Subtiele soundscapes, geen zeemzoete kleffe song, een samensmelting van The Stooges en The Doors, een pianoballade en een soulvolle funky vibe.
Deze week allemaal te ontdekken in onze Luminous Belge. Artiesten deze week zijn Iskander Moon, Douglas Firs, Meltheads, Vincent Lawrence en FAAR.
Iskander Moens heeft er al een rijk muzikaal parcours opzitten ook al is hij nog maar 23 jaar. Hij maakte deel uit van HYPER!, Shikata Ga Nai en Ceasar Quinn, deed productiewerk en was sessiemuzikant bij onder andere Mooneye, The Starlings, Camille en Ibe. Sinds vorig jaar focust deze multi-instrumentalist en singer-songwriter zich vooral op zijn solo carrière.
In september was er de debuutsingle Saturday Silence van Iskander Moon waarin sombere arrangementen te horen waren en zijn breekbare stem een hoofdrol speelde. Diezelfde weg volgt hij ook op de tweede single Berlin. Moens schreef het in de Duitse hoofdstad en nam het diezelfde dag ook op.
Het is een heel puur lied dat langzaamaan intenser en gedrevener wordt. In het begin horen we opnieuw die mooie, breekbare stem in combinatie met akoestische gitaar, later vallen subtiele soundscapes en zware bassen in waardoor het nummer iets bombastischer wordt. Afsluiten gebeurt in alle rust en heel intiem.
In november liet Douglas Firs weten dat er een nieuw album zat aan te komen. Dat nieuws werd toen kracht bijgezet door het mooie Lazy Heart. Op die nieuwe plaat Happy Pt. 2 moeten we nog wachten tot 30 augustus. Dus verdienen we nog een single om het wachten te verzachten.
Back To That Day is volgens frontman Gertjan Van Hellemont de perfecte ode aan de liefde. Het is ook het eerste nummer dat Van Hellemont heeft geschreven voor zijn grote liefde Jolien. En dat allemaal nog voor Valentijnsdag.
Het is mooi, warm nummer boordevol strijkers. Maar vergis je niet het is geen zeemzoete kleffe song. Het nummer is mooi opgebouwd zonder dat het bombastisch wordt. Het is wél weer een hele straffe track waarin de onverwachte gitaarsolo op het einde de glanzende kers op de taart was.
Sedert de Meltheads in 2022 met Naïef een butterfly-effect veroorzaakten, zijn wij nooit meer verveeld geraakt met elke nieuwe scheet van deze uiterst toxische en radioactieve band. Het piepkleine liedje veroorzaakte in ons landschap meteen een eerste rimpel. Alsof de jonge gasten – Tim Pensaert (bas), Simon De Geus (drums), Yunas De Proost (gitaar) en Sietse Willems (vandaal) – met hun huisgemaakte postpunk het allemaal zo planden. Zo eenvoudig komt het maken van nieuwe songs en meteen ook een geweldige debuutalbum over.
Zoals het hoort passeren beginnende Belgische bands de lokale podia. Zo bouwden de Meltheads een trouwe fanbase op. Zij mochten zelfs al snuiven van buitenlandse gigs. Dat veroorzaakte airplay op gereputeerde radiostations als KEXP en Radio X Manchester. dEUS mocht zelfs mee als na-programma tijdens hun tournee in onder andere Londen.
Het album opent met Decent Sex waarin Sietse ons ongevraagd bekent dat hij al lange tijd geen degelijke seks meer had met een degelijke persoon. Nu ja, als opener kan dat tellen. Maar als deze onthouding de oorzaak is van de opgekropte energie, mogen ze van ons nog lang onbevlekt blijven. De band omschrijft de titeltrack als de samensmelting van The Stooges met The Doors. We vinden het niet eens erg.
In onze eerdere recensies van de eerste singles bewierookten we naast de uitstekende muziek van de jongens ook hun gedurfde onderwerpen. In Theodore hebben ze het over eigenliefde, alsof ze nu al spotten met hun toekomstige wereldbekendheid.
Maar songs over de gevaren van drugs, politiek, slechte seks en sociale onderdrukking hoeven niet zwaar te zijn, integendeel. Deze band schrijft nummers die blijven hangen. En dat voor korte nummers die bijna allemaal ongeveer halverwege van tempo veranderen.
Wij blijven van de Meltheads houden als waren ze onze kroost en beseffen nu dat er een generatie is opgestaan die de Ramones en The Melvins beluisterd heeft en zijn doorgegaan op hun krachtig maar luchtig elan. Dit album is een must have voor elke freak die houdt van live energie, muzikaal geweld en een soundtrack zoekt voor de fitness.
Vincent Lawrence is het muzikale alter ego van de Hasseltse singer-songwriter Vince Seys. Vince is al jaren bezig met muziek maken en stond in 2017 in de finale van Limbomania. De laatste jaren was hij vooral aan het sleutelen aan nieuwe muziek waarvan Taste Of Rain het tweede voorsmaakje is.
Vorig jaar kregen we een eerste voorproefje met Keep The Cancle Lit waarin duidelijk opviel dat deze singer-songwriter heel wat invloeden ging halen bij Bon Iver. In de nieuwe single gaat het een stuk breder dan in zijn voorganger. Het nummer begint als een pianoballade maar wordt in het refrein meer een popsong. Op het einde verandert de sfeer weer met bombastische arrangementen. Hier en daar komt het experimentele Bon Iver-sfeertje toch weer om de hoek kijken.
Taste Of Rain klinkt heel avontuurlijk en uniek. Als Vincent Lawrence zo origineel uit de hoek blijft komen gaat deze kerel nog veel potten breken.
FAAR. ontstond uit een reeks jamsessies tussen Jïrgen Hamakers, Sven Lories en Vick Vandenput. Ze mixen funk, smooth jazz en hiphop in elkaar tot een uniek geheel.
In maart verschijnt de debuutplaat van het trio en tot nu toe kregen we daar al het energieke Nasua uit te horen. Nu is er de tweede FAAR.-track Moloko+ die trouwens niks te maken heeft met de gelijknamige band. Het nummer heeft een funky vibe dankzij de groovy baslijn. De keyboards geven het nummer een meer soulvolle vibe die wordt gecombineerd met lekkere breakbeats.
Wat klinkt deze tweede teaser weer zalig en divers. Live gaat Moloko+ zeker een van de hoogtepunten zijn tijdens de optredens van dit talentrijk drietal.
Veel luistergenot!
