Sinds het debuutalbum De Un a Dix (2005) en het nummer Bruxelles, een mooie ode aan de hoofdstad, geldt zangeres Marie Warnant als begrip in het Franse chanson. De uit Namen aangespoelde, door Brussel geadopteerde chanteuse, heeft er sindsdien een interessant en gevarieerd muzikaal parcours opzitten; een cd met kinderliedjes en een soundtrack incluis. Op 24 maart verscheen het dubbelalbum Amour Sans Fin/ Pisang Orange. En eigenlijk kwam Amour Sans Fin al uit in april 2022, juist is juist.
Zondagavond 26 maart trakteerde Warnant een volgepakte Rotondezaal in Le Botanique op een gulle greep uit de nieuwe dubbelaar. En een traktaat dat was het. Warnant nam ons mee op een wonderlijke eclectische trip met een aantal pure chansons, frèle en breekbaar, en vooral veel verrukkelijke, overheerlijke elektropop met vette beats en zweverige keys, met knipogen naar de eighties en nineties. Voer voor dansbeentjes dus met af en toe ruimte voor kippenvelmomentjes.
Met haar unieke stemgeluid bracht Warnant haar verhalen, gebaseerd op welbepaalde tarotkaarten – “maar eigenlijk gaan bijna alle liedjes over de liefde”, aldus de zangeres – op prachtige wijze, en wist ze de Rotonde in geen tijd te charmeren én betoveren.
Warnant had gitarist en bassist Cédric Van Caillie en drummer Joachim Poitevin meegebracht, zelf begeleidde ze zich op akoestische en elektrische gitaar. Soms nam ze plaats achter de keys. Of alle keys en beats live waren, weten we niet zeker, de fenomenale ritmesectie Cailie-Poitevin was dat overduidelijk en de prachtige vocalen en gitaren van Warnant ook.
De zangeres zette een plaatje op, we hoorden dat typische gekraak. Met Simbolo, haast naadloos overgaand in Des Portes schalden meteen fijne electroklanken door de Botanique. Met A Présent werd al uitgepakt met een eerste hoogtepunt. Die stem, die tekst, ooh! Een bijzonder aanstekelijk Des Mots Vrais, volgde, een flinke oorwurm, dus werd er al gauw duchtig meegezongen. Wie ook meezong was Maya Safar, die de band ondertussen had vervoegd op het podium. Warnant vroeg ons of we die prachtige vlinder hadden gespot op het podium, doelend op Safar, waarop een schandalig lekker dansbaar Comme Un Papillon weerklonk, met beide dames in een glansrol.
En toen was het tijd voor een beetje rock-‘n-roll, al deed Warnant het met de akoestische gitaar. Egocentrique klonk er niet minder catchy en lekker om. “Sans doute tu m’oublieras”. Slik! Of hoe een bloedmooi Someday alle haartjes op onze armen deed rechtkomen, kippenvel, krop in de keel, … the works! Zo pakkend gebracht en magnifiek gezongen door Marie. Wat een absolute tearjerker.
“Eigenlijk ben ik grote fan van simpele, mooie liefdesliedjes. Stomme liefdesliedjes, maar o zo moo, zoals die van Paul McCartney”, leidde de zangeres Silly Love Songs in, een heerlijke, ja simpele popsong. Niet onvergetelijk, en het tipt niet aan wat Macca deed en doet, maar wel gewoon een erg leuk liedje.
Toen was het overduidelijk weer tijd voor sing-a-long én dansbeentjes. Dream About klonk ongelooflijk zwoel én sexy, met parlando en scat van Warnant, dan weer prachtig voluit zingend, bijgestaan door Maya Safar. Deze lekkere electrodeun werd overtroffen door Colère Desirs dat hoogzwanger stond van heuse dancehall-vibes en industrial-ambitie. En hoe heerlijk klonk dat smerige gitaartje? Faut le faire!
Het voorprogramma hadden we helaas gemist, maar Warnant haalde Una erbij om een nummer mee te spelen. De muzikante verzorgde de pakkende pianopartijen bij een bijzonder beklijvend mooi Je te Garde, een prachtig duet tussen Warnant en Safar. Opnieuw kippenvel? Check! En ook Eternel Infiniment kwam van het lijstje ronduit pakkende popsongs. Eigenlijk wéér een regelrechte tearjerker ook.
Na het nogal banale dertien in een dozijn-riedeltje Money, volgde nog het bijzonder aanstekelijke poppy Le Monde A Nos Pieds, met geweldige zenuwachtige drums, al stonden ze misschien iets te luid. En toen wist Warnant ons te vertellen dat we al aan de laatste song in de set toegekomen waren. Vanop de eerste rijen tot ver achteraan in de zaal klonk een te verwachten meerstemmig “non!” waarop een fraai Love Is the Only Way werd ingezet. “Love is the only way, the only way is love”, de Rotonde zong het volmondig mee, of wat had je gedacht?
Diepe buiging, band af. Het was al tien over tien, even leek het erop of er géén bis zou volgen, maar na een kleine drie minuten verscheen Marie Warnant dan toch opnieuw ten tonele. “Allez, d’accord”, grapte ze en alleen bracht ze Foutue Mémoire (uit Ritournelle, 2010), opnieuw op ons gemoed mikkend. Raak, Marie! Mooi, zeker zo in deze uitgeklede versie die ze moederziel alleen bracht.
De muzikanten vervoegden Warnant opnieuw en toen weerklonk die o zo bekende ode aan onze hoofdstad, een subliem Bruxelles. Alvorens ons écht naar huis te sturen, werd nog even naar de dubbelaar teruggekeerd; met de sterk door Gainsbourg bezwangerde electropop J’ai Rêvé de nous en een erg sfeervol en mystiek, Edizesamen, ook afsluiter op het album. Sterk!
Voor de fans kende Amour Sans Fin vast geen geheimen meer, want eigenlijk al bijna een jaar oud, maar Pisang Orange was maandag nog okselfris, en voor het merendeel was al het gebrachte materiaal allicht nog ongekend. Dat het instant gesmaakt werd, is wel duidelijk, Marie Warnant had iedereen vanaf het eerste moment volledig mee. Sterk. Merci, Marie!
Over het album, nu te koop en te vinden op de streaming platforms, zetten we dra nog een boompje op, al kan je op basis van onze concertervaring al vermoeden dat we je deze dubbelaar warm aanbevelen. En als de zangeres ergens live kan meemaken, niet twijfelen, doén!
