De slackersound, dramatisch drumwerk, een stuwende baslijn en zuiders percussiewerk, een wall of sound, een melancholische gitaar en veel meer deze week in onze Luminous Belge op woensdag! Artiesten van dienst zijn Jakomo, Compro Oro, SONS, Flip Kowlier en Disorientations. Op en top Belgische kwaliteit van de bovenste plank.
Al in 2020 belandde de Brusselse band Jakomo in de finale van Humo’s Rock Rally, maar op hun debuutplaat moeten we nog wachten tot voorjaar 2023. De band rond frontman Julien Tanghe vond z’n oorsprong in de slaapkamer waar hij zich samen met z’n sociale angsten terugtrok om muziek te maken. Al snel vond hij in Wout Vermijs z’n muzikale wederhelft. Hij bracht ook het visuele aspect van de band tot leven. De band werd pas compleet met Anton Van Laer op drums en Jef Ballon op bas.
Voor het debuutalbum trok Jakomo de studio in met producer/mixer Michie De Maeseneer(Balthazar, Tin Fingers, Nordman), waardoor ze grote stappen vooruit zetten zonder hun speels lo-fi karakter te verliezen. Bewijs is deze Call Me Out.
We herkennen onmiddellijk het typische Jakomo-geluid maar de productie is helderder dan hun vorige werk en inderdaad een serieuze evolutie in hun geluid.
We zijn altijd al fan geweest van de slacker-sound van Jakomo en ook met deze single stelen ze opnieuw ons hart. Het is catchy, er is een hoek af en het is verslavend.
Dat Compro Oro niet veel verkeerd kan doen ten onzent geven we maar meteen mee. Waarom dat zo is, kan je zelf ontdekken als je de nieuwe single Ben-Hur er even bijhaalt.
Het nummer opent met de vibrafoon van frontman Wim Segers die een filmische spanning suggereert zoals we die ons herinneren uit jaren 60 en 70 politiefilms. Die spanning gaat al snel over in een achtervolgingsscène waarin de gitaar van Bart Vervaeck en een pulserende synth de hoofdrol spelen.
Dramatisch drumwerk, een stuwende baslijn en zuiders percussiewerk maken de snijdende gitaaraanslagen makkelijker verteerbaar en zetten onze steeds strammer wordende heupen aan tot hevig wiegen. Net voor we een afspraak met te chiropractor beginnen te overwegen, is het nummer helaas alweer voorbij en eindigen we met evenveel vragen als waarmee we Ben-Hurbegonnen.
Kan je van een loeiende sirene een geheide hit maken? De nieuwe SONS lijkt de mosterd gehaald te hebben bij de ambulance of de brandweer. Al geeft de band er na het eerste deel wel een twist aan. Is ie daarom slecht, horen we je denken. Neen, totaal niet. Het geheel wordt ondersteund door een militaristisch aandoend roffeltje en er is de oh zo herkenbare en magnifieke stem van de frontman Robin Borghgraef.
Succeed is minder speels en catchy dan Naughty, Ricochet en Nothing. Het nummer leunt meer aan bij live-moshers als Tube Spit. Er zit ook een ideaal moment in het nummer om de band voor te stellen. Na drie minuten gaat de drum alleen verder en valt de bas in. Een rustpauze voor de sirenes weer gaan loeien.
Deze SONS is minder radiogevoelig maar wel des te meer voer voor de festivalweide. Al moet het publiek wel oppassen dat het niet denkt dat er een ambulance aangereden komt.
Flip Kowlier is er terug met een magistrale plaat getiteld September. Twaalf songs uit en voor het leven van alledag. Muzikaal sluit ze aan bij het vorige solowerk van Kowlier, met een mix van belgicana, rock en folk. Soms mijmerend, soms bijtend en steeds gekruid met de nodige humor.
Kowlier is een man gezegend met vele talenten. Song- en tekstschrijver, zanger, muzikant, hiphopper, en veel meer. Zijn vorige plaat Cirque is alweer acht jaar oud. Het Icoon van Izegem dook op in de huisband van De Ideale Wereld en op de podia met Ertebrekers.
En nu is er September. Geschreven vol goesting tijdens de lockdown. Voor de opnames riep Kowlier zijn vertrouwde muzikanten samen, met de ritmetandem Karel De Backer en Pieter van Buyten op drums op en bas, Peter Lesage op keys en gitarist Lazy Horse.
Amper vier dagen hadden deze rasmuzikanten nodig om de basistracks neer te leggen. Wouter van Belle zorgde voor een akoestisch klinkende productie, alsof de band in je living speelt, zonder veel tralala’s.
September begint met de vooruitgeschoven single, het melancholische Aan den Overkant en zet meteen de toon van de plaat. Veelal sobere, door akoestische gitaar aangedreven nummers ingekleurd door Kowliers bende rasmuzikanten.
Alles kapot! Het Antwerpse postpunktrio Disorientations is druk bezig podia te veroveren ter promotie van hun debuutalbum Memory Lanes. De nieuwste single Waiting For is opnieuw een straf, ijskoud bombardement op de trommelvliezen.
Het begint al met een vuile overstuurde bas, waarna een overdonderende wall of sound openbarst. Beukende drums van Tomas Serrien, razende gitaarlijnen van Niels Elsermans en de bas van Lucas van Camp die het allemaal bijeenhoudt.
Wat de grafstem van Elsermans allemaal uitroept, is voer voor de betere psycholoog.
Veel luistergenot!
