongen door Cassiers, begeleid door bas en piano onder een te snijden spanning, op een loom ritme, waarna het tot een briljant dissonant duel kwam tussen de blazers.
En dan was er de epische afsluiter van de avond: een behalve intens en ronduit beklemmend majestueus Shelf. Ook hier met prachtige vocalen van Cassiers, volop badend in een broeierige en dreigende, haast angstaanjagende sfeer. “You say I’m bitter, but I’m not sad nor depressed. I’m just letting go”. Slik! Het pianospel van Erik Vermeulen klonk niet minder dreigend, de blazers en viool treurden mee, de bas en percussie en kleurden alles mee gitzwart. Ooh!
Met Imaginary Band leverde Lynn Cassiers een bijzonder boeiend en knap nieuw verhaal af waarbij experiment en conventionele structuren opnieuw perfect hand in hand gaan. Fris en uitdagend, zonder te gezocht te zijn maar ook nooit te braaf. Opnieuw een bijzondere trip van deze geluidskunstenares en componiste met het hemels mooie stemgeluid.
Het album Imaginary Band is uit op het Clean Feed-label en je kunt het septet nog aan het werk zien in La Conserve in Leuven op 17 mei 2018. Het voorlopig nog enige geplande concert met de band, Lynn toert dra in Japan, er zijn ook nog haar andere bands en ook de andere bandleden zijn druk in andere projecten, zorg dus dat je erbij bent!
