Een warm sensueel nummer met de typische Portugese saudade. Een akoestische song met bijzonder psychedelische soundscapes, een catchy indiepopsong, een album waarop het lijkt of de geesten van Serge Gainsbourg en Dick Dale elkaar tegenkomen in een Oosterse bar en aan het kijken zijn naar een blaxploitation film en een unieke wereld vol kleurrijke composities, diversiteit en avontuur.
You say what? Inderdaad woensdag, tijd voor de wekelijkse Luminous Belge! Artiesten deze week zijn Ão, Loverman, Kowzi, Gaïsha en Elias.
Eind 2020 bracht Ão hun naamloze debuutep uit, sindsdien zijn we volledig in de ban van de prachtige stem van Brenda Corijn, de warme zuiderse gitaarklanken van Siebe Chau, de ingetogen soundscapes van Jolan Decaestecker en de eclectische percussie van Bert Peyffers. Dit viertal is al volop bezig aan het volgende hoofdstuk met het debuutalbum (met Jasper Maekelberg en Decaestecker achter de knoppen) dat ergens in oktober het licht zal zien.
Avó is opnieuw een prachtig voorsmaakje uit het te verschijnen album dat is gebaseerd op een verhaal dat Corrijns moeder meebracht uit haar geboorteland Mozambique. Zij woonde als kind in een dorp aan de Zambezi-rivier en aan de rand van dat dorp woonde een oude, wijze dame. In de Zambezi zitten veel krokodillen, maar die vrouw wist wanneer het veilig was voor de kinderen om in de rivier te zwemmen en spelen. Ze noemden haar “a avó dos crocodilos”, de “grootmoeder van de krokodillen”.
De intro heeft een kleurrijke, Afrikaanse sfeer, daarna krijgen een warm sensueel nummer met de typische Portugese saudade, tristesse. Door de percussie heeft deze track toch ook weer een Afrikaans tintje. Het is een nummer dat heel diep kruipt door de prachtige arrangementen en Brenda’s machtig mooie stem.
Het was een kleine schok toen James De Graef vorig jaar aankondigde dat hij Shht verliet om zijn eigen ding te doen. Toen had hij onder de naam Loverman al de prachtige singles Into The Night en Parlay uitgebracht waarop hij duidelijk liet horen dat hij solo een volledige andere weg uit wou gaan. In plaats van geschifte, chaotische songs brengt James heel breekbare singer-songwriter pareltjes.
Momenteel verzorgt Loverman het voorprogramma van Tamino doorheen Europa en kondigt hij zijn debuutplaat aan die in de herfst van dit jaar het licht zal zien. Difference Aside is een straf voorsmaakje van dat nieuwe album. De Graef klinkt hier als een doorleefde Mark Lannegan, Nick Drake of Howe Gelb en combineert zijn akoestische song met bijzonder psychedelische soundscapes die het nummer een unieke sfeer geven.
Let ook op de toepasselijke, bijzondere clip van de hand van Daisy Ray.
In 2009 brachten Olaf Janssens, Brecht Decroos, Bart Van Lierde en Ben Van Camp het prachtige album The Act uit onder de naam Kowzi. Met zo’n sublieme, melodieuze plaat dachten we dat toekomst er rooskleurig uitzag voor deze band maar we moesten maar liefst elf jaar wachten op de opvolger Keep It Quiet. Blijkbaar had het vijftal terug wat meer inspiratie want het jaar daarop volgde de opvolger Way To Go. Optredens kwamen er echter niet. Olaf heeft weinig zin om nog liveshows te doen, zeker sinds Kowzi transformeerde in een soloproject.
Olaf houdt ervan zich terug te trekken in zijn studio waar hij alle instrumenten zelf inspeelt en opneemt… en dan terug verwijdert, tot de perfecte song ontstaat. Zo zullen de songs die we het komend jaar van Kowzi krijgen gepolijster en verfijnder klinken dan ooit. Doordat Janssens zich losrukte van de traditionele bezetting en instrumenten, ontstond er een bevrijdend gevoel met als resultaat dat hij op dit eigenste moment met maar liefst drie nieuwe Kowzi-albums bezig is.
Begin dit jaar kregen we al een eerst soloproduct met de single Back To Good Times en nu is er al een opvolger. In Cut The Crap heeft Olaf het over het geklaag en de nodeloos veel nietszeggende woorden die worden gebruikt in het muziekwereldje. Woorden en onderwerpen die het voor hem als luisteraar wat vermoeiend maken. Hij verwijst bijvoorbeeld naar Nederlandstalige rapmuziek of Justin Bieber die zingt over hoe moeilijk het wel is om wereldster te zijn…
Cut The Crap is weer zo’n straffe, catchy en kwaliteitsvolle indiepopsong, zoals we ze gewoon zijn van deze talentrijke songschrijver. Alles klinkt perfect tot in het kleinste detail, alle kleine en grote arrangementen zorgen ervoor dat het een topsong is. Laat de volgende lading Kowzi songs maar los, we zijn er volledig klaar voor.
Gaïsha is het de unieke samenwerking tussen de Brussels-Marokkaanse zangeres Aïcha Haskal en muzikanten Michael De Schryver (Va Fan Fahre, Proyecto Secreto), Lieven Van Pee (Echoes Of Zoo, De Beren Gieren), Renaud Ghilbert (Absynthe Minded), Eduardo Vega (Va Fan Fahre, Antwerp Ska Orchestra), Falk Schauwen (Compro Oro, Sylvie Kreusch) en Nico Leonard (Victor Rice Septet, Moon Invaders). Samen brengen ze een aanstekelijke mix van Oriëntaalse klanken, psychedelische grooves en een filmische jaren ’70 vibe.
Het gezelschap komt op dit debuutalbum met een erg catchy, groovy sound voor de dag. De kleurrijke mix van stijlen is een schot in de roos die je vanaf de eerste noot meesleurt. Aïcha zingt met veel passie en gedrevenheid en vult zo de vurige energieke songs perfect aan.
Haskal zat op haar zestiende, achter de rug van haar ouders om, in de Brusselse hiphop-scene waar ze toen zelfs meedeed aan een wedstrijd op de televisie. Toen haar vader dat te horen kreeg, moest ze er onmiddellijk mee stoppen tot ze later mee mocht zingen in de volwassen wereld van de Arabische muziek. Op die manier neemt ze nu heel overtuigend haar rol op als leading lady van Gaïsha.
Wat Gaïsha in de tien nummers laat horen is ontzettend dansbaar en mega funky. Het lijkt of de geesten van Serge Gainsbourg en Dick Dale elkaar tegenkomen in een Oosterse bar en aan het kijken zijn naar een blaxploitation film. Deze muziek is de perfecte soundtrack om elk feest of festival in vuur en vlam te zetten.
In augustus 2021 bracht Elias Devoldere (bekend als drummer van Suwi, Nordmann, Hypochristmurteefuzz, John Ghost en John Ghost) zijn debuutep Kaiku uit onder de artiestennaam Elias. Nadat hij zich, tijdens zijn jaren aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, volledig focuste op jazz muziek begon hij recent aan een epische ontdekkingsreis van de muziek van Moses Sumney, James Blake, Kendrick Lamar en Connan Mockasin. Artiesten die hij in de loop der jaren had gemist. In zekere zin kwam Elias terug in contact met het soort muziek waar hij van hield voordat jazz zijn leven begon te domineren. Die herontdekking wakkerde de drang aan om zijn oude dromen te volgen en om solo te gaan. Hij kocht een gitaar, een interface voor zijn laptop en begon te schrijven.
De nummers op de ep ontstonden op intuïtieve wijze in de nasleep van de pandemie, een tijd van ontreddering.
Het album klinkt filmisch en vrij sereen, zachtaardig zelfs, maar de thema’s spreken van interne onrust en onzekerheid. De titel suggereert dualiteit, voortkomend uit de strijd tussen een wens om alles op zijn kop te zetten en een zoektocht naar vrede.
Zoals verwacht is het een heel gevarieerde plaat geworden. Opener Bloom heeft eerst iets van de donkere Blackstar-vibe van David Bowie maar naarmate het nummer vordert, sijpelt er licht door in de donkere tunnel en bloeit het nummer mooi open.
Op If You Think You Can Win laat Elias horen hoe een groovy Radiohead zou kunnen klinken. The Noise lijkt dan weer een klein dromerig pareltje te worden, maar de bijzondere soundscapes zijn een stoorzender waardoor er weinig te dromen valt en we uiteindelijk een avontuurlijke track krijgen.
Op Bloomed > Exploded creëert Devoldere een unieke wereld vol kleurrijke composities, vol diversiteit en avontuur. Langs de ene kant sluit het album goed aan bij zijn debuutep en tegelijk gaat het helemaal een andere kant op. Altijd klinkt het echter even boeiend.
Veel luistergenot!
