Mogen we nog één keer dat fijne mopje bovenhalen zoals we dat deden toen we het over de debuutsingle Een Klein Leven hadden, al was het maar omdat het leven triest genoeg is. Bij het horen van de naam Wendy denkt ieder doorsnee mens overrompeld te worden door een nieuw Tien Om Te Zien-wonder, maar dat is dus gelukkig niet het geval. Wendy is gewoon een project dat iets heeft met de naam van een kustgemeente. Een band zonder socials, want wat moet je ermee? Gevormd door Nicolas Anné (Plush Baby en Saving Nico) en schrijver/theatermaker Lennert De Vroey.
Een paar maanden geleden verscheen zoals gezegd hun debuutsingle en hebben ze afgelopen zomer het buskerpodium van Festival Dranouter platgespeeld. Nu is er Puin, een tweede single die volgt in de aanloop van hun grote show op 15 oktober in Schouwburg De Kern in Wilrijk waar het duo getransformeerd zal worden tot een vijfkoppige bezetting waarmee ze hun eerste langspeler De Jaren zullen voorstellen.
Over de betekenis van de songtitel hoef je je niet al te veel vragen te stellen, dit gaat over het puin (de puinhoop) die de mens achterliet sinds hij geschapen werd. Uitleg hoeft niet, de geschiedenisboeken spreken voor zich.
Muzikaal is Puin een ingetogen (luister)lied. Kleinkunst die geen kleinkunst is. Een warm dekentje dat door de tekst eerder voor jeuk dan gezelligheid zorgt, maar mooi opgefleurd wordt door wonderschone vioolklanken van Michael Lamiroy die we onder meer kennen van School Is Cool. Straf hoe miserabele ellende kan leiden tot intense schoonheid, ook al is het maar een zeer magere troost.
