Ondergedompeld worden in de fijnste nieuwe Belgische tracks van het moment? Dan zit je bij de Luminous Belge Spotify lijst aan het juiste adres met wekelijks een selectie uit de reviews bij Luminous Dash. Deze week zijn het Wolf Van Wymeersch, Haze, The Milk Factory, A Place In Between en Sam De Nef die ons het kippenvelmoment van de week bezorgen.
Vorig jaar overleefde Wolf Vanwymeersch de lockdownblues en de confrontatie met zijn muzikale zelf met verve. Not To mag meteen een oorwurm van jewelste heten, met dank aan de minimal electro die de song draagt en het geheel een lichte eighties touch meegeeft. Het landschap tussen Suicide en, pakweg, Mark Lanegan mag dan breed zijn, Wolf weet er op een interessante plaats te bivakkeren en het beste van beide uitersten te combineren.
Mirabelle legt haar zwoele stem op een mysterieuze track waarvan we vanaf de eerste noot zot zijn. De donkere bas zet de juiste stemming waarna er een subtiele drum invalt. De gitaar laat enkele sombere klanken horen, pas op het einde gaat ze volledig in overdrive. Een zalig nummer waarmee Haze iedereen zal overtuigen die nog overtuigd moest worden.
Edmund Lauret en Thijs Troch hoorde je al samen bij Nordmann, maar The Milk Factory is hun gezamenlijke project, dat intussen is uitgegroeid tot een groep van zes. Na hun album Aula vorig jaar, brengen ze op 16 april de ep Dusky uit. Bos is daar het ideale voorproefje van: de klanken nemen je mee en laten je dan plots weer achter, met zin om alles opnieuw te beluisteren. Zoals een goed gedicht.
Bij het beluisteren van A Place In Between in de auto, dachten we eerst aan ambiente minimal. Niet dat we Syn een slecht nummer vinden, maar we worden er ook niet meteen warm van. Je moet begrijpen dat wij de bands eerste nummer al hoorden en meteen in onze playlist plaatsten tussen ander hard werk. We waren dan ook zeer benieuwd naar hun nieuwe nummer. Er ging een kleine schok door ons lijf. Maar na ongeveer anderhalve minuut kwam het kippenvel. De minimale intro krijgt de vorm van een pakkend lied. Wij horen er warempel Unkle in. Neen, denk nu niet aan James Lavelles dance nummers, maar wel aan zijn donkere, gevoelige periode die wij vooral heel mooi vinden.
Voor Sam De Nef is dit soloproject zijn manier om zijn eigen verhaal te vertellen en liedjes te schrijven die op de meest natuurlijke manier tot hem komen. Voor dit project liet hij zich inspireren door Bob Dylan, Jack Kerouac, Leonard Cohen en Karen Dalton. Maar hij blijft uit de buurt van clichés en heeft zelf een eigen, indrukwekkende stem. Vanaf het openingsnummer Untitled zijn we van onze sokken geblazen. Wat een straffe sound heeft De Nef samen met Rombouts en Decraene hier neergezet. En dat zet zich heel het album door.
Veel luistergenot!
