Een mooi dromerig nummer, een klaterende pianosolo, een indiepareltje met prachtige samenzang, een streepje groovy elektronica uit de jaren tachtig en de Belgische rocksector die er terug een prachtplaat bij heeft.
Benieuwd? Ontdek dit alles in onze Luminous Belge van deze week. Artiesten zijn Raman., Saving Nico, Velvet Jesus, OK Panda en Black Leather Jacket.
Sinds Simon Raman in 2016 de muziekwedstrijd Jonge Wolven won, is de Gentse singer-songwriter hard aan het timmeren aan zijn eigen weg onder de naam RAMAN. Na zijn debuutep Birth Of Joy uit 2019 bracht hij nog enkele singles uit en was hij veel te zien op diverse podia. Vorig jaar verscheen de single I Wonder dat een eerste voorproefje was uit zijn debuutalbum dat hij heeft ingeblikt met Pascal Deweze.
All This Time is de tweede smaakmaker uit het nieuwe album en daarin beschrijft RAMAN. het ontwaken in het voorjaar te midden van het kronkelende pad van het leven. Hij zingt zichzelf vinden in zijn eigen gecreëerde wereld, terwijl hij zich steeds meer bewust wordt van de vergankelijkheid en de verborgen schoonheid van het bestaan.
Het is een mooi dromerig nummer waarin Ramans warme stem uitblinkt terwijl hij ze kracht bijzet met subtiel prachtig gitaarwerk. Wat een knap nummer is dit! De perfecte track om bij te ontwaken na een lange winterslaap.
Nog maar net maakten we kennis met de kleurrijke en knotsgekke wereld van plush baby, en daar brengt de helft van het duo al een solonummer uit. Iets heel anders dan je verwacht: Nicolas Anné laat zich hier Saving Nico noemen en roept herinneringen op aan ambachtelijke songsmeden als Nick Drake.
In I Wonder piekert Nicolas over de wanorde in zijn hoofd en de onmetelijkheid van het universum en stelt hij de vraag of we niet beter af zijn zonder al die overpeinzingen en ambities. “Should I let go?”, mijmert hij. “Should we not strive for infinity / But accept the limits to our time?” Maar intussen is hij natuurlijk weer aan het overpeinzen.
In zijn persbericht steekt Nicolas niet weg beïnvloed te zijn door Sufjan Stevens, maar dan toch zonder het bataljon aan bizarre instrumenten dat de geniale Amerikaan zo graag inzet. I Wonderis een zorgvuldig in elkaar gestoken liedje op maat van de aandachtige luisteraar, die het de verschillende luisterbeurten gunt die het verdient. Anders dreig je ontroerende details te missen, zoals de klaterende pianosolo net voorbij de helft.
Wie zich al een tijdje afvraagt wanneer er nieuwe muziek uitkomt van Belated Promise Ring is eraan voor de moeite. Omdat Matt Swanton uit de band stapte, vonden Anton Fannes, Bart Catoor en Christophe Vandewoude dat het tijd was voor een andere bandnaam. Er werd gekozen voor Velvet Jesus en dit jaar mogen we de debuutplaat Qatar verwachten van deze vernieuwde band.
In Elah is de derde single van het album dat opgenomen is in de Isbells-studio van GaëtanVandewoude. Matt Swanton heeft de plaat gemixt vanuit Australië. De vallei van Elah ligt op de grens van Israël en Palestina. Daar bevindt zich het strijdperk waar David Goliath bevocht. Het nummer gaat dan over de situatie waarbij je tegenover iets groot en angstaanjagend staat, waarvan je ergens ook weet dat je het toch kan overwinnen.
Het is een dromerig indiepareltje met prachtige samenzang, sfeervolle synths en een machtige gitaarsound. Dit nummer staat echt als een huis of zoals David tegenover Goliath. Ja, we zijn serieus in de wolken van deze Elah.
Brussel, ergens in 2020. Vijf mensen die lijden aan lockdownvermoeidheid houden zich (en elkaar) bezig met het componeren van muziek via video calls. Het wordt al snel duidelijk dat hier meer inzit dan online jammen om de verveling te verdrijven. Niet veel later komen ze buiten om meteen weer in een opnamestudio opgesloten te worden. Het resultaat is de veelbelovende ep Perspections. OK Panda levert indiepop met invloeden uit alternatieve rock en een streep groovy elektronica uit de jaren tachtig. Ze doen dat met gevoel voor melodie en melancholie, maar ook met een bijna onweerstaanbare meeslependheid. Nu zijn ze terug met hun tweede ep en die is ronduit heerlijk.
De vijftrack begin met het heupwiegende Roses, dat snedige gitaarriffs afwisselt met discobeats. Maar onder de vrolijk tintelende spiegelbol hangen melancholische teksten over geestelijke gezondheid en de zoektocht naar een “thuis”. Op The Background gooit OK Panda de meezingfactor nog een beetje de hoogte in, opnieuw ondersteund door een stevig eighties-tempo. Het helpt natuurlijk ook dat OK Panda met Till De Saeger een uitstekende zanger in de gelederen heeft. Het plaatje past gewoon volledig.
Home nestelt zich halverwege de ep en is zowat het hoogtepunt. Wat begint met een basic synthbeat, evolueert naar iets waar bands als Muse of Placebo jaloers op mogen zijn. Wat een indieknaller! Die hoort in De Afrekening van Studio Brussel. Eerder op de plaat moesten we ook al eens denken aan Jamiroquai (de discorock), Blink 182 (het meezinggehalte), Eurythmics (de elektronica) en Beck (het speelplezier). Maar uiteindelijk is dit OK Panda en OK Panda is dik OK, daar hoeft geen twijfel over te bestaan.
Helemaal op het einde komen zelfs even The Lemonheads in ons op wanneer Solitary Serenade losbarst en de boel uiteindelijk in absolute schoonheid afsluit. Vlak daarvoor mikt het opwindende Snowing In The Sun nog eens volop op de dansvloer, en met succes. Lang zal het niet meer duren alvorens OK Panda de Belgische podia en festivals in lichterlaaie zet met hun warme en meeslepende indiepop. Als ze live even geloofwaardig overkomen als op plaat, en daar twijfelen we niet echt aan, dan komt dat helemaal goed.
Het Antwerpse viertal Black Leather Jacket heeft met Stinger een nieuw kind op de wereld losgelaten. Het album barst los met Why en dat losbarsten mag je letterlijk nemen. Net als Animal van The Muppet Show wordt er snoeihard op de drums gemept. Het lijkt in eerste instantie gewoon opgenomen in de garage, tot de werkelijke productie start. Een heel catchy refrein dat zo meegezongen kan worden.
Suck It Up doet er qua meezingbaarheid nog een schep bovenop en beschikt ook over een venijnige gitaarriff. Garagerock gemixt met punk én een synthesizer. Op Darts zien we Dancing Dimi nog niet meteen uit de bol gaan, een Pukkelpop-weide daarentegen wel. I Want It Now is onze persoonlijke favoriet. Het klinkt zo vuil maar toch geluidstechnisch swaffelend tegen de perfectie. Het moet gezegd: Black Leather Jacket is nauw verwant met SONS of omgekeerd. Ook in Manipulate wordt er geëxperimenteerd met synths, waardoor het soms wat Goose-achtig aanvoelt, zeker bij het tussenstuk waarbij de basdrum alleen verdergaat.
Social Race is een rustpunt op de plaat. Het heeft iets dreigends, zelfs bezwerends door de schreeuwende gitaarnoten. Het voelt wat newwave-achtig aan. Met titelnummer Stinger gaat het opnieuw de garagerock-toer op en Eleven tapt uit een punkvaatje. They Ain’t Got It heeft het ideale ritme om met het hoofd op en neer te bewegen. Op Leave Me Alone krijgen de synths opnieuw een prominentere rol, zonder aan snedigheid in te boeten. Another Day gaat opnieuw voor de meezingbaarheid en Plagues sluit de plaat af. Het nummer gaat een beetje alle kanten uit en vat het album perfect samen.
Voor de productie tekende Damien Vanderhasselt, die ook al met Millionaire werkte. De Belgische rocksector heeft er weer een topplaat bij en daar kunnen we alleen maar blij mee zijn.
Veel luistergenot!
