Groovy, psychedelisch, een lekker jankende gitaar, zinderende strijkers en piano, dansbare melancholie, dromerige meeslepende synths en Oasis invloeden. Deze week allemaal lekker te ontdekken in onze Luminous Belge. Artiesten zijn The Antler King, Boshra, Momoyo, Subatomic Strangers en Bun.
Het is alweer vier jaar geleden dat Esther Lybeert en Maarten Flamand, alias The Antler King, hun derde langspeler Ten For A Bird op de mensheid loslieten. Hoog tijd dus dat er nog eens iets nieuws van dit talentvol duo verscheen. Het goede nieuws is dan ook dat er een nieuw album op komt is. Dat hebben ze ingeblikt in hun eigen studio met vaste producer Jan Chantrain.
Bolero is de eerste single van de te verschijnen plaat en klinkt absoluut niet als het stuk van Ravel. We horen er The Antler King op zijn best: groovy, psychedelisch, een lekker jankende gitaar en Lybeert klinkt super zwoel. De tekst gaat over mensen die zich op sociale media voordoen als iemand anders dan ze in het echte leven zijn.
Wij zijn alvast te vinden voor deze nieuwe The Antler King schijf. Ook al is de tekst van het nummer vrij donker toch sleurt deze aanstekelijke track ons mee naar de dansvloer, de perfecte soundtrack voor een warme zomerse dag.
Waar culturen elkaar kruisen ontstaat vaak de fascinerendste muziek. Boshra verraste ons al met This Town en Drifting, twee hypnotiserende singles die je meesleurden in een eigen wereld waar duistere synthesizers paren met Arabische klanken. Na een lange stilte staan zangeres Dina Boshra en haar twee klankentovenaars Raf en Ben Cyran er opnieuw met het ingetogen I’m Sorry سامحيني.
De Arabische tekens in de titel spreek je uit als ‘samehni’ en betekenen ‘vergeef me.’ Dat is ook waar Dina ons om smeekt: een nieuw begin. “I felt too proud to let you help me,” horen we haar met gelaten blik aan de wereld toevertrouwen. Haar stem is nog steeds de grootste troef van Boshra. De echo die ze hier krijgt had voor ons dan ook niet gehoeven.
Nieuw is dat de explosieve synths en donkere drums uit de vorige nummers plaatsruimen voor piano en zinderende strijkers. Toen we Dina ooit in het echt ontmoetten, wijdde ze ons in in het oeuvre van Umm Kulthum, Fairuz en andere zangeressen uit de Arabische wereld. Die invloed sluimert zachtjes door dit nummer. Waarmee opnieuw onze stelling bewezen is: culturen kruisen elkaar voortdurend en brengen zo adembenemende nieuwe muziek voort. Leve de diversiteit!
Het zal je maar overkomen, je wil als band opnieuw beginnen onder een nieuwe naam met een fantastische debuutep maar dan gaat het de wereld in lockdown. Nee, de release van de eerste van Momoyo kon nauwelijks op een slechter moment vallen. Gelukkig liet het talentvol vijftal de moed niet laten zakken en verschijnt dit najaar hun debuutalbum Gaps In Time.
Na het wondermooie Bones krijgen we nu nog een voorproefje uit het te verschijnen album. Mouth is een song over dansen tot je vergeten bent waarom je er nood aan had. Uitschakelen die hersenen, in het donker leef je op het ritme van je hart. Tegelijk gaat dit nummer over de gevaren van dat fragiele gevoel van controle. Het is dus een ode aan vluchten zonder stil te staan bij de gevolgen.
Zoals de meeste Momoyo composities is Mouth een redelijk melancholisch song, tezelfdertijd is het nummer ook heel dansbaar. Deze band maakt heel smaakvolle nummers. Dit is geen ordinair dancetrack maar een song met veel diepgang en variatie. Een topsong!
Na vier singles kunnen we Subatomic Strangers geen ‘nieuwe’ band meer noemen. Het viertal uit Roeselare verraste ons in duisternis, waar ze af en toe – verrassend anders – even van afweken, maar komt met hun nieuwe single opnieuw tot de essentie van hoe ze zichzelf beschrijven: een female fronted synthrock-/newwaveband.
Sharon Braye (zang, synths), Arne Stroobant (drums, zang), Nicholas Vermeersch (gitaar, synths, zang) en Jonas Vanelstlande (bas) brengen met Special Satellite opnieuw een track met een wat trieste ondertoon, waar een hoopvolle boodschap achter zit: “Ieder individu is uniek en bijzonder. We zijn allemaal de ster in ons eigen leven. Hoewel we met velen zijn en licht in elkaar vinden, voelen we ons soms ook ver weg en omgeven door duisternis. Soms wijken we af van de koers, dwalen we op drift en voelen we ons eenzaam. Een beetje zoals een verloren satelliet die in de ruimte zweeft. We willen allemaal onze weg vinden in het leven. We willen allemaal onszelf zijn en onze dromen najagen, maar soms lopen we vast. Soms overtreft de schaduw van anderen ons licht. Jaloezie, haat en hebzucht drijven ons uit elkaar en het is aan ons om ons daarvan te bevrijden, hoewel het vaak een moeilijke taak is. Wees de ster in je leven en laat anderen je licht niet doven. Licht opnieuw op, speciale satelliet. Blijf stralen”, legt de band uit.
En dat lukt ons best, met dit nieuwe nummer, dat tevens de titeltrack is van hun aankomende album. Dromerig meeslepende synths, als leidraad bij de knap zuivere, melodische zang door Sharon zorgen ervoor dat we plots overvallen worden door een donker romantische bui.
Op een avond zes jaar geleden, smeedden Brecht Vanvyaene en kompaan Jelle Tommeleynplannen om een nieuw project op te starten met invloeden van de bands waar ze van houden zoals Oasis, Artic Monkeys en Foo Fighters. Diezelfde avond sloeg het noodlot toe, Jelle wandelde naar huis, werd aangereden en stierf. Brechts wereld stortte in. In 2019 raapte hij alle moed samen en begon nummers te schrijven vertrekkende vanuit diezelfde invloeden, zo werd Bun geboren.
Na verschillende singles verschijnt op 20 mei Buns debuutalbum Eases My Mind. Om dat te vieren, krijgen we nog de single Sometimes I Pretend uit deze langspeler. Het nummer is tevens de opener van het album en werd geschreven na de eerste lockdown. Wat een periode van zelfreflectie en toenadering moest zijn, bleek er een te worden van toegenomen verdeeldheid en polarisatie. De frustratie die Bun daarbij voelde, vertaalt hij in dit nummer.
Zoals in de vorige Bun-singles blijft de invloed van Oasis/Noel en Liam Gallagher moeilijk te negeren. Als we niet beter zouden weten, kon het wel een song zijn van één van de vrolijke broers. Bun heeft echt wel een indrukwekkend geluid en internationale sound. Alleen mag hij meer op zoek gaan naar een eigen stem om niet eeuwig vergeleken te worden met de Gallaghers.
Veel luistergenot!
