Het Mechelse concertgebeuren leeft en bruist steeds meer. Met dank aan organisaties zoals De Concertzaak en DE KELDR. dat recent nog voor een succesvolle editie van Doerak Festival tekende en Waste en The Muttons Het Predikheren net niet deed afbreken. Eén van de sterkhouders van DE KELDR. én medeoprichters is Tamara De Laet die maar al te graag haar eilandplaten met ons wil delen.
“Eigenlijk hoopte ik al stiekem om gevraagd te worden!”, bekent een enthousiaste Tamara De Laet. “Muziek staat voor mij synoniem met ontsnappen, even vertrekken op een reis zonder te denken aan de retour. Het brengt mijn anders veel te druk hoofd tot stilstand en mijn lijf tot rust. Livemuziek versterkt dat nog meer en doet me alles loslaten. Soms betekent dat dansen en luid meezingen, maar evengoed de ogen sluiten en niets anders laten bestaan dan die muziek. Daarom werkt achtergrondmuziek voor mij zelden, mijn aandacht glijdt er altijd naartoe. Ze trekt me weg uit het moment en is altijd prominent aanwezig”, aldus De Laet.
“Daarom is het zo bijzonder om voor DE KELDR. de programmatie te doen: het geeft me enerzijds de kans om nieuwe muziek te ontdekken en bands een podium te geven. We starten alweer aan ons derde seizoen! Ik hoop ook om de bezoekers hetzelfde gevoel van ontsnapping te laten ervaren dat live muziek mij ook brengt, wat dat voor die persoon ook mag betekenen. Maar dus, mijn eilandenplaten (na lang, zeer lang beraad!), in willekeurige volgorde…”
NINE INCH NAILS – The Downward Spiral (1994, Interscope)
Ik heb NIN leren kennen door de soundtracks van Lost Highway en The Crow. Films en muziek die de ziel van de tiener die ik toen was perfect weerspiegelden: verloren in een zee van duisternis, met een fluwelen vleugje gothic dat alles versluierde in tragedie, alsof de wereld in scherven lag en alleen mijn hart de echo ervan voelde. Of zoiets, haha!
De soundtrack van mijn pubertijd, misschien wel. Maar zelfs nu ik een blijer mens ben, blijf ik fan en hoef ik niet meer boos of depressief te zijn om dit album op te zetten, hehe. The Downward Spiral is voor mij – en vele anderen – dé klassieker van NIN met een voor een ijzersterke songs.
BRANT BJORK – Jalamanta (1999, Man’s Ruin)
I love de heer Brant Bjork. Van Kyuss en Fu Manchu tot uiteraard Brant Bjork (Trio) en Stöner, zalig. Wat een charismatische man, en de muziek mag er ook zijn, haha! Nee, alles wat hij doet of ooit mee te maken had, klinkt gewoon geweldig. Ik heb zijn muziek wel een stuk later ontdekt dan die release.
Brant Bjork is een sleutelfiguur binnen de Palm Desert Scene, de muziek waarmee mijn (grote) liefde voor stoner en psychedelische rock begon. Na de eerste noten van Jalamanta bevind ik me al op Brants houten porch, ergens in de zinderende Californische woestijn. De zon brandt en in een wiegende stoel knikken we samen op de fuzzed-out gitaren en trage ritmes. Alleen; in dit verhaal verhuist Brant mee naar mijn onbewoond eiland. En vervang dat pintje dan ook maar door een Aperol aub.
POTHAMUS – Abur (2025, Pelagic)
Ik leerde Pothamus kennen tijdens een van hun eerste shows in 2014 in de Kamikaze (nu De Club). Ze speelden er toen samen met Brutus lang voor hun grote doorbraak. In alle eerlijkheid duurde het even voor ik echt mee was, maar na enkele shows was ik verkocht. Pothamus brengt meer dan enkel muziek, ze openen een hele wereld, een plek waarin je als luisteraar moeiteloos wordt opgeslokt. Een van intense bassen, hypnotiserende klanken en haast sjamaanse zang. Pothamus heeft me zowel live als op album telkens van begin tot einde mee. Ogen dicht, knopje om en gaan, altijd met een smile op mijn gezicht.
Als band doen ze er alles aan om hun muziek op een unieke manier te presenteren. Hun optreden in de Sint-Pieter-en-Pauluskerk in Mechelen in 2022 was een van de meest intense en mooiste live-ervaringen die ik tot nu heb gehad. Deze zomer brachten ze Abur ook nog in de Plantentuin (daar kon ik helaas niet bij zijn, iets met prioriteiten, een dochter van 5 en K3), en in het najaar komt er zelfs een codex uit die de geest achter de hun muziek duidt. Pothamus is mede daarom een keiharde vermelding waard in deze reeks, als je het mij vraagt!
Ik wou sowieso een Mechelse band tussen mijn eilandplaten, maar met bands uit de Mechelse muziekscene kan ik gemakkelijk een hele platenkast meenemen. Mechelen barst echt van talent!
Als DE KELDR. weten we dat en hebben we ook aandacht voor zowel nieuw Mechels talent als gevestigde waarden van op eigen (Mechelse) bodem een podium. Onze najaarsaffiche is maar liefst voor de helft Mechels – van de hardcore punk van de geroutineerde heren van Bezette Stad tot blues/hiphop van het nieuwe Smoque.
DE KELDR.: Facebook – Instagram – Website
