‘Wobbly’, ‘groovy’, ‘punchy’, ‘rhythmically eclectic’, het kenmerkend stemgeluid van een prille dertiger, een disco- funksound, intense pure, oprechte schoonheid en vreugdevol dansjes placeren. Dit valt allemaal te beleven deze week in onze Luminous Belge Spotify-lijst op woensdag! Artiesten deze week zijn Vaague X Le Motel, Pauwel, Rheinzand, Nuï en Blackwave.
De samenwerking tussen Vaague en Le Motel is zeker en vast een artistieke match. Vaague dat is Antoine Pierre die vorig jaar met zijn solo project een zeer sterke ep uitbracht en die dat live transformeert tot een auditief en visueel aantrekkelijk geheel.
Le Motel (Fabien Leclercq) is een Brusselse beatmaker die zijn strepen verdiende in de hiphop scene. Hij werkte onder andere samen met Roméo Elvis en Yellowstraps. De laatste jaren combineert hij ook etnische sounds met jazz, footwork, hiphop en techno. Hoe dat klinkt, kan je horen in zijn recente album Sueños dat hij uitbracht op zijn eigen label Maloca Records. Een ontmoeting tussen deze twee artiesten resulteerde in de nieuwe single Kintsugi.
‘Wobbly’, ‘groovy’, ‘punchy’, ‘rhythmically eclectic’… het zijn enkele termen waarmee we Kintsugi het best kunnen omschrijven. Er zit een aangename vibe in het nummer die breakbeats en akoestische drums vermengt tot een warm, minimalistisch geheel. Langzaam word je meegezogen in het nummer en plots schakelt het een versnelling hoger waarbij de drummachines het overnemen en de track lekker dansbaar maken.
Pauwel (Pauwel De Meyer) brengt zijn debuutalbum Dear uit via Unday Records.
Wat meteen opvalt is het kenmerkende stemgeluid van de prille dertiger. Dear is een album vol liederen over verlies in al zijn/haar facetten. Niet zo lang geleden overleed zijn moeder na een slepende ziekte. Dear beschrijft dan ook Meyers rouwproces en de tegenstrijdigheden die ermee gepaard gaan. Het nummer is een ode aan een geliefde.
Op Dear breidt Pauwel zijn muzikale universum aanzienlijk uit, zonder zijn karakteristieke melancholie en kenmerkende stem te verliezen. Met de hulp van muzikanten Sander Smeets, Koen De Gendt en David Broeders – zijn nieuwe backing band – werden de ruwe folk-diamanten bijgeschaafd tot volwassen songs. De prachtige stem van Catherine Smet (bekend van Bluai) fungeert als een troostende echo op een handvol nummers. Bert Vliegen (Whispering Sons, Sophia) producete de plaat.
Wat opvalt is de fijne mix van countryrockers in de nummers Deer en het weergaloze Sister en de bezwerende folksongs Bones en Mother. Onze favoriet is Lazy, dat doet denken aan duistere geesten als Syd Barrett en Nick Drake, het is het meest spacey nummer van het album.
De plaat sluit af met Mother, het nummer raakt ontzettend diep (we hadden moeite om onze tranen te bedwingen).
Pauwel pakt uit met een ijzersterk debuut! Een plaat om te koesteren.
De Gentse samenwerking tussen Charlotte Caluwaerts (Tundra), Mo Disko (The Gimmers) en producer Reinhard Vanbergen (Das Pop) a.k.a. Rheinzand, weet sinds vorig jaar met hun singles Blind en vooral de excentrieke Talking Heads-cover Slippery People menig dansvloer over heel de wereld te beroeren.
De disco-/funksound bij Orange Bun en Elefantasi hebben een lekkere groove met een vette baslijn en een schijnbaar ‘valse’ synthmelodie.
Woorden als verrassend en aanstekelijk blijken steeds bij ons terug te komen. La Nuit brengt heerlijke funky electropop en de speelse 80IES melodietjes in We Love You But You’re Late Again zijn een aanslag op onze heupen. Ook Atlantis Atlantis is zeer opzwepend, met een grappige parlando waarin eerst een Frans- en vervolgens Italiaans-, Nederlands-, Duits- en Engelstalige toeriste vraagt waar het befaamde dansoord zich bevindt.
Kersen op de taart zijn de zwoele Level 42-cover Love Games en vooral afsluiter Dudo, waarbij de middeleeuws, gothische sound begeleid wordt door Charlotte’s engelenstem.
Dit zomerse popalbum is hoe dan ook een fijne trip langs nostalgische muziekstijlen overgoten met een hedendaagse saus.
Vorig jaar bracht Emma De Quick, onder haar muzikale alter ego NUÏ, de debuutep Change uit. Daarop stonden knappe songs die we kunnen klasseren onder donkere, melancholische, elektronische pop. Nu komt ze met iets helemaal anders.
Op Let Go laat ze zich begeleiden door Eno Meulenbergs op gitaar. Samen brengen ze een breekbaar en intiem akoestisch nummer. Een verhaal dat ze alleen op deze manier konden vertellen.
Het nummer staat in het teken van familie en gaat over onvoorwaardelijke liefde en wat het betekent om los te laten. Voor de eerste keer verloor Emma iemand die dichtbij haar stond, het was hartverscheurend tot het punt waarop ze zich incompleet voelde maar tegelijkertijd ook erg verbonden.
Let Go is een heel mooi en intens nummer. De pakkende stem van De Quick komt perfect tot zijn recht naast het ingetogen gitaarspel van Meulenbergs. De intense en pure, oprechte schoonheid komt stevig binnen.
Dat één plus één soms meer is dan twee wordt ondertussen al een jaar of vijf op een weldoende manier aanschouwelijk gemaakt door blackwave. Zet Willem Ardui en Jean Atohoun samen op een podium en de r&b gutst uit de speakers. De twee brengen muziek waar wij al eens een vreugdevol danspasje op durven placeren, zij het dan toch vooral binnen de muren van onze eigen woonstede.
In tegenstelling tot wat de titel suggereert is nieuwe single good day helemaal niet zo’n happy nummer. Good day gaat over die dagen waarop je jezelf met veel moeite uit bed hijst terwijl je je afvraagt waarom je eigenlijk zelfs de moeite doet. De zoektocht naar een doel, een reden, iets om naar uit te kijken. Vragen waar we allemaal wel eens mee te maken krijgen, al heeft de een er waarschijnlijk wat meer last van dan de ander.
Maar er is hoop want vandaag wordt tenslotte een good day; de dag waarop de bocht wordt ingezet, het stuur terug in handen genomen en jezelf in vraag gesteld. Of misschien ook niet…
Je hoort het, ook voor blackwave. is het niet alle dagen feest. Ardui en Atohoun leveren met good day misschien wel hun meest persoonlijke nummer af tot nu toe.
Veel luistergenot!
