Een warme soul vibe, melancholische zang op dynamische dancebeats, een boeiende mix van piano, elektronische elementen, cello en live geprojecteerde beelden; een vleugje indierock en Californische sequoia’s.
Ook deze week verkennen we het Belgische muzieklandschap met volgende artiesten Trixie Whitley, Jaan Hantson, Monrad, Paulette Verlée en Tender Lion.
Eind september mogen we een nieuwe ep verwachten van Trixie Whitley met de naam Dragon Of Everything. Op deze ep graaft Whitley naar haar oerinstincten. Ze doordrenkt de liedjes met alle vreugde, verdriet en fijne momenten van het moederschap en het leven zelf. De ep is toepasselijk vernoemd naar een illustratie van haar dochter die de hoes van de plaat siert.
High Wire is de eerste single uit de aankomende ep. Het is eigenlijk al een oud nummer dat Whitley schreef tijdens haar tournee met Black Dub (haar project met Daniel Lanois uit 2010). Ze nam het liedje toen op met haar telefoon en in 2021 besloot ze er nog eens naar te luisteren. Door de reactie van haar dochter op het nummer besloot ze het uit te werken. Trixie zingt over de ongelijkheid in de wereld, nadenken over die toestand en dat ook laten horen. Onderwerpen die vandaag en eigenlijk al heel lang reeds actueel zijn.
Op haar laatste album Lacuna experimenteerde Trixie met elektronica, op deze single keert ze terug naar haar roots met een flinke scheut ingetogen bluesrock met soul en jazz invloeden. In deze track gebeuren er heel wat boeiende dingen. In het refrein geven de backings het nummer een warme soulvibe terwijl de blazers er een avontuurlijke twist aan geven. Het nummer kruipt diep onder de huid en laat je niet meer los.
Stel je voor dat je van de club komt. De avond was geweldig en nu ben je moe, maar je bent nog een uur onderweg om thuis te komen. En dan komt de nieuwe muziek van Jaan Hantson op de radio. Melancholische zang op dynamische dancebeats. Het laat je met je vinger op het stuur tikken. Uiteindelijk rijd je niet naar huis, maar naar het strand, stapt uit, gaat in het zand zitten, trekt je schoenen en sokken uit en op een gegeven moment sta je op en ga je weer dansen. Tot de zon opkomt.
Jaan Hantson leerde op jonge leeftijd piano spelen en werd daarna muziekproducer. We kennen hem als songwriter van melancholische popsongs met een vleugje trip hop erin. De nieuwe muziek leerde dansen in Berlijn. Van de minimale techno daar. Misschien zul je niet meteen opspringen en dansen. Maar je zult wel met je vingers of voeten tikken. Onbeweeglijkheid is geen optie.
Je kunt de ep ook op de achtergrond afspelen terwijl je studeert voor je volgende examen. Omdat het bijna continu grooved, maar niet irritant is. Jaan Hantson vertelt je zijn verhalen en indrukken over de beats heen, maar hij beukt niet met de deur in huis. En dat leidt ertoe dat je aan het eind van de ep weer op de startknop drukt en opnieuw luistert. Of het nu op het strand is na een nachtje feesten. Als je al gedanst hebt, maar nog niet het strand bent gegaan, of aan je bureau, of tijdens het koken… maar niet in de supermarkt! Daar is deze muziek te onconventioneel voor.
Spijtig dat zus Saar Hantson niet echt zingt op deze ep want de samenwerkingen tussen broer en zus waren hoogtepunten. Voor de rest zijn we duidelijk voor de verandering. Je vindt ons om 4 uur op het strand. We zitten in de auto met de deuren open. En luisteren naar de Wish you were here van Jaan Hantson.
Na de live-ep Live at Piano Day die begin juni verscheen, brengt Paulette Verlée ook een nieuwe single uit!
Paulette, de Brusselse pianiste die leerde pianospelen met werken van Bach en Schumann, bracht eerder reeds het album Choses vues à droite et à gauche (sans lunettes) uit en Les Barricades Mystérieuses (V2 Records). Zoals beide titels laten vermoeden, verwijzend naar respectievelijk Erik Satie en François Couperin.
Met airplay op Radio 1 en Klara is haar prachtige muziek ook populair op streaming (met +1M streams op Apple music en Spotify). Niemand minder dan Nils Frahm is fan en nam Reprieveop in zijn persoonlijk Spotify playlist. Onlangs nog was Paulette te gast bij Bent Van Looy in het radioprogramma Culture Club waar ze een aantal live versies mocht brengen van haar laatst verschenen ep Reworks waarin ze Belgische popsongs in een neoklassiek jasje steekt.
Haar live optredens zijn een boeiende mix van piano, elektronische elementen, cello en live geprojecteerde beelden. Een streling voor oog een oor!
Momenteel werkt Paulette aan de soundtrack van de internationale dramaserie Patience, geregisseerd door Maarten Moerkerke, die in 2025 verwacht wordt in het VK en de VS.
Als je nieuwsgierig bent naar die serie kan je alvast eens kijken naar de serie Astrid & Raphaelle, deze wordt momenteel uitgezonden op Vrt. Ook op Vrt MAX kan je een volledig seizoen kijken via deze link.
Hier komen veel mooie dingen samen: Filip Tanghe heeft geproducet. We waarderen hem voor veel muziek. Dit jaar vooral voor Ramen als Ogen van Brent Beukelaer. Dezelfde warme muzikale toon is ook hoorbaar op The Game van Monrad. De drums zijn opgenomen door Michiel Balcaen, de bas door Simon Casier. Beiden kennen we oorspronkelijk van Balthazar.Andere muzikale speelterreinen van beide heren zijn waarschijnlijk bekend.
Naast de hulp van vrienden en kennissen heeft Monrad, wiens echte naam Matthew Ramon is, nog meer potentieel. Ten eerste is er zijn stem. Het doet denken aan Mark Lanegan of wijlen Leonard Cohen. Die laatste lijkt ook invloed te hebben gehad op het schrijven. Omdat The Game heel poëtisch is geschreven, is het minder een rock-‘n-roll tekst. Toch kun je ook aan Lou Reed denken in de manier waarop hij zingt.
In tegenstelling tot de helden van de donkere zang lijkt Monrad meer geworteld in de indierock en minder in de indieblues, althans op deze single. Dit is ook waar zijn uniekheid ligt. Het refrein wordt iets hoger gezongen en klinkt bijna als een poprefrein. Waarom niet? De nummer gaat over het punt waarop je accepteert dat je deel uitmaakt van die alledaagsheid en de controle loslaat. Ooit verlangde je ernaar, wilde je het. En nu maak je echt deel uit van The Game.
Als hij de regels bepaalt, willen we daar graag bij betrokken zijn.
Wim Van den Borre van Tender Lion plaatste zopas het tweede nummer van hun aankomend debuut op Spotify. Dat deed hij – on the road – vanuit Las Vegas. Rock-‘n-roll! Bij het nummer staat een beeld van Californische sequoia’s. Run Into The Ground is een fraai staaltje slome triphop, mooi ingezongen door Nele De Neef. Wim trekt vermoedelijk zijn cowboyhoed even scheef over zijn oor als we hem polsen naar de inhoud van het liedje.
“Het is een heel persoonlijk nummer over jezelf staande houden terwijl je aanvoelt dat er van alles niet klopt. Meer wilskracht aanboren terwijl je energie wegvloeit tussen de barsten van je zelfbeeld. En het bevrijdende proces dat volgt wanneer er niets meer overblijft. Onderhuidse chaos, verborgen door een ça va-attitude.” Een gevoel dat passend verklankt wordt in een sfeervolle downbeat-sound die ons aan Massive Attack herinnert.
Komende maanden worden nog een aantal nummers afgewerkt voor het eerste album. Het duo, live bijgestaan door strijker Marjoke Lanckriet, oogstte veel bijval op het Aalsterse stadsfestival Kunstoevers. Geen wonder dat ze met veel goesting vlijtig zoeken naar nieuwe speelkansen. Een duo om in de gaten te houden!
