Luminous Belge

Een aangename nervositeit, een krachtige jonge vrouw die een punt wil maken, intens kippenvel, een imaginaire soundtrack en een knipoog naar de jaren ’80.

Deze week allemaal te ontdekken in onze Luminous Belge. Artiesten van dienst zijn The Rats, Isbells, Jen, Mattias De Craene en Marble Sounds.

Vijf Gentse ratten, vijf tracks, slechts één ep. De Gentse postpunkband The Rats doet niet aan religie en nog minder aan bijgeloof, want vrijdag de dertiende klonk nooit eerder zo straf als vandaag, de geboortedag van hun debuutep Disco To Disco.

Ze veroverden donkere harten op hun eigenwijze noisy manier tijdens de halve finale van Humo’s Rock Rally 2024. Ze surften op de golven van hun dansende publiek op de vele podia (Botanique, Vooruit, Boomtown, Zeverrock, Crammerock…) die ze plat speelden de voorbije maanden, waarna ze de Hightime Studio van Thomas Valkiers introkken om hun ep in te blikken.

Inspiratie vonden ze bij de wildere, forsere grondleggers binnen het genre, zoals Gang Of Four, Wire en PiL, maar worden met hun eigen grimmige sound ook vooral geapprecieerd door al wie bands als bijvoorbeeld IDLES, Shame en Italia 90 tot hun idolen rekenen.

De titeltrack Disco To Disco danst glamoureus in de smerige ondergrond van postpunkscene. De gitaren klinken snerpend doorheen een slepend ritme, waaraan meer en meer laagjes worden toegevoegd, tot er zich een weerbarstig explosieve track ontpopt.

Geen country in Last Chance Saloon, maar drums wilder dan eender welk hoefgetrappel. Zelfverzekerd en grimmig klinkt de nonchalance van The Rats doorheen deze bittere postpunktrack.
Een rollende baslijn opent Disconnected, waartegen de gitaar groovy aanschuurt. De opgejutte zang hult het nummer in een aangename nervositeit.

Old Flames is dé track die hun publiek op optredens in vlam zet. De gitaarriffs worden steevast meegebruld – alsof ze een frontman op zichzelf zouden vervangen – en dit nummer wordt daardoor vergeleken met een ‘football chant’. Maar er zit meer achter. Dat catchy synthlijntje bijvoorbeeld. Bovendien doen die ronkende baslijn en die groovy, uptempo ritmes zelfs de oudste vlammen opflakkeren.
Eerder traag en slepend opent Rat’s Alley, met een diep trillende bas en een knappe gitaarlijn in de hoofdrol, waarrond Emile volkse zang drapeert.

Deze vijf tracks staan op de a-kant van het plaatje. Op de b-kant prijken nog twee bonusnummers die ze in 2023 al uitbrachten als single: hun zelfverzekerde debuutsingle Machinery en het rauw bevrijdende Blank Verse.

“This will be our year / thank you for your services / we will be taking over from here!”, klonk het vorig jaar al in Machinery. Wel, het mag dan al sinds 2021 geleden zijn dat het ‘jaar van de rat’ gevierd werd, The Rats vieren het al een heel jaar lang! En volgens ons trekt zich dat met deze ep beslist voort.

Disco To Disco is digitaal en op 12” vinyl uitgebracht. The Rats stellen hem op 2 oktober live voor in De Charlatan in Gent. Feverchild, een post-hardcore/emo-band die momenteel Europa rond tourt, verzorgt het voorprogramma. Daarnaast zijn The Rats in oktober ook te zien op Left of the Dial, het jaarlijks internationaal showcasefestival in Rotterdam.

JEN, het alter ego van de 23-jarige singer-songwriter Jente Neels, is terug, en hoe! Nadat het Brugse talent de Europese – en natuurlijk ook Belgische – podia afschuimde als muzikante bij onder andere Sylvie Kreusch, Jan Verstraeten en Ratmosphere, mag de focus nu even terug liggen op haar eigen werk. Haar nieuwe single Painkiller laat een nieuwe, frisse én uiterst krachtige Neels horen, ook al zetten de eerste 35 seconden je wel op een verkeerd been.

Nu ja, ‘verkeerd’ is misschien niet het juiste woord. Jente gaat uiterst plagend poppy van start. Invloeden die ze waarschijnlijk bij la Kreusch heeft opgepikt. Dan nemen de gitaren het echter over en wordt het nummer een pak steviger, regelrechte indie rock zowaar. De song blijft verder balanceren tussen de speelse elementen en potige uithalen. We geven toe dat we even schrokken, want mijlenver verwijderd van de meer melancholische songs uit haar recente verleden.

Ook vocaal en thematisch horen we een krachtige jonge vrouw die even een punt wil maken: willen al die personen die zichzelf héél wat vinden en haar hierdoor verschrikkelijk ongemakkelijk doen voelen, even chillen! Dat is het laatste waar Jente nood aan heeft. Misschien dat die blaaskaken even een voorbeeld kunnen nemen aan hoe deze jonge muzikante zelf omgaat met iedereen die haar op een respectvolle manier benadert: oprecht vriendelijk en met hetzelfde respect dat je haar toont.

Laat Painkiller de start zijn van een lange carrière vol knappe songs, variatie in de muziek, een Jente Neels die met volle teugen en vrijheid kan genieten van wat ze het liefst doet én véél liveoptredens zodat een steeds groeiende schare fans kan delen in al dat moois.

Het is nog maar een jaar geleden dat het prachtige album Basegemiti van Isbells verscheen en we krijgen nu al het nieuws dat er begin 2025 een nieuw plaat van de band verschijnt. De zesde langspeler van Gaëtan Vandewoude en collega’s verschijnt in januari en zal And The Noise Settles heten. Het album werd geproducet door niemand minder dan Chantal Acda.

Hold On is het eerste voorproefje van de nieuwe en het is een prachtig ingetogen pareltje. Het is een diep ontroerend en emotioneel geladen nummer dat de essentie weergeeft van wat het het betekent om iemand te steunen in moeilijke tijden. Alleen al de warme intro geeft ons intens kippenvel en dan komt nog het knapste stuk, met de stem van Vandewoude die subtiel wordt aangevuld door de achtergrondzang van Acda en een zacht deken van arrangementen van de hand van Valgeir Sigurson met strijkers en de bugel van Jon Birdsong.

De tekst belooft je op te vangen als je valt en te luisteren als je huilt. De muziek is het ideale net om troost te bieden. Isbells leveren met dit nummer het perfecte medicijn om de kille, koude wereld warmte te geven.

Ken je dat gevoel: je zit aan iemand te denken, vraagt je af hoe het met hen gaat en de volgende dag krijg je bericht van/over die persoon? Dat is precies hoe het ons deze week verging toen we te horen kregen dat saxofonist (en warme mens) Mattias De Craene, bezig is aan een nieuw album. Hoera dachten wij, want De Craene stelt nooit teleur. 

Opnieuw filmmuziek? Ja inderdaad, want ook in 2021 releasete Mattias al eens een album vol filmmuziek, Patterns for (a) film. Belangrijk details is wel dat het toen over een imaginaire prent ging. We spraken er hem toen over in de Gentse Sphinx.

Geen imaginaire film deze keer, wel een imaginaire soundtrack bij de surrealistische, avant-garde film van de Chileens-Franse regisseur Alejandro Jodorowsky: The Holy Mountain(1973). “Mijn hoofd, mijn ziel – en dus ook mijn muziek – komen thuis bij deze film”, aldus De Craene. En in dat hoofd waart muziek rond die je zelden elders hoort. 

De tenorsaxofoon vormt zoals steeds de basis van De Craene’s composities, maar is nauwelijks nog herkenbaar als dusdanig. Galm, (granulaire) distortion, synths, samples… Mattias brengt ze samen tot een dreigende soundscape die in eerste instantie best angstaanjagend klinkt. Het gevecht tussen de zacht, zalvend zang en de machinaal verscheurde saxklanken wordt beslecht in het voordeel van de menselijke warmte. 

Rust en je plaats vinden in een soms kille en bedreigende wereld, daar lijkt dit nummer over te gaan. De zoektocht naar warmte en menselijk contact, er zijn voor elkaar. Daar draait het tenslotte allemaal om.

Menige band werkt jarenlang aan het perfectioneren van hun geluid. Maar wat doe je dan als je het gevoel hebt dat je de perfectie hebt bereikt en je dus op een eindpunt bent beland? Ofwel stop je ermee, ofwel is het tijd om je muzikale aanpak bij te stellen en op zoek te gaan naar een ander geluid.

Dat is precies wat Pieter Van Dessel van plan op de zesde plaat van Marble Sounds die volgend jaar verschijnt. Hij wil meer puntige popsongs maken met minder weemoed, al zal Van Dessels stem altijd wel een weemoedig randje hebben.

Op de eerste single An Emotional High hoorden we meer elektronische toetsen maar ook een pak warme arrangementen, iets waar de band al jaren voor bekend staat. Op dit tweede voorproefje If You Would Prove Me Wrong Now werd de elektronica nog meer naar voren geschoven, de warmte zit gelukkig nog steeds in het nummer. 

Het liedje heeft iets van de straffe composities van The Blue Nile en Talk Talk. Een geweldig nummer dus met veel diepgang en laagjes, een knipoog naar de jaren ’80 en de voeten in 2024. Voor deze song heeft van Dessel zich laten inspireren door een artikel van Stijn Vrancken over het vermogen om te “genieten van je ongelijk”. Gelijk hebben is passé. Steeds opnieuw ongelijk blijken te hebben: dat is wat de mensheid bindt. Zodat ook deze song iedereen verbindt.