Bevredigend goed. 1971. Hunky Dory. Het vierde album dat David Bowie uitbracht. En zoals al de rest dat volgde van hem, was dat bevredigend goed. En dan drukken we ons overdreven pessimistisch uit.
Een mooi idee dus, om voor je nieuwe muziekproject Hunky Dory als bandnaam te kiezen. En dat deed ook Benjamien Calsyn voor zijn alternatief elektronisch soloproject, waarin hij zowel de rol van bassist, gitarist, toetsenist en zanger op zich neemt en er wat elektronica tegenaan gooit.
“De tovenaar moet op zijn hoede zijn in het gebruik van zijn krachten; hij moet elke handeling niet alleen in overeenstemming brengen met zijn Wil, maar met de eigenschappen van zijn positie op dat moment.”, lezen we op zijn Vi.be-pagina, waar je Hunky Dory kan beluisteren.
Spitsvondige gitaarlijnen en ritmes spelen doorheen de nummers. Terwijl we we bij Dead Weight en Nighty Night de lichten dimmen en zwoelweg wegzinken in de zanglijnen, brengt Hunky Dory met Sharks Like Me en Nrg twee nummers met diepe baslijnen in een ‘vuilere’ sound met rock-’n-roll attitude. Nog zo eentje voor onderweg, graag! In Ego horen we de elektronica knap naar voor treden, zonder afbreuk te doen aan het fijne gitaarspel, dat sterk aanwezig blijft.
Van zacht ijl, warmdiep, tot hoog schreeuwend, vult Benjamien zijn stem de songs nokvol emoties. Hunky Dory dus. En dan drukken we ons nog pessimistisch uit!
